روایت یک عشق دیوانه با تجسم النازشاکردوست و سحردولتشاهی

عاشقانه متفاوتی به نام یادگار زبان به کارگردانی و نویسندگی حسین دوماری و پدرام پورامیری و تهیه کنندگی مجتبی راشوند با بازی الناز شاکردوست، وحید رهبانی و صابر ابر اکران اینترنتی خود را آغاز کرد. این فیلم که اولین بار در سال 1393 در جشنواره فجر به نمایش درآمد و در 9 رشته نامزد دریافت 2 سیمرغ بلورین طراحی صحنه و لباس و صدابرداری شد. این اثر در 20 جولای 1403 به نمایش عموم درآمد و توانست فروش بیش از 12 میلیاردی را تجربه کند. به بهانه نشریه اینترنتی یادگار زوبان با پدرام پورامیری یکی از نویسندگان و کارگردانان این اثر گفت و گو کرده ایم.

سینمای ایران از دهه 70 تا به امروز ملودرام های عاشقانه زیادی را به خود دیده است و بخش مهمی از موفقیت یا شکست ملودرام های عاشقانه مدیون فیلمنامه آنهاست. آیا قوانینی برای این سبک وجود دارد که باید رعایت شود؟ اصولا در نگارش چنین فیلمنامه هایی باید به چه نکاتی توجه کرد؟

پاسخ همه ملودرام های موفق چه در ایران و چه در خارج از کشور، همیشه موقعیتی است که نویسنده برای شخصیت هایش برنامه ریزی می کند و در آن قرار می دهد که با فراز و نشیب های دراماتیک احساسات و عشق را بیدار می کند و چالش هایی را که شخصیت ها با آن مواجه هستند به شکلی ملموس شناسایی می کند. و به طور عینی به آنها حق داد در دوراهی هایی که در آن قرار دارند.

• اسکریپت هایی که به صورت غیر خطی نوشته می شوند همیشه در معرض خطر رد شدن توسط عموم مردم هستند. یادگار جنوب خطی غیر خطی هم دارد. برای اینکه در این ورطه گرفتار نشوید چه اقداماتی انجام داده اید؟

می توان گفت در فیلمنامه های غیرخطی که باعث سردرگمی یا دافعه در مخاطب می شود، این مهم است که دلیلی برای غیرخطی ساختن داستان از نظر مفهوم، فرم و ایده محوری وجود نداشته باشد و از این موضوع چشم پوشی کنند. این بخش و به اصطلاح می خواهند با حرکت دادن صحنه ها و سکانس ها به این طرف و آن طرف، حس هیجان را به مخاطب القا می کنند و به یک اثر دراماتیک جدید دست می یابند، اما به دلیل نداشتن هسته مرکزی، دچار سردرگمی و اشتباه می شوند. ، که به طور طبیعی مخاطب این مشکل را احساس می کند.

در یادگار جنوب از سناریوی فیلمنامه تمام تلاش بر این بوده که بر اساس تصور کارگردان از فیلم و بر اساس حسی که مخاطب برای او ایجاد می کند پیش برود. به گونه ای که اگر افکار عمومی از وی سوالی داشته باشد در زمان تعیین شده به پاسخ خواهد رسید. در واقع تقسیم بندی فیلمنامه به گونه ای بود که می توان به سؤالات کوچک به موقع پاسخ داد و در نقاط عطف مشکل بزرگ تری را باز کرد، اما در نهایت الگوی خاص و کلاسیکی در فیلمنامه های غیرخطی وجود ندارد و هر نویسنده می تواند از روش های ابتکاری مبتنی بر داستان اصلی و طرح کلی ارائه شده به مخاطب استفاده کند.

• تجربه چندین کار مشترک با آقای دوماری. علاوه بر این، هر دوی آنها چندین سال سابقه فیلمنامه نویسی دارند و در رسانه های مختلف تجربه کسب کرده اند. چگونه به فصل مشترک آثارتان می رسید و این همکاری دو مرد در کارگردانی و نویسندگی چه مزیت ها و دشواری های احتمالی دارد؟

اساساً اساس کار با هم در نویسندگی و کارگردانی ممکن است 100 درصد تفاهم نباشد و از آنجا به یک نکته برسیم; رسیدن به فصل مشترک برگرفته از دل داستان و فیلم است و می توان اینگونه خواند که هر دو طرف ابتدا باید در مورد مهمترین مسائل به نتیجه برسند و سپس بتوانند در مورد جزئیات ناشی از تعارض به توافق برسند. . سؤالات اصلی، به هر ایده ای که در خدمت اصل موضوع باشد، می رسد. به این ترتیب خود کار مسیر اتحاد و رسیدن به یک آغاز را ایجاد می کند.

