چند روزی است که انتقاداتی به فیلم نت وارد شده و برخی کارشناسان نگران تحول نامطلوب سبک زندگی بینندگان نمایش های درام در این بستر هستند.
نمی توان انتظار یک زندگی آرام را برای عموم مردم شبکه تلویزیونی داشت. یعنی اگر برنامه به صورت شاد ارائه شود، نمی توانید خیلی در امان باشید و به صورت خانوادگی تماشا کنید.
به غیر از «قهوه پدر» که به تازگی در فیلم نت پخش شد و البته شروع و نمایشش ناامیدکننده بود، همه پلتفرم ها زیر پوشش آثار جنایی، پلیسی و تلخ خشونت آمیز قرار گرفته است. بنابراین می توان گفت با این نگاه فیلمسازی و برنامه سازی، امیدی به سبک زندگی مناسب برای مخاطبان علاقه مند به آثار نمایشی نیست.
روزگاری آثار نمایشی و اخلاقی همراه با پیام و مفاهیم درست در روند ساخت فیلم و سریال حس و حال ایجاد می‌کرد و امروز سریال‌سازان با خلق چهره‌ای متفاوت سعی در مسیری متفاوت دارند. فقط یک لحظه برای خندیدن، ایجاد موقعیت و تفریح در دستور کار است.
حالا دیگر نمی توان به مهران مدیری امیدوار بود. زمانی آثار او می توانست درمانی برای روح و روان مردم باشد و در سال های اخیر حتی پس از سریال «دورهمی» هم نتوانسته به موفقیت های گذشته در عرصه سریال سازی دست یابد. با هر برنامه ای
ناگفته نماند که «قهوه پدر» او به تازگی آغاز شده است و باید این سریال را از ابعاد دیگری بررسی کرد. حالا می توان گفت منتظر بودیم مهران مدیری با کار جدید برگردد اما شروع بدی داشت.
در کنار این بررسی ها و توجه به سبک زندگی، باید به زمان و هزینه مخاطبان خود نیز توجه کنید. امروزه آثار شگفت انگیزی در تلویزیون و شبکه های نمایش خانگی ارائه نمی شود. در تلویزیون پولی نیست و حقوق مخاطب نسبت به وقت مخاطب قابل پیگیری است و هر دو در تئاتر آسیب می بینند.
اگر به این موارد تبلیغات به موقع و نامناسب را هم اضافه کنیم، آسیب آن دوچندان می شود. در ادامه کار فیلم نت، انتقادات از داریوش بیشتر شد و «بوسیدن» اتفاق جدیدی نبود.
در برخی از آثار جنایی مانند «گردن بند»، انگار کارگردان غرق در پیچیدگی هایی است که قصد دارد مخاطب را تحت تأثیر قرار دهد و به اصطلاح او را در لحظات خود غرق کند.
با این نکات می توان گفت باید هزینه و وقت مخاطب را دنبال کرد و همچنین نگران سبک زندگی در شبکه تئاتر بود.
صاحبان تریبون ها، فیلمسازان و سازندگان سریال ها و نهادهای ذیربط باید به این نکته توجه کنند. نمایش بیش از حد خشونت و محتوای خشونت آمیز می تواند تعادل فرهنگی جامعه را بر هم بزند. در سال های اخیر مشاهده می شود که سریال های کمدی و خانوادگی در مقایسه با آثار جنایی و نمایشی بسیار کمتر تولید می شوند. آیا واقعاً این نوع تولید پاسخگوی نیازهای جامعه است یا صرفاً به موجی گذرا و جذابیت های سطحی پاسخ می دهد؟
در نهایت لزوم بازنگری در تولید محتوا و تعادل در نمایشگاه خشونت و ارائه آثار خانوادگی و کمدی به وضوح احساس می شود. این امر نه تنها به سلامت روان نسل جوان کمک می کند، بلکه به غنای فرهنگی جامعه نیز کمک می کند. در دنیایی که رسانه ها تأثیر عمیقی بر رفتار و افکار مردم دارند، مسئولیت تولیدکنندگان در تولید محتوای متنوع و متعادل از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است.
این انتقاد که این سریال ها را نمی توان با خانواده دید باید تکرار شود. کودکان و نوجوانان باید از میزان تأثیر منفی این خشونت بر آنها آگاه باشند. ساخت سریال های جنایی، درام های تراژیک و اکشن مختلف چه فایده ای دارد این روزها که مردم بیش از هر زمان دیگری نیاز به ساخت آثار مفرح و طنز خانوادگی دارند؟
