گروه سیاسی نورنیوز: یک مبنای ثابت برای تحلیل رفتار سیاست خارجی ایران معمولاً این است که می گویند «غرب یا آمریکا همین را می خواهد»! به عنوان مثال، شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی می خواهد قطعنامه ای علیه ایران صادر کند و ایران تهدید می کند که از سانتریفیوژهای پیشرفته تری استفاده خواهد کرد. سپس برخی می نویسند که ما در دام غرب افتاده ایم یا آنها هم همین را می خواهند یا اروپا به دنبال بهانه ای برای فعال کردن مکانیسم ماشه است و اسرائیل به دنبال بهانه ای برای حمله به تاسیسات هسته ای ایران.
آره گاهی اوقات به عنوان یک واکنش، ما به زور آنچه را که بازیگر می‌خواهد انجام می‌دهیم، اما این ممکن است تنها راه یا حتی بهترین راه باشد، بسته به اینکه چگونه می‌توانیم مسیر را ادامه دهیم. شما نمی توانید در مقابل این همه تهدید منفعل بمانید به این بهانه که دشمن می خواهد. گاهی دشمن گارد می گیرد و پاسدار ما باید پاسدار جنگ باشد و نمی توان گفت پاسدار ما همان چیزی است که دشمن می خواهد! مثل آن مردی که گروهی را با کلنگ به دیوار خانه اش هجوم بردند تا دیوار را بر سرش بکوبند و وارد خانه شوند و به ناموس او حمله کنند. در این میان او به این مرد رکیک می گفت و به او فحش می داد. زن و دختران مرد به او گفتند چرا نشسته ای و به دیوار نگاه می کنی؟ چرا بیرون نمی روید و از خانه و ناموس خود دفاع نمی کنید؟ مرد به زن و دخترش گفت اتفاقاً اوباش می خواهند او بیرون بیاید!
مشکل به این شکل است: تحلیلگران فوق الذکر عموماً فکر می کنند که غرب سال هاست کاری انجام می دهد تا ما را وادار کند گام به گام در همان مسیری که می خواهند برویم. در مقابل این طرز تفکر، عده‌ای فکر می‌کنند که این ایران است که در این سال‌ها با غرب بازی کرده است و هرچه غرب در مسئله ایران دخیل بوده، نقشه و بازی ایران است.
نه آن و نه این! درست است که در برخی بخش‌ها غرب از این مزیت برخوردار است. غرب یکپارچه عمل می کند و امکان تحریم را دارد. از سوی دیگر، از آنجایی که ما امکان اقدام هماهنگ با کشورهای اسلامی یا متحدان غیراسلامی یا حتی با همسایگان خود را نداریم، امکان تحریم متقابل را نیز نداریم و به همین دلیل غرب نیز چنین نیست. همانطور که در برابر تحریم های خود آسیب پذیر هستیم. در چنین شرایطی ممکن است بسیاری از واکنش های ما قابل پیش بینی یا حتی «آنچه غربی ها می خواهند» باشد. اینجاست که این سوال کاملاً به ذهن ما خطور می کند که چگونه در شرایط تحمیلی عمل کنیم تا دشمن به هدف کامل خود نرسد و حتی رنج بکشد و توبه کند.
در اغلب تحلیل هایی که می گویند «غرب همین را می خواست» در هر واکنش ایران، رگه هایی از تسلیم و ترس دیده می شود. این ترس پایانی ندارد، فشارهای دشمن نیز پایانی ندارد. اینکه آیا می‌توانیم در برابر هرگونه فشار دشمن ابتکار عملی غیرقابل پیش‌بینی داشته باشیم یا در حرکات بعدی دشمن را محتاط‌تر کنیم، اول از همه به کشتن ترس و تسلیم شدن به خودمان بستگی دارد. شاید اگر از کسانی که بلافاصله پس از هر تهدید غرب با پیروی از مد و گاه تقلید از یکدیگر، به ایران هشدار می دهند که در دام غرب نیفتد، پیشنهادات خود را ارائه دهند، پاسخ ترس و تسلیم پنهان در وجود آن آشکار شود. .
در ضمن آنها یک حیثیت خودشیفتگی عقل گرایانه دارند که «ما درست می گوییم و شما اشتباه می کنید»! گروهی از آنها که سیاستمداران قدیمی هستند، زندگی بسیار مرفه و پیری دارند و حالا با پیشنهادهای کاپیتولاسیون خود می خواهند این رفاه و آسایش را حفظ کنند. خیال باطل! زیرا این رفتارها نتایج معکوس دارد. اما از طرف گروه دیگر، روزنامه نگاران که وضعیت خبرنگاران را می دانند، جای تعجب دارد! – با این زندگی درویشی و قلندری چرا مثل سیاستمداران زراندوز می اندیشند؟! ملا علی گفت: اگر صلح می خواهی برای جنگ آماده شو. این حکمت را می توان این گونه تعمیم داد که «اگر نمی خواهی در دام دشمن بیفتی، برای هر دامی آماده باش!».
* سردبیر روزنامه جاوا
