یک فعال ییاسی اصلاح طلب گفت: بخشی از گروهی که در لایههای قدرت حضور دارند، ظاهرا علاقهای به مشارکت بالا در انتخابات ندارند. در واقع بعد از انتخاباتهای ۹۲، ۹۴ و ۹۶ که اکثر مردم پای کار آمده و مشارکت بالای ۸۰ درصدی رقم خورد، اقلیت محض به این حس رسیدند که حضور همهگیر مردم در پای صندوق رای نه تنها برای آنها نتیجه و ثمری ندارد، بلکه احتمال حضورشان در عرصه اجرایی و تصمیمگیری را کاهش میدهد بنابراین از انتخابات ۹۸ به بعد با ترفندهایی مسیر را عوض کردند و شرایط را طوری چیدند که مردم دیگر انگیزهای برای رای دادن نداشته باشند و در همان سال، اکثریت مجلس یازدهم و در سال ۱۴۰۰ هم دولت را در اختیار گرفتند.
محمود میر لوحی افزود: اصرار به سهمخواهی تندروها و همچنین ممانعت از حضور گروههایی که از نگاهشان غیرخودی هستند، کار را برای برگزاری انتخاباتی با رایهای زیاد بسیار سخت کرده است و هر چقدر زمان میگذرد، این احساس به وجود میآید که روز به روز بیشتر به فکر محدود کردن رقبا هستند. مثلاً همین قانون «پیش ثبتنام» که امسال تصویب کردند، به گونهای بود که به نظارت استصوابی که بلای انتخابات است شکلی قانونیتر دادند تا رسما و بدون اینکه نگران چیزی باشند، اعلام کنند که غیر خودیها نباید در انتخابات باشند.
وی اظهار کرد: سیاستهای محدود کننده در شرایطی است که امروز دنیا اصل را بر مشارکت عمومی میداند و به همین دلیل مثلا در انتخابات آمریکا و فرانسه میبینیم که دو جریان در شرایط یکسان رقابتی جدی و برابر باهم دارند و در پایان دولتی روی کار میآید که نتیجه تشخیص همه سلیقههای موجود است. جالب است، در ایران انتخابات کمرای و غیر رقابتی در حالی به ساختار عمومی ضربه میزند که در همین ترکیه که یکی از همسایههای ما است، رجب طیب اردوغان برای ماندن در دولت و قدرت، رقابتی نفسگیر با قلیچدار اوغلو داشت و تا ساعتهای پایانی هیچکس نمیدانست چه کسی قرار است برنده شود. اما یکسری کشورها مثل کره شمالی و برخی کشورهای عربی کارهای نمایشی میکردند و میگفتند ۹۰ درصد مردم آمدند و رای دادند. در کشور ما عملاً موضوع مشارکت همگانی از دستور کار خارج شده و موضوعی فرعی شده است که خب چنین حالتی مانع پیشرفت و توسعه است.
عضو پیشین شورای شهر تهران بیان کرد: در کشوری با ویژگیهای ایران که اقوام متعدد را در خود جای داده است و همچنین از فرهنگی متکثر و دیدگاههای متنوع برخوردار است، به هیچ وجه و با هیچ استدلالی نباید توسط اقلیت محض «مردم» را نادیده بگیرند. در واقع اقلیتِ محض کشور را قبضه کرده و به واسطه تلاش برای برگزاری انتخابات سرد و بیروح همه قوا را در اختیار گرفته است و مدعی است که اقلیت نیست!
وی تصریح کرد: ابراز اندام و سهمخواهی اقلیت در حالی است که اکثریت باید بتواند اقلیت را سر جای خودش بنشاند. با این حال مدتها است که عملاً همه تلاشها برای خنثیسازی تحرکات اقلیت بی فایده است تا محصول این شود که روز به روز به استقبال انتخاباتی سردتر و البته بحرانهای بیشتر برویم.
