به گزارش خبرنگار ایلنا، 25 مهرماه یکی از کارگران معدن زغال سنگ طزره در حین کار، بین یکی از خودروهای سقوط کرده از ریل راه آهن و دیواره تونل گیر کرد و جان باخت. مهدی پاکدل پیمانکار معادن بود، 18 سال سابقه کار داشت و چند سالی بود که به دلیل مشکلات ریوی ناشی از استنشاق گرد و غبار زغال سنگ به واحد خدمات خودروهای باربری منتقل شده بود تا آخرین شغل شما را پشت سر بگذارد. . سال ها با مشکلات کمتر اما به سن بازنشستگی نرسید.
معدن زغال سنگ طزره دچار حوادث زیادی شده و کارگران زیادی در این معدن جان خود را از دست داده اند. پیش از این نیز 21 شهریور سال گذشته بر اثر انفجار انباشته گاز در یکی از زیرتونل های معدن تزره دامغان 6 کارگر این معدن جان خود را از دست دادند.
حوادث در این معدن بی سابقه است. در 24 اسفند 1401 انفجاری در تونل نبرد مرکزی معدن طزره باعث سوختگی 4 کارگر و اعزام آنها به بیمارستان شد. کارگران در عین حال تاکید کردند که ایمنی در این معدن رعایت نمی شود.
هفتم تیرماه ساعت 14 یکی از کارگران تونل K12 کارگاه اوکلون چهار معدن زغال سنگ مرکزی کلاریز در منطقه معدنی طزره بر اثر ریزش بخشهایی از معدن جان باخت.
روز دوشنبه 7 اردیبهشت ماه ساعت 14 یکی از کارگران سرویس حمل و نقل در تونل “مادر” معدن زغال سنگ طزره بر اثر سقوط کابین آسانسور زغال سنگ از ناحیه دو پا مجروح شد جاده شدت حادثه به حدی بود که این کارگر در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان بستری شد.
روز شنبه 21 اردیبهشت ساعت 14 روز کارگر، دو کارگر جوان 30 و 35 ساله بر اثر ریزش ناگهانی سقف کارگاه در تونل شماره 42 معدن تزره گرفتار شدند.
10 کشته و 5 مجروح وخیم در تنها 3 سال در معدن تازاره
6 تصادف منجر به فوت؛ 10 کشته و 5 مجروح وخیم تنها در 3 سال در یک معدن! ما نه به روزهای قبل از این حوادث می رویم و نه از روزهای پس از آن اطلاعی داریم. ما نمی دانیم در این 3 سال چند تصادف دیگر رخ داده است و نمی توانیم در آینده پیش بینی کنیم که چند حادثه دیگر رخ می دهد و چند کارگر دیگر جان خود را از دست می دهند.
از تکرار اتفاقات این معدن به طور قطع یک چیز را می توان گفت: کار در محیطی ناامن که جان 10 کارگر را گرفته و 3 سال است که به بسیاری از کارگران آسیب جسمی وارد کرده بازی با زندگی است. کارگران می گویند بسیاری از حوادث، مانند قطع عضو، اصلاً توسط رسانه ها پوشش داده نمی شود. فقط وقتی حادثه بزرگ است و کارگر می میرد همه آن را می فهمند.
معدن طزره بزرگ یکی از چهار معدن شرکت زغال سنگ البرز شرقی چرا کارگران اینقدر ظالمانه می میرند؟ برای پاسخ به این سوال به سراغ خود کارگران رفتم. از وضعیت البرز اورینتال پرسیدم که در چه نوع محیطی کار می کنند و دلایل بالا بودن آمار تصادفات محل کار.
تجهیزات معدن 60 سال پیش;
کارگران مسیر شیب دار 600 متری را طی می کنند
آنها که نمی خواهند نام خود را فاش کنند، می گویند: تقریباً 100 درصد امکانات و تجهیزات داخل معادن تزره روسی است و قدمت این تجهیزات حداقل به 60 سال می رسد. شارژرهای لوکوموتیو و لوکوموتیو، ترانسفورماتورهای مبدل از 6 کیلو ولت به 380 ولت، کابل های انتقال فشار قوی، تجهیزات الکتریکی برای راه اندازی تسمه نقاله، پمپ های آب، تجهیزات الکتریکی برای راه اندازی ترانسفورماتورهای فشار قوی داخل تونل، همگی قدیمی هستند.
