عضویت اسرائیل در سازمان ملل؛ تعلیق یا اخراج؟

گروه سیاسی خبرگزاری تسنیم– سیدحمید سید تقی زاده کارشناس مسائل بین الملل دو موضوع تعلیق یا اخراج رژیم صهیونیستی از سازمان ملل و همچنین راه های رسیدن به این نتیجه را مطرح کرده است.

متن این یادداشت به شرح زیر است:

یکی از راهکارهایی که اخیرا در محافل رسمی، تخصصی و رسانه ای کشورهای مختلف برای مقابله با شرارت های رژیم صهیونیستی مطرح شده است، بحث مدیریت عضویت این رژیم در سازمان ملل است. به این معنا، اگرچه لزوم اخراج رژیم مذکور اغلب مورد بحث قرار گرفته است، اما در مواردی برخی از مقامات یا فعالان بین المللی از تعلیق عضویت اسرائیل صحبت کرده اند.

این چنین است، اگرچه پرداختن به موضوع اخراج نه تنها به دلیل برگشت ناپذیری عضویت در مقایسه با تعلیق، بلکه به دلیل وجود موانع کمتر برای دستیابی به آن، مطلوب تر است. از این رو در این مقاله سعی شده است با تبیین تفاوت آن با تعلیق عضویت، مزایای اخراج را ارزیابی کنیم.

1- مکانیسم عمل در مقابل عضو مجرم تعهدات: تعلیق عضویت و اخراج

از آنجایی که طبق بند دوم ماده 2 منشور سازمان ملل متحد، کلیه اعضای سازمان ملل متحد موظف به انجام تعهداتی هستند که با حسن نیت برای تضمین حقوق و مزایای عضویت بر عهده گرفته اند، عدم رعایت این تعهدات. ، باعث عواقب اعضای اشتباه می شود. در همین راستا، مواد پنجم و ششم منشور در فصل دوم به برخورد سازمان ملل با عضو متخلف پرداخته و دو روش «تعلیق عضویت» و «اخراج» عضو متخلف را توضیح می‌دهد.

بر این اساس، بر اساس ماده 5، «هر عضوی از سازمان ملل که شورای امنیت علیه او اقدام احتیاطی یا قهری اتخاذ کرده باشد، می‌تواند توسط مجمع عمومی و توصیه قبلی شورای امنیت از اعمال حقوق و مزایای عضویت معلق شود. شورای امنیت». استفاده از حقوق و مزایای مذکور ممکن است توسط شورای امنیت اعاده شود. البته همانطور که مشهود است، بر اساس این ماده، شورای امنیت باید سه نقش مستقیم و غیرمستقیم و مجمع عمومی نقش مستقیم داشته باشد.

در این زمینه شورای امنیت باید اقدامات احتیاطی یا قهری علیه عضو خاطی انجام داده باشد. ثانیاً این شورا موضوع تعلیق حقوق و مزایای عضویت عضو خاطی را به مجمع عمومی پیشنهاد کند و ثالثاً در صورت تصویب تعلیق در مجمع عمومی، شورا می تواند اقداماتی را برای اعاده این حقوق انجام دهد. و منافع بنابراین می توان گفت بر اساس این ماده، شورای امنیت به وضوح در مقایسه با مجمع عمومی دارای نقش های متعددی است.

علاوه بر بحث تعلیق، طبق ماده ششم اساسنامه، امکان برخورد با مقصر از طریق اخراج نیز در نظر گرفته شده است. بر اساس این ماده، «هر عضوی از سازمان ملل متحد که اصول مندرج در منشور سازمان ملل متحد را نقض کند.[1] او اصرار دارد که بر اساس توصیه شورای امنیت می تواند توسط مجمع عمومی از سازمان ملل اخراج شود. در این ماده، همانطور که مشهود است، شورای امنیت تنها یک نقش دارد و آن مشاوره به مجمع عمومی است. و متعاقباً مجمع عمومی نیز می تواند با نظر اعضا در مورد عزل عضو مقصر تصمیم بگیرد. بنابراین می توان گفت که نقش شورای امنیت در این ماده نسبت به موضوع تعلیق محدودتر است.

