تجلیات گودرزی: اگر بحث حجاب به قبل و بعد از شهریور سال گذشته تقسیم شود، واقعه «صادق بوغی» این قابلیت را دارد که مسئله شادی را به قبل و بعد از خودش تقسیم کند، یعنی وقتی رقص و موسیقی باشد. گرفتار. اوایل سال 1392 اجرای آهنگ شاد در ایران توسط چند جوان جنجال به پا کرد و موضوع به دادگاه و کلانتری کشیده شد. به همین ترتیب در سال های اخیر اجرای آهنگ ساسان حیدری (ساسی مانکن) در مدارس و محافل، بخشی از جامعه با همراهی بسیاری از اعضای دولت واکنش نشان داده است. اما ماجرای صادق بنا متجدد، بزرگ گیلانی با دو مورد قبلی تفاوت زیادی داشت، ویدیویی که از او در فضای مجازی منتشر شد، شباهتی به اجرای «شاد» دختر و پسر در کنار هم خوانی نداشت و No It. اشعار و تصاویری مانند آهنگ های ساسی مانکن داشت. او برای اینکه هنجارشکنی در نظر گرفته شود، آهنگی محلی اجرا کرد که با نظرات مثبت روبرو شد، بنابراین بستن صفحه اینستاگرامش و کشاندن او به داستان توسط پلیس تعجب آور بود. و این تضاد را ایجاد کرد که بالاخره حدود شادی در حوزه عمومی کجاست، چرا برخوردهای سینوسی و انتخابی با شادی در حوزه عمومی وجود دارد؟ یا چرا در طول این سال ها دولت و بسیاری از مردم نتوانسته اند در مورد ابراز شادی عمومی به توافق برسند؟
استاندارد سازی با سلیقه شخصی.
برای حل معمای خوشبختی عمومی به سراغ برخی کارشناسان رفتیم تا دلیل این عدم توافق را بررسی کنیم که این اقدام باعث شد رویکردهای سیاسی-تاریخی، فرهنگی و البته فلسفی برای پاسخ به سوال اصلی نشان داده شود. مثلاً محمدعلی الستی، جامعه شناس ارتباطات، از منظر فرهنگی به ما پاسخ می دهد اخبار آنلاین وی می گوید: اصولاً در فرهنگ ما نوعی عدم قطعیت یا ابهام در ارتباطات انسانی وجود دارد، موقعیتی که بار منفی یا مثبت ندارد، بیشتر یک امر خنثی است، اما در تعدادی از موقعیت ها نشان می دهد.” جنبه منفی آن یکی از مصادیق این حالت بلاتکلیفی این است که هنوز مشخص نیست چرا موسیقی در رادیو و تلویزیون پخش می شود، بنابراین نمایش ساز ممنوع است یا مثلا مرز شادی و شادی مشخص نیست. تجاوز جنسی از اصول اخلاقی و یا در مورد دیگر، هر چند همه مراجع تقلید از سود بانکی آن را حرام می دانند، اما به نام بانکداری اسلامی سود بانکی اخذ می شود».
این استاد دانشگاه ادامه می دهد: این بلاتکلیفی باعث شده در برخی موارد سخت گیری کنیم و سال ها وقت و هزینه صرف کنیم تا به یقین برسیم، نمونه هایی مانند ممنوعیت پخش ویدئو یا بازی شطرنج در سال های قبل از این موارد.
وی تصریح می کند: در مورد رقص هم این بلاتکلیفی وجود دارد، امروز شرایط به گونه ای است که اگر استاد دانشگاه کردی برقصد، حیثیتش به هیچ وجه از بین نمی رود، اما اگر مثلاً پدرم برقصد، وقار نمی شود. گم شود. نگرش ها». تغییر می‌کند؟ مطمئناً وضعیت تغییر خواهد کرد. بنابراین مشکل ما معانی و تداعی‌ها است و باید در اولین قدم آن را اصلاح کنیم».
الستی درباره فیلم منتشر شده از سوی صادق بنا متجد و حواشی بعدی می گوید: «چون ابهام داریم و معیاری وجود ندارد، هرکس به ظن خود عمل می کند، یعنی دولت توجه خود را معطوف به تلقی خاصی از شادی کرده است. و برقصند، اگر «مسئولان دید خود را وسعت دهند تا شادی اشکال گوناگون داشته باشد و اصلاً اخلاق را زیر پا نگذارند، مخالفت نخواهند کرد. در واقع، وضعیت کنونی یک ادراک را به همه ادراکات شادی سرعت می بخشد و مردم طبق سلیقه شخصی خود استانداردسازی می کنند.»