کارگران می گویند: دیگر قطعات یدکی بسیاری از این تجهیزات وجود ندارد. در فرآیند واگذاری کار از یک پیمانکار به پیمانکار دیگر، نظارت کافی بر این تیم ها وجود ندارد. به همین دلیل، اکثر تجهیزات ماینینگ به قدری فرسوده هستند که کار با آنها خطرناک است.
آنها به حادثه اخیر معدن و کارگر گیر کرده بین دیوار و خودرو اشاره می کنند و می گویند: اگر سیستم دستگاه کشنده به روز بود شاید این اتفاق نمی افتاد.
کارگران همچنین نبود روشنایی کافی در جاده را یکی دیگر از عوامل تصادفات می دانند و بیان می کنند: روشنایی کافی نقش مهمی در جلوگیری از تصادفات داخل تونل های شیبدار دارد که ما را تکذیب کرده اند!
آنها درباره حادثه دوازدهم شهریور ماه که منجر به فوت 6 کارگر شد، می گویند: مشکل تهویه معدن در معدن وجود داشت و این مشکل همچنان وجود دارد.
تزره حتی سیستمی ندارد که کارگر مصدوم را به سلامت به زمین بفرستد. همانطور که کارگران تاکید می کنند در صد در صد موارد انتقال مجروحان از تونل های زیرزمینی به سطح زمین از گاری های سنگی و زغال سنگ استفاده می شود که آسیب کارگر آسیب دیده را دوچندان می کند.
تجهیز وینچ ها به سیستم های مدرنی که کار انتقال افراد به داخل تونل های زیرزمینی را انجام می دهند بسیار مهم است، اما معدن تازاره فاقد این سیستم است. کارگر نباید نگران پیمودن مسیر 600 و گاهی 800 متری با شیب بسیار تند باشد، بلکه کارگران پس از ساعت ها کار سخت معدنی باید این مسیر را طی کنند و گاهی در صورت لزوم از این مسیر بالا بروند. . و بازگشت. کسانی که امکانات بالا و پایین رفتن از این جاده طولانی و پر شیب را ندارند، گاهی مجبورند دور از چشم ماموران امنیتی در همان واگن هایی که سنگ و زغال سنگ را حمل می کنند بنشینند که خطر تصادف را به همراه دارد.
Tazare mio در یک نمای کلی
تجهیزات مهم است و کارگران از حداقل امکانات معدن تزره بی بهره اند. آموزش ها بیشتر تزئینی هستند. متخصصان استخدام نمی شوند. نیروی کار به اندازه کافی استخدام نمی شود و به گفته کارگران، به عنوان مثال، پیمانکار دو کارگر را در کاری استخدام می کند که برای کاهش هزینه ها نیاز به استخدام 4 کارگر دارد. نیرو در اثر کار سنگین خسته می شود که به نوبه خود احتمال تصادف را افزایش می دهد. نظارت ضعیف است و مقامات امنیتی نمی توانند وظایف خود را به درستی انجام دهند. صلاحیت پیمانکاران برای به دست آوردن شغل به دلیل نزدیکی آنها به مدیران شرکت مادر تعیین می شود، نه توانایی آنها در مدیریت صحیح امور معدن. هیچ نظارتی بر عملکرد پیمانکار وجود ندارد. پس از وقوع حادثه، مقصر پاسخگو نیست و معدن حتی اگر برای مدت کوتاهی بسته بماند، به همان روش سابق به کار خود ادامه می دهد.
مطالبی که گفته شد حاصل صحبت های کارگران در مورد وضعیت معدن است. کارگران می گویند: اوضاع وحشتناک است، اگر اینطور نبود این همه اتفاق نمی افتاد.
کار در معدن خطرناک است و کار در معدنی که حوادث مکرر نشان می دهد کارگاه امن نیست، بازی با زندگی است. حتی اگر کارگران از این معادن ناایمن جان سالم به در ببرند، باز هم هیچ تضمینی وجود ندارد که به دلیل قرار گرفتن در جوی آلوده و استنشاق انواع گازهای سمی درگیر بیماری های جسمی و ریوی جدی نشوند.
در سیستمی که سود کارفرما را در اولویت قرار می دهد، جان کارگران همیشه در خطر است. کارگران به دلیل نداشتن امنیت شغلی جرأت اعتراض ندارند زیرا نیازمند کار و لقمه نان سختی هستند که از دل معدن گرفته شده است. پشت آنها گرم نیست، اما پشت کارفرمایان گرم است. کارفرماها حق دارند به بهانه اینکه چرخ تولید را در کشور می چرخانند، هر چه می خواهند از روی کارگران تخلیه کنند!
گزارش: زهرا معرفت
انتهای پیام/
