در دیدار جمعی از نخبگان با مشاور و دستیار رهبری چه گذشت؟ – خبرگزاری بیشتر از ایران و جهان.

به گزارش خبرنگار مهر، ما کشوری هستیم که شمالش دریاست و جنوبش هم دریا؛ وسطش خشک است، آنجا تو خالی. این یکی از سخنان دکتر محمد مخبر در دیدار و خطاب به جمعی از نخبگان بود که نشان از نقش عمیق نخبگان و همچنین جای خالی آنها در حل مشکلات و مسائل کشور داشت. در این نشست که با حضور نزدیک به 70 نفر از اعضای بنیاد ملی نخبگان برگزار شد، استعدادهای درخشان کشور دغدغه ها و کاستی های خود را مطرح کردند و این پاسخ را دریافت کردند: «امروز بیش از آن که شما دستتان را بگیریم، ما به شما محتاجیم. دست ما را بگیر.”

دکتر مخبر در این دیدار بر عزم رهبری برای استفاده از نخبگان در دستگاه تاکید کرد و با اشاره به حمله نیمه شب 13 آبان رژیم صهیونیستی به پایگاه های نظامی و عملکرد قوی پدافند هوایی ایران گفت: در آن شب از آنها استفاده کردیم. حضور جوانان نخبه در دستگاه نظامی ما نعمت است.

حدود 15 زن، 55 مرد و دو کودک. این ترکیبی از شرکت کنندگان و شرکت کنندگان در این جلسه است. حجت الاسلام سعید کرمی، رئیس نهاد نمایندگی ولی فقیه در بنیاد ملی نخبگان می گوید: شرکت کنندگان در این جلسه از بین 400 متقاضی انتخاب شدند. به این ترتیب: «از بچه ها خواستیم ثبت نام کنند و در آنجا از آنها خواستیم محتوایی را که می خواهند در جلسه ارائه کنند برای ما ارسال کنند. سپس جمعی از دوستان مطالب را بررسی کردند و از بین اپلیکیشن ها، مطالب و رزومه هایی که مربوط به حوزه ماموریتی دکتر مخبر بود انتخاب شدند.

بورسیه دانشگاه؟ هرگز

در این نشست دانشجویان و دانش آموختگان رشته های فنی، مهندسی، پزشکی و علوم انسانی شرکت داشتند. جلسه با صحبت ها و دغدغه های شرکت کنندگان برگزیده آغاز و در پایان دکتر مخبر سخنرانی خواهد کرد. یکی از شرکت کنندگان دکتر زینب امیری است. او با کوچولوی خود در جلسه حضور دارد. زینب دانشجوی زبده دانشگاه تهران در رشته فلسفه و دکتری بود و اکنون در مقطع فوق دکتری در همین دانشگاه است. او سه فرزند دارد و بزرگترین آنها 22 ساله است و مانند مادرش دانشجوی دانشگاه تهران است. خانم امیری از نخبگان علوم انسانی هستند. وی که در 14 سالگی ازدواج کرده و اکنون حدود 40 سال سن دارد، می گوید: با داشتن سه فرزند، انگیزه بسیار بالایی برای فعالیت جدی در رشته خود داشتم، اما بعد از ورود به دوره فوق دکتری و دیدم که اساتید حاضر به بورسیه نیستند و از “من باید هزینه ای به دانشگاه بدهم، واقعاً امیدم را از دست دادم، او برای عضویت در دانشگاه به چند دانشگاه رفت و مصاحبه کرد، اما نتیجه ای نگرفت: “بعد از مصاحبه، من گفتند. هیچ کسی را قبول نکنید زیرا ما بودجه لازم برای استخدام یک عضو هیئت علمی جدید را نداریم. و این خود یک مانع است. چون علاوه بر اینکه نمی توانیم معلم باشیم، فضای کاری هم برای ما وجود ندارد.» زینب امیری با استفاده از دانش خود در فلسفه، طرحی تخصصی برای بیماران لاعلاج ارائه کرده است که طرح او بین رشته های پزشکی، روانشناسی قرار دارد. و فلسفه: «این بیماران نیازهای سلامتی دارند که روانشناسی نمی تواند آنها را حل کند. آنها با مفهوم مرگ برخورد جدی دارند که فقط از نظر فلسفی می توان با آن ارتباط برقرار کرد و به آن کمک کرد. زیرا عمیق ترین بحث ها در زمینه مرگ در فلسفه است. من یک سری مراحل درمانی را طراحی کردم تا به این افراد با استرس جسمی و روحی و نگرانی عمیق انسانی در جلسات درمانی کمک کنم. زینب که مدتی برنامه خود را زیر نظر یک استاد آمریکایی مطالعه می کرد، از طریق او متوجه شد که بیمارستانی در استرالیا وجود دارد که با کمک یک تیم تحقیقاتی، ایده ای مشابه او را روی بیماران خود پیاده می کند. قرار بود زینب به آن تیم ملحق شود اما مشکلات مالی و عدم حمایت باعث شد نتواند با آن تیم همکاری کند. دغدغه اصلی زینب امیری و دلیل شرکت در دیدار با دکتر مخبر، موضوعاتی است که در دوران فوق دکتری به آن پرداخته است. اولاً پذیرش سمت معلمی برای او بسته شد و ثانیاً نتوانست یارانه ای را که باید به کسانی که در موقعیت خود قرار دارند، دریافت کند. او می پرسد: “پروفسور گرانت، چرا من باید اینقدر سرکش باشم؟” یعنی استاد بورسیه ولی به دانشجو نمیده. یعنی دانشجو باید بیاید درس بخواند و خرج خودش را بدهد. “این خیلی بی رحمانه است.”