در واقع نقش محدودتر شورای امنیت مهم است زیرا حق وتوی اعضای دائمی می تواند بن بست های جدی را در مراحل مختلف ایجاد کند. بر این اساس این شورا باید در بحث تعلیق عضویت سه مرحله ای ایفا کند و در بحث اخراج نیز این نقش آفرینی در یک مرحله انجام می شود. بنابراین می توان گفت که تحقق این امر در مقایسه با تعلیق عضویت با موانع ساختاری کمتری مواجه است.

در عین حال، پیش‌شرط شورای امنیت برای اتخاذ اقدامات پیشگیرانه و قهری علیه عضو مجرم برای درخواست تعلیق عضویت، دستیابی به این امر را دشوارتر می‌کند. بنابراین می توان استنباط کرد که پیگیری موضوع حذف عضو مقصر ممکن است با موانع ساختاری کمتری نسبت به تعلیق مواجه شود.

البته باید توجه داشت که اگرچه مکانیسم اخراج از مکانیسم تعلیق ساده‌تر است و با موانع کمتری مواجه است، اما در عمل، اعضای سازمان ملل متحد با استفاده از این ابزار هیچ عضوی را اخراج نکرده و تنها یک بار موضوع تعلیق عضویت را مطرح کرده‌اند. . دستور کار در همین راستا، سازمان ملل متحد در سال 1974 عضویت رژیم آپارتاید آفریقای جنوبی را با سازوکار ماده پنج منشور و به دلیل نقض مکرر حقوق بشر توسط رژیم آپارتاید آفریقای جنوبی به حالت تعلیق درآورد.

2-بن بست احتمالی در شورای امنیت و فرصت “وحدت برای صلح”

در این میان، اگرچه نقش کمتر شورای امنیت در موضوع اخراج، مزیت آن را در جهت دستاوردها، در مقایسه با تعلیق عضویت افزایش می دهد، با این حال، وقوع حق وتوی حامیان رژیم به همان در حالی که نقش آفرینی می کند. می تواند از دستیابی به اهداف مورد نظر یعنی اخراج رژیم صهیونیستی جلوگیری کند. با این حال، «انصراف شورای امنیت از روند اخراج اداری با اشاره به قطعنامه اتحاد برای صلح» ممکن است برای حامیان این طرح فرصت لازم را برای مدیریت این مانع فراهم کند. زیرا در چارچوب این رویه و سازوکار، زمانی که اقدامات شورای امنیت به دلیل حق وتوی اعضای دائمی به نتیجه نرسد، مجمع عمومی می تواند بر اساس مواد 10 و 11 منشور به پرونده مذکور رسیدگی کند.

لازم به ذکر است که این رویه پیش از این بارها در مورد مسائل مختلف از جمله صدور فرمان آتش بس و مدیریت اجرای آن در قطعنامه های 997 تا 1001 مجمع عمومی در پاسخ به حمله اسرائیل به مصر در سال 1956 استفاده شده است.

نتیجه گیری

به طور کلی مدیریت اعضای رژیم صهیونیستی برای مهار شرارت های رژیم صهیونیستی موضوعی مهم و ضروری تلقی می شود. زیرا این امر نه تنها مانع بهره مندی رژیم از مزایای عضویت و حضور در سازمان ملل می شود، بلکه چنین اقدامی می تواند زمینه را برای اجرای تحریم های همه جانبه و استفاده از ابزارهای دیگر برای مقابله با آن فراهم کند.

از این حیث، همانطور که توضیح داده شد، ادامه موضوع اخراج رژیم صهیونیستی از سازمان ملل در مقایسه با موضوع تعلیق عضویت این رژیم که گاه از سوی برخی مقامات و بازیگران بین المللی مطرح شده، راه حل صحیح تری به نظر می رسد. زیرا در صورت تعلیق، بر اساس ماده 5 منشور، شورای امنیت می تواند حقوق و مزایای عضویت را اعاده کند.

در عین حال، اخذ اخراج نیز با موانع بسیار کمتری مواجه است و در حالی که شورای امنیت در موضوع اخراج نقش دارد، در موضوع تعلیق این نقش آفرینی در سه مرحله انجام خواهد شد.

این در حالی است که حرکت در چارچوب و مکانیسم اتحاد برای صلح این فرصت را برای اعضای مجمع عمومی فراهم می کند تا «شورای امنیت را از روند اخراج اداری خارج کنند». در نهایت تبیین این وجوه در مذاکرات دیپلماتیک و همچنین انتشار آنها در رسانه های بین المللی نقش مهمی در ایجاد وحدت در مطالبات اعضای جامعه جهانی خواهد داشت.