«شبه روشنفکران» برای کشور بحران ایجاد می کنند

ایده آل امروز – عرفان بویوک نژاد: روشنفکر به شخصی گفته می شود که عمدتاً به تجزیه و تحلیل و تحقیق در مسائل اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و فلسفی می پردازد و با انتقاد از وضعیت موجود سعی در ایجاد تغییراتی به نفع پیشرفت و بهبود جامعه می کند. روشنفکران اغلب به تفکر انتقادی، دید باز و پذیرش تغییر شهرت دارند و با افکار و تحلیل های خود سعی می کنند مردم را به درک عمیق تری از مشکلات و نیازهای جامعه سوق دهند.
روشنفکران سعی می کنند بدون تعصب و با بررسی عمیق مسائل، مسائل را تحلیل کنند و بر اساس استدلال و منطق عمل کنند.
بسیاری از روشنفکران بیشتر به منافع عمومی و بهبود شرایط جامعه فکر می کنند تا به نفع شخصی.
آنها عموماً از تغییر و نوآوری استقبال می کنند و با رکود فکری و سنت های قدیمی بدون پشتوانه منطقی مخالفند.
روشنفکران به دنبال استقلال فکری هستند و عموماً اجازه نمی دهند که توسط باورهای رایج یا افکار تحمیلی اسیر شوند.
در طول تاریخ، روشنفکران نقش مهمی در تحولات اجتماعی و سیاسی داشته اند، زیرا توانسته اند با انتقاد از وضعیت موجود، آگاهی جامعه را نسبت به مشکلات بالا ببرند و برای ایجاد تغییرات مثبت تلاش کنند.
شبه روشنفکر کسی است که ادعا می کند روشنفکر است، اما در واقعیت فاقد ویژگی های اساسی یک روشنفکر است، مانند تفکر انتقادی، دانش عمیق و تعهد به بهبود جامعه. ممکن است به نظر برسد که روشنفکران در مورد مسائل پیچیده اجتماعی، فرهنگی یا سیاسی صحبت می کنند و از اصطلاحات یا مفاهیم پیچیده استفاده می کنند، اما این بیشتر برای جلب توجه یا افزایش موقعیت اجتماعی آنها است تا ایجاد تغییر واقعی یا ارائه تحلیل های عمیق.
آنها اغلب مسائل را سطحی و بدون عمق تحلیل می کنند و به جای اینکه به دنبال دلایل و راه حل های واقعی باشند، به کلیشه ها و شعارهای متعارف متوسل می شوند.
روشنفکران به جای اینکه واقعاً به حل مشکلات فکر کنند، تمایل دارند به عنوان آگاه و با فرهنگ دیده شوند. هدف اصلی آن جلب توجه و تایید اجتماعی است.
برخلاف روشنفکران واقعی که متعهد به بهبود جامعه هستند، شبه روشنفکران معمولاً به مسائل روز واکنش نشان می دهند بدون اینکه عملاً در جهت تغییر مثبت یا کمک به جامعه اقدام کنند.
روشنفکران می توانند آسیب های جدی به جامعه وارد کنند، زیرا با ایجاد تصویری نادرست از روشنفکران و استفاده از نفوذ اجتماعی خود، باعث سردرگمی و انحراف افکار عمومی می شوند.
روشنفکران با گسترش افکار سطحی و شعارهای بی اساس مردم را نسبت به مفهوم روشنفکری و نسبت به افراد آگاه و متعهد جامعه بدبین می کنند. این بی اعتمادی می تواند تلاش روشنفکران واقعی برای نقد و اصلاح جامعه را بی اثر کند.
روشنفکران به جای پرداختن به مسائل واقعی و اساسی به مسائل حاشیه ای یا بی اهمیت می پردازند و در نتیجه افکار عمومی را از موضوعات مهم منحرف می کنند. این امر می تواند مانع پیشرفت جامعه شود زیرا افراد به جای تمرکز بر مشکلات اصلی وارد بحث های غیر ضروری می شوند.
از آنجا که روشنفکران به مسائل سطحی و بدون عمق می نگرند، نمی توانند راه حل های کارآمد و کاربردی برای مسائل ارائه دهند. به همین دلیل ممکن است جامعه به دنبال راه حل های ناکارآمد باشد و در نتیجه مشکلات اساسی حل نشده باقی بماند.
روشنفکران با استفاده از زبان پیچیده یا کلیشه های پر زرق و برق، نوعی تفکر سطحی و پوپولیستی را ترویج می کنند. این می تواند به شکل گیری فرهنگی منجر شود که به جای تفکر عمیق و تحلیل جدی، به دنبال پاسخ های سریع و آسان است، حتی اگر این پاسخ ها اشتباه یا بی اثر باشند.
روشنفکران با اتخاذ مواضع افراطی یا تحریک آمیز می توانند جامعه را دوقطبی کرده و به جای ایجاد گفتگو و تفاهم، اختلافات و تنش های اجتماعی را تقویت کنند.
بسیاری از روشنفکران از مسائل اجتماعی و سیاسی برای پیشبرد اهداف شخصی و جلب توجه استفاده می کنند. این امر می تواند باعث شود مشکلات واقعی جامعه تحت الشعاع منافع فردی قرار گیرد و فرصت های حل مشکلات از بین برود.
روشنفکران به جای داشتن دیدگاه‌های مستقل، اغلب به دنبال جریان‌های مردمی یا شیک هستند تا با آن‌ها همسو شوند و توجه جامعه را به خود جلب کنند.
حسن هانی زاده پژوهشگر سیاسی امروز به روزنامه آرمان گفت: پدیده روشنفکری یک تحول ضروری برای کشور است که همگام با پیشرفت جامعه توسعه می یابد.
و افزود: روشنفکر کسی است که مشکلات جامعه را تحلیل می کند و راه حل ارائه می دهد. وقتی کشور به بن بست می رسد، روشنفکران وارد میدان می شوند و پیشنهادات خود را ارائه می دهند.
این پژوهشگر مسائل سیاسی تصریح کرد: در همه جوامع پیشرفته روشنفکران عادت به پیشبرد اهداف دارند، اما در سال های اخیر با پدیده مضری به نام شبه روشنفکر یا شبه روشنفکری مواجه شده ایم که هیچ دانش سیاسی و اجتماعی ندارند.
و افزود: روشنفکران نباید تریبون داشته باشند. آنها یک خطر جدی برای جامعه هستند. روشنفکران باید منزوی شوند و رسانه ها به سمت آنها نروند.