عملکرد اقتصادی انگلی ایالات متحده؛ تولید سرمایه آمریکا صفر است!

بازار؛ گروه بین الملل: سایت تحلیلی گلوبال تایمز اخیرا مقاله ای از «جان راس» با عنوان «عملکرد اقتصادی انگلی مانند ایالات متحده آمریکا» منتشر کرده است. ترجمه متن مقاله در زیر آمده است.

در نیمه اول سال 2023، وضعیت فوق العاده ای با پیامدهای ژئوپلیتیک بین المللی در اقتصاد ایالات متحده آمریکا ایجاد شد. داده های رسمی نشان می دهد که ایالات متحده بیش از آنچه که تولید کرده است، سرمایه خود را از دست داده است.

در سه ماهه دوم سال 2023، بر اساس ارقام سالانه، ایجاد سرمایه در ایالات متحده 4.5 تریلیون دلار بود، اما کاهش ارزش آن 4.6 تریلیون دلار بود. بنابراین اقتصاد سرمایه داری شماره یک جهان هیچ سرمایه ای تولید نکرد.

در سه ماهه دوم سال 2023، بر اساس ارقام سالانه، ایجاد سرمایه در ایالات متحده 4.5 تریلیون دلار بود، اما کاهش ارزش آن 4.6 تریلیون دلار بود. بنابراین اقتصاد سرمایه داری شماره یک جهان هیچ سرمایه ای تولید نکرد. شدت این امر با این واقعیت نشان می دهد که شرایط ذکر شده تنها دو بار در تاریخ آمریکا رخ داده است: در سال های 1934-1931، اوج رکود بزرگ، و 2010-2008، دوره بحران مالی.

این پیامدهای سیاسی بین المللی مهمی دارد زیرا ایالات متحده بیش از آنچه که ایجاد می کند سرمایه مصرف می کند و در عین حال می تواند به رشد خود ادامه دهد. در واقع، ایالات متحده از سرمایه تولید شده توسط کشورهای دیگر برای تامین مالی رشد خود استفاده می کند.

داده های ایالات متحده آمریکا نشان می دهد که در سه ماهه دوم سال 2023، این کشور از 850 میلیارد دلار سرمایه ایجاد شده در سایر کشورها برای تامین مالی سرمایه گذاری خود استفاده کرده است.

بنابراین تأثیر اجتناب ناپذیر بین المللی این است که این 850 میلیارد دلار سرمایه نمی تواند توسط کشورهایی که آنها را ایجاد کرده اند برای توسعه ملی خود استفاده کنند. به بیان صریح، ایالات متحده به عنوان یک انگل اقتصادی، بزرگترین انگل اقتصادی در جهان عمل می کند. در اصطلاح فنی اقتصادی، کشوری که برای تامین مالی توسعه خود به سرمایه کشورهای دیگر وابسته است، روش انباشت سرمایه آن را انگل می نامند.

وضعیت اقتصادی ایالات متحده آمریکا صرفاً فنی نیست. این وضعیت به شدت بر سیاست جهانی و موقعیت چین تأثیر می گذارد.

درک این نکته مهم است که وضعیت اقتصادی در ایالات متحده صرفاً فنی نیست. این وضعیت به شدت بر سیاست جهانی و موقعیت چین تأثیر می گذارد. چین علاوه بر بودجه خود، در موفقیت طرح کمربند و جاده (BRI)، توسعه بریکس، و افزایش تمایل طیف وسیعی از کشورها برای اقدام مستقل از ایالات متحده مشارکت دارد. این به توضیح اینکه چرا چین سوسیالیستی قادر به رهبری چنین سازمان هایی است که طیف وسیعی از کشورهای سرمایه داری را شامل می شود کمک می کند.

از اوایل قرن بیستم تا دهه 1980، قدرت تولیدی ایالات متحده به حدی بود که نه تنها سرمایه کافی برای تامین مالی سرمایه گذاری داخلی خود را تولید کرد، بلکه مازاد سرمایه ای نیز تولید کرد که می توانست صادر کند و سایر کشورها می توانستند از آن استفاده کنند. او

بر اساس ارقام سال های 1900 تا 1980، ایالات متحده به طور متوسط ​​سالانه 200 میلیارد دلار سرمایه از طریق مازاد تراز پرداخت های خود صادر می کرد که در مجموع 16 تریلیون دلار در این دوره بود.

با چنین منابعی، علاوه بر پروژه‌های کوچک‌تر بی‌شمار، ایالات متحده می‌تواند ابتکارات بین‌المللی گسترده‌ای مانند طرح مارشال برای اروپا پس از جنگ جهانی دوم برای مقابله با اتحاد جماهیر شوروی، اتحاد برای توسعه آمریکای لاتین پس از انقلاب کوبا، و کمک به ساخت، راه‌اندازی کند. اقتصاد ببرهای آسیایی در طول جنگ ویتنام.

این وضعیت به شدت بر موقعیت بین المللی ایالات متحده تأثیر گذاشت. با چنین منابع اقتصادی، ایالات متحده نه تنها می‌توانست از خشونت نظامی برای تحمیل نظم بین‌المللی خود (جنگ کره، جنگ ویتنام و غیره) استفاده کند، بلکه می‌توانست به کشورهای دیگر کمک اقتصادی کند.

در مورد صادرات سرمایه، اساساً آمریکا می تواند به سایر کشورها بگوید: شما سرمایه خود را برای رشد ملی ایجاد کنید، اما ما می توانیم با تسریع در توسعه ملی خود به این امر کمک کنیم. با در نظر گرفتن این موضوع، بسیاری از کشورها به ویژه کشورهای در حال توسعه تمایل به همراهی با سیاست های ایالات متحده آمریکا داشتند. برای استفاده از اصطلاحات مارکسیستی، موضع بین المللی ایالات متحده نه تنها بر اجبار، بلکه بر رضایت نیز مبتنی بود.

