ویژگی های سیاست خارجی دولت دوم ترامپ

به گزارش بازار، علی عبدی در یادداشتی تحلیلی درباره ویژگی های سیاست خارجی دولت دوم ترامپ نوشت:

در سیاست خارجی، دونالد ترامپ تعهد ایدئولوژیکی خاصی ندارد که بتوان آن را به طور قطعی در زمره انزواگرایان یا جهانی گرایان طبقه بندی کرد. به گفته یکی از نزدیک ترین مشاوران او که در سال های 2019-2021 مشاور امنیت ملی بود، ترامپ هرگز به دنبال اعلام دکترین خود به تشکیلات سیاست خارجی واشنگتن نبود و به جای دکترین، بر غرایز شخصی و اصول سنتی آمریکایی تکیه کرد اصول جهانی رایج در دهه های اخیر

رویکرد متعادل‌تر به سیاست خارجی، آن را در دسته تجارت معاملاتی قرار می‌دهد. ترامپ از بسیاری جهات به یک مدل تجاری معتقد است که آمریکا را یک شرکت می بیند، بنابراین او مدیرعامل آن است و منافع مالی شرکت را در اولویت قرار می دهد. جوهر فلسفه ترامپ رد ناسیونالیستی اصول نئولیبرالیسم در مورد جهانی شدن و همبستگی است.

در حزب جمهوری خواه، سه گروه بر سیاست خارجی تسلط دارند:

وارثان رونالد ریگان که به ایده برتری اعتقاد دارند و می خواهند سلطه جهانی آمریکا را حفظ کنند.

انزواطلبانی که معتقد به اعتدال هستند و می گویند واشنگتن نباید نقش پلیس جهانی را بازی کند.

اولویت هایی که جایگاه متوسطی دارند و می خواهند آمریکا در اروپا و غرب آسیا کمتر فعال باشد تا منابع خود را روی آسیا متمرکز کند و با چین مقابله کند.

از نظر اقتصاد سیاسی و استراتژی کلان سیاست خارجی ایالات متحده، اردوگاه سنتی جمهوری خواهان که به تجارت آزاد و جهانی شدن اعتقاد دارند، برای انطباق با پوپولیسم ملی گرایانه تجاری ترامپ مشکل داشته اند، اما از آنجایی که پایگاه مردمی که از آن حمایت می کنند، به دیدگاه ترامپ اعتقاد دارند، حزب جمهوری خواه با نارضایتی و خشم پیام ملی گرایانه ترامپ مطابقت دارد.

از نظر تاریخی، ترامپ به مکتب فکری رئیس جمهور سابق اندرو جکسون تعلق دارد. مدرسه جکسون نسبت به تجارت های بزرگ و امور بین المللی و اتحادها بدبین است، از نهادهای سیاسی و اجتماعی متنفر است و خواستار راه حل های عقل سلیم برای مشکلات پیچیده است.

در حوزه سیاست های اقتصادی، انتظار می رود ترامپ حمایت گرایی را تقویت کند و تعرفه های بیشتری را نه تنها بر چین، بلکه بر همه کشورها اعمال کند. به دنبال کاهش تعهدات مالی خارجی خواهد بود. دیدگاه ترامپ این است که جهان از وسعت نظامی، مالی و تجاری آمریکا سوء استفاده می کند.

او استدلال کرده است که از دهه 1980 تجارت آزاد در عمل آزاد نیست و اغلب دولت های خارجی را درگیر استفاده از تعرفه های بالا، موانع تجاری و سرقت مالکیت معنوی برای آسیب رساندن به منافع اقتصادی و امنیتی ایالات متحده کرده است.

در جبهه سیاست خارجی، ترامپ کمتر با تایوان و اوکراین درگیر خواهد شد و متحدان اروپایی را مجبور خواهد کرد که برای دفاع خود در ناتو هزینه بیشتری بپردازند. او معتقد است تایوان مشاغل تولید تراشه را از ایالات متحده گرفته است و باید هزینه حمایت ایالات متحده را بپردازد. رویکرد او در قبال اوکراین مشابه است و معتقد است اروپا باید سهم بیشتری از هزینه های دفاعی را متحمل شود.

ترامپ در غرب آسیا بار دیگر کمپین فشار حداکثری علیه ایران را فعال خواهد کرد و قاطعانه از رژیم صهیونیستی حمایت خواهد کرد. او بار دیگر دیدگاه خود را از راه حل مسئله فلسطین که مبتنی بر شکوفایی اقتصادی است، ارائه خواهد کرد. انتظار می رود که او نیروهای آمریکایی را از عراق و سوریه خارج کند و مسئولیت حفظ امنیت دریای سرخ را به دیگر متحدانش بسپارد.

در غرب آسیا، ترامپ و مشاوران بالقوه او بر این باورند که سیاست قوی تر علیه ایران به رویکرد مثبت تری در قبال درگیری صهیونیستی-فلسطینی منجر خواهد شد که منطقه را بی ثبات کرده است. آنها ارتباط بین حل مسئله فلسطین و بهبود امنیت در غرب آسیا را انکار می کنند.

انتظار می رود ترامپ در حمایت از رژیم صهیونیستی صریح باشد و بر تلاش ها برای عادی سازی موقعیت رژیم صهیونیستی در غرب آسیا تمرکز کند. گسترش معاملات ابراهیم با عربستان سعودی یکی از اولویت های اصلی او در منطقه خواهد بود. دیوید فریدمن، سفیر سابق آمریکا در اسرائیل، احتمالا به عنوان هماهنگ کننده جدید کاخ سفید در امور غرب آسیا معرفی خواهد شد.

در خصوص نفوذ انصارالله در دریای سرخ، انتظار می رود دولت ترامپ ایران را یک تهدید و مسئول بداند، اما در نهایت درخواست های بین المللی برای مداخله را نادیده می گیرد و اعلام می کند که مسئولیت حفظ امنیت حمل و نقل کالاهای چینی بر عهده آمریکا نیست. . به اروپا

در حالی که انتظار می رود دوره دوم ترامپ کاملاً پر فراز و نشیب باشد، ممکن است تداوم بیش از حد انتظار وجود داشته باشد. در نهایت، تداوم زیادی بین دولت های ترامپ و جو بایدن در مورد چین، تعرفه ها و سیاست حمایتی صنعتی وجود داشت. که تقریباً قطعی به نظر می رسد; او به جای گوش دادن به توصیه های دولت خود، سعی می کند از غرایز خود پیروی کند.