خبرگزاری مهر، گروه استان; سولماز پور نعمت: پس از تکمیل پرونده «ملاقات با اهل قلم» فرصت ارائه اهل قلم در سطح استانی فراهم شد که در آینده مخاطبان خبرگزاری مهر گفتگوی صمیمی با «سهراب» را خواهند خواند. آدیگوزلییک قصه گو از شهرستان پارس آباد دعوت کردیم.
“سهراب آدیگوزلی“، کارمند بازنشسته شرکت برق آذربایجان و از اعضای “ایل شاهسون مغان” است و در سال 1344 کتابی به نام “دشت مغان” منتشر کرد و علاوه بر تحقیقات منطقه ای، داستان نویس ماهری است که با شیوایی می نویسد. و قلم روان . سنن او «ایل شاهسون» را نوشت.
آدیگوزلی وی در گفتگو با خبرنگار مهر، انگیزه خود از انتشار کتاب «دشت مغان» را شناسایی تاریخ، جغرافیا و فولکلور عمومی «دشت مغان» عنوان کرد و اظهار داشت: با نگارش این کتاب می خواستم به این کتاب فشار بیاورم. خطاب به فرهیختگان «دشت مغان» برای صاحبان قلم روی خطه و در نوشتن این خطه غنی اما فقیر زحمت بکشند.
این پژوهشگر پارس آباد با اشاره به اینکه استقبال از کتاب «دشت مغان» در دهه شصت به واسطه اولین تجربه این شهر زیاد بود، اظهار داشت: بعدها نویسندگان شهرستان کتاب هایی با همین عنوان منتشر کردند. بسیاری از این نویسندگان در پست‌های خود اذعان کردند که کار من در انتشار این کتاب باعث شد تا جوانان تحصیل کرده تشویق و انگیزه داشته باشند که همین کتاب را منتشر کنند.
وی در خصوص انتشار داستان های سریالی در روزنامه های شمال غرب کشور گفت: داستان های بنده در قریب به سیصد موضوع و در مجموع هزار بار منتشر شده است و بیش از 13 نشریه داستان های من را پوشش داده و منتشر کرده اند. برخی از نشریات، داستان های من بارها و بارها چاپ شده است.» این موضوع مورد استقبال خوانندگان قرار گرفته است.
این راوی به ذکر خاطره ای از مرحوم عزیزاله قلمی، نویسنده فقید دشت مغان پرداخت و گفت: بنا به روایت برادرزاده قلمی، در هنگام مرگ، قلم بنده خود را مدح کرد و گفت: می روم و خیلی خوشحالم سهراب.» آدیگوزلی هست و می نویسد و عالی می نویسند. امیدوارم نسل جدید جای ما را در روایت بگیرد.»
وی علت روی آوردن بنده به داستان نویسی را انتقال فرهنگ و فرهنگ ایل «شاهسون مغان» به نسل های آینده در قالب داستان همراه با ادبیاتی روان و دلنشین عنوان کرد و خاطرنشان کرد: سبک داستان بنده واقعی و واقعی است. بر اساس واقعیت ها البته تخیل در قالب واقعیت نیز مهم است.
ملتی که داستان نخواند نمی تواند ادبیات را غنی کند
سهراب آدیگوزلی وی نقش داستان را در پیشرفت و اعتلای ارزش ها بسیار مهم دانست و ادامه داد: ملتی که از داستان خوانی پرهیز کند، نمی تواند ادبیات را غنی کند و ملتی که ادبیات نداشته باشد به پیشرفت صنعتی و فناوری پایدار نخواهد رسید. قرن 18 و 19 اروپا ریشه در رنسانس ادبی قرن 15 داشت.
وی ادامه داد: ماهیت داستان غالباً پرورش ارزش های انسانی از جمله مهربانی، ترویج اخلاق، نوع دوستی، مهمان نوازی، شجاعت و امانت داری و سایر کمالات انسانی است. از سوی دیگر، عشایر را قبیله که نماد وحدت و یکپارچگی است، تعریف می کنند.
آدیگوزلی با بیان اینکه احساس کردم با پتانسیلی که از زندگی ایلی دارم می توانم با محوریت نگاه ایلی داستان بنویسم. نوشته شده توسط آوردن وی برای تشویق و ترغیب عموم مردم به حفظ و ارتقای ارزش‌های انسانی از این طریق، افزود: همانند جوامع عشایری، آمار طلاق تقریباً صفر و نرخ ازدواج پایدار در بالاترین حد ممکن بود.