• تمام داستان هایی که شما و آقای دوماری در فیلم کوتاه یا برای کارگردانی خودتان در فیلم بلند یا برای محمد کارت نوشتید، در فضایی خاص شهری که متعلق به طبقه متوسط ​​رو به پایین و یا حتی گاهی اوقات متوسط ​​پایین بود، اتفاق افتاد. . کلاس ها و شکلی واقع گرایانه داشت، اما یادگار جنوبی برای آنها تجربه ای کاملا متفاوت بود. اساساً این شغل چه تجربه ای برای شما ایجاد کرد؟

به نظر می رسد هر فیلمساز یا فیلمنامه نویسی می تواند در طول سفر سینمایی خود فضاهای متفاوتی را تجربه کند یا حداقل دنیای جدیدی را ترسیم کند. شادی یکی از جذابیت های این شغل است که نمی توان آن را نادیده گرفت. هر داستانی دنیای خودش را دارد و اگر آن داستان در دنیای خودش انجام شود می تواند تاثیر عمیق تری روی مخاطب بگذارد. همه روش ها برای انتقال بهتر دنیای فیلم ها و داستان ها به مردم ابداع شده اند.

• در مصاحبه ای گفته شد که شما و آقای دوماری می خواهید خودتان را به چالش بکشید و فیلمی بسازید که برای شما و سینمای ایران متفاوت باشد. در ساخت یادگار جنوب با چه چالش هایی روبرو بودید؟

ما به دنبال یک عاشقانه دیوانه کننده بودیم و این عاشقانه دیوانه وار همانقدر که برای شخصیت های فیلم مخاطره آمیز بود خطرات زیادی برای ما به همراه داشت و بعد از گذشت حدود 3 سال به واقعیت تبدیل شد و جلوی دوربین افتاد. ; زیرا هر چیزی که از محدودیت های این مکانیسم واکنش فراتر می رود، دشواری های زیادی را به همراه دارد. در اینجا باید از تهیه کننده، سرمایه گذاران، بازیگران و همه دوستانی که در کنار ما بودند تشکر کنیم. چون از این سازوکار نمی ترسیدند و ما با عشق این فیلم را با هم تولید کردیم.

• یادگار جنوبی در قشم و همچنین تهران فیلمبرداری شده است. به جز تهران چند شهر دیگر امکانات کافی برای ساخت فیلم دارند؟ و اساساً فیلمسازان با بردن دوربین خود به خارج از پایتخت برای خلق اثر چقدر ریسک می کنند؟

ما کشوری هستیم که در آن می‌توان داستان‌های ناب و کمیاب را در همه شرایط آب و هوایی پیدا کرد. داستانی که با فرهنگ منطقه گره خورده و ناخودآگاه دوربینت را به آنجا می کشاند و مجبورت می کند از فرهنگ و تاریخ آن در جغرافیای خودش فیلمبرداری کنی.

• این روزها که خیلی ها تنها راه بازیابی سرمایه را ساختن فیلم کمدی می دانند، ملودرام های عاشقانه در سینما کجاست و تا چه اندازه می توانند مخاطب را جذب کنند؟

سینما در شکل مناسب خود به همه ژانرها نیاز دارد و این تلاش باید انجام شود تا همه سلیقه ها بتوانند نیاز خود را در بازار فیلم پیدا کنند، رونق اصلی این صنعت در جهانی بودن آن است. این فقط یک کمدی بد نیست و فقط فیلم هایی از ژانرهای دیگر نیست، ما به همه آنها نیاز داریم تا صنعت بتواند از همه ورودی هایش نفس بکشد.

• یادگار جنوبی چه معنایی برای مخاطب دارد؟

عشق را فراموش نکنیم، زندگی بدون آن مانند زندانی است که تو زندانبان آن در دام خودت گرفتار شده ای. به دیوانگی در «یادبود جنوب» نگاه کنیم تا ناملایمات زندگی خدا از یاد نبرند که عشق اگر مهمتر از هوا نباشد از زنده بودن کمتر نیست. (برای کسانی که می خواهند زندگی کنند، نه فقط نفس کشیدن).