اما اکنون که آمریکا برای تامین مالی توسعه خود به سرمایه سایر کشورها نیاز دارد، این وضعیت برعکس شده است، روندی که مدتی است در حال توسعه بوده است. از سال 1980، ایالات متحده به طور متوسط ​​سالانه 680 میلیارد دلار سرمایه از سایر کشورها دریافت کرده است. در مجموع در سال 2022 این سرمایه به 29 تریلیون دلار رسیده است که می توانست برای توسعه کشورهای تولیدکننده آن استفاده شود، اما انگلی اقتصادی ایالات متحده آمریکا از آن در سطح وسیع استفاده کرده است.

ایالات متحده هنوز منابع لازم برای کمک به کشورها را در صورت تمایل دارد. اما به طور کلی آمریکا دیگر با صادرات سرمایه به سایر کشورها کمکی نمی کند. بلکه از دیگر کشورها می خواهد که توسعه خود را تابع توسعه ایالات متحده کنند. اساساً به آنها می گوید: از منابع خود برای توسعه خود استفاده نکنید، در عوض آنها را در اختیار توسعه ایالات متحده قرار دهید.

هر کشوری که بخواهد توسعه ملی خود را به حداکثر برساند طبیعتاً نمی تواند با این امر کنار بیاید. این نه تنها در مورد کشورهای سوسیالیستی که چین بزرگترین آنهاست، بلکه در مورد کشورهای سرمایه داری که توسعه ملی را در اولویت قرار می دهند نیز صدق می کند.

چین نه تنها سرمایه کافی برای تامین مالی سرمایه گذاری داخلی خود تولید می کند، بلکه از سال 1994 توانسته است هر سال سرمایه مازاد خود را صادر کند تا توسعه سایر کشورها را تقویت کند.

در مقابل، چین نه تنها سرمایه کافی برای تامین مالی سرمایه گذاری داخلی خود تولید می کند، بلکه از سال 1994 توانسته است هر سال سرمایه مازاد خود را صادر کند تا به توسعه سایر کشورها کمک کند. اگر ایالات متحده به کشورهای دیگر بگوید که سرمایه خود را برای تامین مالی توسعه ایالات متحده به ما بدهند – ایالات متحده برنده است، شما بازنده هستید – چین می گوید ما از شما حمایت می کنیم تا از منابع ملی خود برای توسعه ملی خود استفاده کنید – ایالات متحده برنده می شود. این ترکیب توسعه چین با انگلی اقتصادی مانند ایالات متحده موفقیت طرح کمربند و جاده و توسعه بریکس را توضیح می دهد.

این توضیح می‌دهد که چرا 150 کشور با استراتژی‌های اقتصادی، سطوح توسعه و سیستم‌های سیاسی بسیار متنوع به طرح کمربند و جاده پیوسته‌اند و چرا کشورهایی با استراتژی‌های توسعه و سیستم‌های سیاسی متفاوت مانند عربستان سعودی، ایران، آرژانتین، اتیوپی، مصر، عربی متحده. امارات، آفریقای جنوبی، روسیه، چین، هند و برزیل به بریکس پیوستند.

ایالات متحده فقط در تئوری می تواند از حالت انگلی اقتصاد خود خارج شود، اما در عمل نمی تواند. ایالات متحده نمی تواند سرمایه گذاری خود را افزایش دهد زیرا حجم عظیمی از اقتصاد خود را برای مصرف غیر ضروری و بیهوده استفاده می کند. ایالات متحده 970 میلیارد دلار در سال یا 3.6 درصد از تولید ناخالص داخلی را برای ارتش هزینه می کند که بسیار بیشتر از هر کشور دیگری است.

سیستم مراقبت‌های بهداشتی ایالات متحده به‌طور تکان‌دهنده‌ای ناکارآمد است: 18 درصد از هزینه‌های خانوار ایالات متحده، 11 درصد از تولید ناخالص داخلی آن، صرف مراقبت‌های بهداشتی می‌شود که تا کنون بالاترین رقم در جهان است. اما پیامدهای آن برای سلامتی وخیم است زیرا امید به زندگی در ایالات متحده تقریباً چهار سال کمتر از میانگین اقتصادهای پیشرفته و شش سال کمتر از کشوری مانند فرانسه است.

اصلاحات آمریکا برای کاهش هزینه های نظامی و ایجاد یک سیستم بهداشت و درمان کارآمد صدها میلیون دلار به اقتصاد کشور کمک می کند، اما ایالات متحده این تزها را در عمل اجرا نخواهد کرد زیرا نیاز به سیاست خارجی کمتر تهاجمی و مقابله با منافع شخصی دارد. سیستم. سلامت ایالات متحده

موفقیت اقتصادی چین همراه با “شیوه انگلی تبیین سرمایه” ایالات متحده توضیح می دهد که چرا ادعاهای غرب در مورد طرح کمربند و جاده و برجام درست نیست، زیرا جنبش های سیاسی ظاهرا “طرفدار چین/ضد آمریکا” هستند. کشورهایی که به آن ملحق می شوند. آنها

اما در اصل این ابتکار و نهاد بین‌المللی نه جنبش‌های سیاسی «ضد آمریکایی/طرفدار چین»، بلکه جنبش‌های «طرفدار توسعه» است و برای هر کشوری که بخواهد نیروهای مولد ملی خود را توسعه دهد بسیار جذاب است.