جلسه با پزشک گزارشگر حدود دو ساعت طول می کشد. مشاور و دستیار رهبری با دقت و با اشتیاق گوش می دهد. بچه ها یکی پس از دیگری پشت تریبون می روند. یکی از پزشکان در مورد هوش مصنوعی صحبت می کند و می خواهد که استفاده از هوش مصنوعی در پزشکی جدی گرفته شود و یکی از مهندسان می پرسد که شرکت های دانش بنیان ارتباط بهتری با دانشگاه ها پیدا کنند.

رایان، طرحی که باید احیا شود

دکتر امیر محمدزاده لاجوردی دیگر شرکت کننده است. او از جمله نخبگانی است که وقتی پشت میکروفن می‌نشیند تا درباره دغدغه‌هایش صحبت کند، از شغل‌ها حرف نمی‌زند. دکتر لاجوردی در دولت سیزدهم معاون وزیر ارتباطات و رئیس هیئت مدیره و مدیرکل شرکت ارتباطات زیرساخت بود و آن طور که می گوید: «جوان ترین معاون وزیر و معاون وزیر» در مصاحبه ای توضیح می دهد که قبل از شده با ورود به وزارت ارتباطات، حدود 7 سال در بخش خصوصی به عنوان پیمانکار این وزارتخانه کار کرد و پروژه های متعددی را برای آنها انجام داد. به این ترتیب کم کم به سمت وزارت شهرت پیدا کرد و وارد وزارت ارتباطات شد. یکی از کارهای جالب و قابل توجهی که وی در مدت تصدی وزارت برای نخبگان انجام داده، طرح رایان است: «در این طرح 700 نیروی نخبه طی فراخوان شناسایی شدند که از بین آنها 25 نفر طی چندمین دوره انتخاب شدند. مراحل گزینش شامل چهار قسمت برای شرکت در دوره های دولتی در قسمت دوم باید چند ماه در یکی از ادارات این وزارتخانه فعالیت می کردند در قسمت آخر باید چند ماه به خارج از ایران اعزام می‌شدند تا فرصت مطالعه و کسب تجربه پیدا کنند. امیر لاجوردی امیدوار است این کار در دوره وزارت جدید ادامه داشته باشد و به اتمام برسد.

مادران نخبه، رابط بین دولت و مردم

ریحانه آقا محمد کاشی دیگر شرکت کننده است. او 25 سال سن دارد و مادر یک کودک 1.5 ساله است. یکی از دو بچه ای که در جلسه شرکت می کنند و شرکت نمی کنند. مثل مادرش که اغلب به دلیل شرایط کودک و شرایط نشستن مجبور است از اتاق جلسه به فضای بیرون برود و برگردد. از ریحانه پرسیدیم آیا کودک را همیشه با خود به جلسات می برد؟ پاسخ مثبت است: “سعی می کنم با کودک بروم.” گاهی اوقات می توانم کمک بگیرم، اما سعی می کنم با بچه بروم تا جایی برای مادر شدن بگذارم.» او توضیح می‌دهد که سال گذشته پسرش را در دیدار با رئیس‌جمهور شهید همراهی کرده بود، اما مقامات امنیتی در جلسه ابتدا اجازه ندادند که ریحانه ساک پسر را با خود ببرد و او را به یکی دو تیم محدود کرد، اما بعداً La The مسئول تیم امنیتی نیازهای او و پسرش را توضیح داد و مسئول عذرخواهی کرد و به ریحانه اجازه داد تا کیف او را بردارد: «فکر می‌کنم آن تیم و گروه از آن زمان به بعد به جایی رفته‌اند، حداقل در این لحظه راه برای او باز شده است. به همین دلیل است که من دوست دارم همه جا با بچه ها بروم تا نیمی از جمعیت ما مادر باشند یا روزی مادر شوند، مادران نمی توانند فعال باشند اگر بخواهیم بچه های بیشتری داشته باشیم و شرایط یکسان باشد، سال های بیشتری از جامعه دور خواهیم بود.» ریحانه دارای مدرک فقه و حقوق از دانشگاه امام صادق (ع) با رتبه 103 و فارغ التحصیل با معدل بالا است. 19 و عضو بنیاد ملی نخبگان است. وی به دلیل ازدواج و تولد فرزندش فعلاً تحصیل خود را متوقف کرد و یکی از دلایل شرکت در این جلسه درخواست حمایت از مادران نخبه از سوی مسئولان برای ادامه تحصیل و فعالیت است: ایده های مختلفی برای این حمایت دارند، مثلاً امکان آموزش مجازی، ارتباط مادران نخبه با یکدیگر و … را دارند، اما به نظر من باید جلسات مستمری با دانشجویان و فعالان مادران نخبه برگزار شود تا سازوکارهایی در مورد چگونگی ارائه شود. برای انجام یک سری فعالیت ها علاوه بر بچه دار شدن. ریحانه به عنوان یک نخبه علوم انسانی می گوید: در کشور ما نخبگان علوم انسانی چندان تعریفی ندارند، اما در بسیاری از کشورها بیشتر به نخبگان علوم انسانی اهمیت می دهند تا نخبگان فنی و پزشکی، اکنون در کشور ما به مسائل سیاسی، اقتصادی و بسیاری دیگر اهمیت می دهند. چیزهایی که در کشور چالش برانگیز است مربوط به علوم انسانی است مثلا همین بحث استفاده از نخبگان در دستگاه ها به نظر من مربوط به علوم انسانی است.