و افزود: عشایر دعوت شده استقبال کننده ترین جامعه از ابتدای تاریخ بوده اند. مردان و زنان طایفه با افزایش سن از کرامت بیشتری برخوردار بودند. در ائل سالمندان را به آسایشگاه نفرستادند، بلکه از تجربیاتشان بهره بردند و همین خصلت والای انسانی مرا تشویق کرد که به جای پرداختن به زندگی ماشینی، زندگی «ایل» را انتخاب کنم.
آدیگوزلی دلیل استفاده از واژه های بدیع در داستان هایش اصالت «ایل» است و گفت: برای نوشتن داستان از هیچ تکنیک استادانه ای استفاده نکرده ام. اما من تحت تأثیر قلم و بیان و گفتار و اندیشه و کردار بزرگ مرد عشایر «محمد بهمن بیگی قشقایی» بوده ام.
وی تصریح کرد: به راستی اگر «محمد بهمن بیگی» نبود و یا مدیر کل آموزش و پرورش عشایری ایران نبود و بنده در گروه ایشان بودم، آموزش عشایری نمی خواندم و می خواندم. چشمان عاشق پیشه و آغوش گرم مرحوم سعید را در جسم و جان ندیده اند. مترو حسش نکردم قطعا این سهراب نبود.
وی با بیان اینکه استادم دکتر امراله یوسفی قشقایی تأثیر شگرفی در رشد شخصیت من داشته است، گفت: من در کتاب های منحصر به فرد «محمد بهمن بیگی» از جمله «بخارایی من ایل من» جدا از قلم هستم. , “قسم با اجاق” شما بله قره پا اونجا نبود» و… من تاپ خودکار دیگری نمی بینم.
این راوی «ایل شاهسون» با اشاره به اینکه نوع تاریخ نویسی و میزان علاقه یک ملت به داستان، رشد و پویایی یک ملت را تعیین می کند، افزود: زیرا همه فیلم های سینمایی و تلویزیونی تحت تأثیر انواع داستان ها تولید می شوند. . یعنی تاریخ مقدمه ای برای توسعه یک ملت محسوب می شود.
جای خالی داستان های بومی و محلی در فیلم ها
وی برنامه ریزی مسئولان فرهنگی برای تشویق نسل جوان به قصه گویی را برجسته و برشمرد و خاطرنشان کرد: ایجاد شور و نشاط در نسل جدید منجر به نگارش داستان های بسیار باکیفیت و ترغیب فیلمسازان به ساخت فیلم در این راستا می شود.
وی با بیان اینکه سینماگران کشور و به تبع آن استان از داستان های بومی و بومی استقبال نمی کنند، ادامه داد: به عنوان مثال داستان فولکلور «ایلی و مملو» را هزاران بار به سطح نشریات و مطبوعات رسانده ام، اما بیایید. ببینید چند نفر از آنها روی صحنه خواهند بود؟ همه آنها در مجلات ماندند و منتشر نشدند.
این نویسنده با بیان اینکه جوانان ناخودآگاه به داستان علاقه دارند، افزود: نمی توان گفت نسل جدید علاقه ای به داستان ندارند. بلکه باید اذعان داشت که بی برنامگی باعث شده جوانان به دیدن فیلم هایی بر اساس داستان های کشورهای غربی بروند.
وی با تاکید بر اینکه در دنیای امروز داستان ها در قالب فیلم های تلویزیونی تغذیه می شود، خاطرنشان کرد: در دنیای امروز نباید انتظار داشت که همه مردم کتاب های داستانی بخوانند. چرا که به مدد دنیای مدرن، همین کتاب ها در قالب فیلم، تلویزیون و مانند آن دیده می شود.
به گزارش خبرنگار مهر، داستان ها در تربیت نوجوانان و جوانان امروزی تاثیرگذار است و برای جلوگیری از نهادینه شدن فرهنگ بیگانه در جامعه، مسئولان باید برنامه ای اتخاذ کنند تا داستان های تولید شده توسط نویسندگان داخلی به راحتی در دسترس خوانندگان قرار گیرد.