رعایت قانون نوشته نشد.
سعید ماندری، جامعه شناس با رویکرد تاریخی-سیاسی به ماجرای پیش آمده پس از انتشار کلیپ پدر گیلانی واکنش نشان می دهد تا پاسخ دهد چرا دولت و بخشی از مردم بر سر مظاهر شادی عمومی اتفاق نظر ندارند. وی به خبرآنلاین می گوید: مفهوم شادی مردم و دولت متفاوت است، شاید شادی برای دولت تلویزیون و نمایش با مهران رجبی باشد، در حالی که جامعه صدها یا هزاران سال است که مردم خوشبختی خاص خود را داشته است. خوشبختی خودشان در جشن ها، عروسی ها و سنت هایی که جشن می گیرند. اما وقتی این نوع شادی علنی می شود، مشکلات اخیر را در شرایطی ایجاد می کند که گروهی علاقه مند به داشتن شادی کنترل شده در جامعه هستند.
وی با اشاره به بازخورد یک واقعیت تاریخی از وضعیت مردم یک جامعه، تصریح می کند: سیر انقلاب با آغاز جنگ تحمیلی همراه بود، در آن روزها افراد زیادی در جبهه ها به شهادت رسیدند. محیط کشور به گونه ای بود که شادی و نشاط به اوج می رسید، اما از بین نمی رفت، به سادگی در فضای عمومی کشور ظاهر نمی شد، آن روزها جامعه زندگی عادی خود را داشت، بسیاری از مردم موسیقی گوش می دادند. اما برای احترام به محیط جنگ، شهدا و خانواده‌هایشان، شادی تقریباً یک دهه پنهان و محدود شد، در این شرایط دولت اشتباه محاسباتی کرد، ده سال شادی فقط مشاهده‌ی مردمی بود که می‌خواستند. به آن محیط احترام بگذارند، در حالی که دولت فکر می کرد مردم این نوع شادی را که با موسیقی آمیخته است فراموش کرده اند، نمی خواهند، اما دیدیم که با شروع دوران سازندگی و بازگشت مردم به زندگی عادی خود را، آنها شادی خود را آغاز کردند.”
این استاد دانشگاه ادامه می دهد: دلیل اینکه دولت بعد از این همه سال انواع شادی را نمی پذیرد این است که فکر می کند اگر بپذیرد در آینده نمی تواند فضا را کنترل کند، یعنی فکر می کند اگر در یک موضع شکست می خورد، این امکان وجود دارد که باید در موقعیت های دیگر هم محدود شود، بنابراین اقلیتی هستند که اجازه نمی دهند جامعه اکثریت خودش باشد، مثلاً یک گروه اقلیت مخالف حضور زنان است. به عنوان تماشاگر در مسابقات فوتبال اما اراده اقلیت اکثریت را شکست می دهد در این شرایط واکنش مردم به کلیپ گیلانی و تکرار آهنگ و رقص او واکنش اکثریتی است که مالیات می دهند اما کم دارند. کمک به ساختار
بر سختی بر شادی غلبه کن
فیاض زاهد، استاد دانشگاه، یکی دیگر از افرادی است که به سوال ما پاسخ می دهد. وی در پاسخ به این سوال که چرا دولت با بخشی از مردم در پیدایش شادی عمومی موافق نیست، به خبرآنلاین گفت: ایدئولوژی غالب بر این نگرش استوار است که عنصر بلا بر عنصر شادی غلبه دارد. زندگی و فرهنگ زیستی
و ادامه می دهد: شرایط پس از انقلاب و شرایط جنگ تحمیلی همراه با عدم آموزش تسامح و فلسفه فرهنگی چندوجهی باعث شد که ما یاد نگیریم شاد باشیم و شرایط زندگی این دنیا را بهبود بخشیم، زیرا اساس نگرش غالب یک موقعیت عرفانی است، او دریافت که معتقد است اصل بر فنا است، وقتی اساس جهان بینی کسی بر فنا است، معتقد است که این جهان بیهوده می شود.
بیشتر بخوانید:
صادق بوقی تونست ولی تو نمیتونی/ ساسی مانکن رفت بوق!
۲۳۳۲۳۳