یک نهاد باید متولی گفتن نحوه به کارگیری نخبگان، سازماندهی پرسنل و سازمان به نحوی باشد که از نخبگان به بهترین شکل ممکن استفاده شود و… این مباحث مربوط به علوم انسانی است. اما ما علوم انسانی را رها کرده ایم و تعریف دقیقی نداریم که نخبگان علوم انسانی چه نقشی باید ایفا کنند و در نتیجه مشکلات آنها را در جامعه می بینیم.» خانم آقاکشی پیشنهاد می کند دولت از نخبگان علوم انسانی به ویژه مادران نخبه استفاده کند. او به عنوان پیوندی برای ارتباط با مردم مثالی برای این ایده دارد: «مثلاً گروهی را می شناسم که این روزها با کمک گروهی از مادران «آشپزخانه مقاومت» در محله های مختلف ایجاد کرده اند. به این ترتیب مادران در خانه خود غذا می پزند و برای کمک به جبهه مقاومت در مکانی مانند پارک یا حیاط مسجد برای فروش قرار می دهند. ما در محله خود تجربه موفقی داشتیم و افرادی که حتی مذهبی هم نبودند به نام کمک به بشریت سر کار آمدند. قصد من این است که بگویم حلقه های میانی می توانند با سازوکارهای مختلف افراد را به میدان جذب کنند. مثلاً در فلان کشور خلأ وجود دارد، ما می توانیم آن خلاء را به روش مادرانه مثلاً در همسایگی خودمان حل کنیم. پیشنهاد من این است که حلقه مادران نخبگان علوم انسانی تبدیل به یک حلقه واسط برای ارتباط دولت و مردم و یافتن راه حل برای مشکلات مختلف و کشاندن مردم محله به خط شود تا مشکل حل شود. به این ترتیب حصار بین مردم شکسته می شود، فاصله مذهبی و غیر مذهبی از بین می رود و گفت و گو برقرار می شود.» ریحانه دیدار با پزشک گزارشگر را مثبت ارزیابی می کند و می گوید: «به نظر من این دیدار به خوبی پیش می رود و اگر برگزار شود. ادامه دارد و پیگیری می شود، نتیجه خوبی خواهد داشت.

یه هدیه متفاوت

جلسه با درخواست ها و دغدغه های نخبگان آغاز و با سخنان امیدوارکننده دکتر مخبر به پایان رسید. جمعیت آماده اعلام پایان جلسه و گرفتن عکس یادگاری از حجت الاسلام کرمی در حال افشای هدیه بنیاد ملی نخبگان به دکتر مخبر هستند. تابلویی زیبا از معاون اول دولت سیزدهم که توسط زهرا صالحی هنرمند ساکن خمین کشیده شده است. وی که پیش از این طرحی از شهید امیر عبداللهیان کشیده و به فرزند شهید تقدیم کرده بود، این بار از بنیاد ملی نخبگان طراحی چهره دکتر مخبر را به عهده گرفت و در میان جمعیت کار خود را به دکتر مخبر تقدیم کرد. او به ما می گوید که این کار را 4 روز پیش سفارش داده و شبانه روز روی آن کار کرده تا به این جلسه بیاورد. آرزوی خانم صالحی این است که تابلوی بعدی اش پرتره مقام معظم رهبری باشد و بتواند آن را شخصا به رهبری تقدیم کند.