خبرآنلاین – سیما پروانه گهر: شهرداری تهران در اقدامی ویژه بنر جدید شهرداری تهران شامل عکس های مسعود البغدیان، محمدباقر قالیباف، سردار قاآنی و عباس عراقچی را در سطح شهر نصب کرد. اما آنچه با دیدن این بنرها تحت عنوان «ارتش نصر» توجه بسیاری از کاربران اینترنتی و فعالان سیاسی را به خود جلب کرده است، ترتیب یافتن این افراد است. اول محمدباقر قالیباف دوم مسعود بازیکیان سوم سردار قاآنی و در نهایت عباس عراقچی.
اگرچه این بنر در بسیاری از رسانه ها و شبکه های خبری با عنوان «اقدام زاکانی» خوانده شده و البته با توجه به مسئولیت علیرضا زاکانی در شهرداری تهران، چنین موضوعی منتفی نیست، اما احتمال دیگری در این طرح وجود دارد. فراموش نکنیم که محمدباقر قالیباف سال ها شهردار تهران بوده و نیروهای نزدیک به محمدباقر قالیباف همچنان بخشی از نیروهای میانی شهرداری تهران هستند.
تفکر طراحی این بنر و چیدمان مردم، اما شما چه پیامی را می خواهید برسانید؟ شاید این اقدام محمدباقر قالیباف در سفر به بیروت و زیارت محل شهادت سید حسن نصرالله آنقدر مهم بود که باید در راس «مردان این قرارگاه» قرار گیرد. اگر این استدلال قالیباف را در راس صف قرار داده است، منطق قرار دادن فرمانده سپاه قدس در رتبه سوم چیست؟ اگر در چند روز اخیر افرادی برای سفر به مناطق پرخطر قرار گرفته اند، چرا قاآنی در رتبه سوم و عباس عراقچی نفر آخر لیست است؟
رئیس جمهور بر اساس چه منطقی پشت رئیس مجلس و جلوتر از فرمانده سپاه قدس و وزیر امور خارجه قرار می گیرد؟ هدف این مقاله ارزیابی اهمیت یا ضرورت سفر اخیر محمدباقر قالیباف به بیروت نیست، بلکه موضوع اصلی تفرقه سیاسی و استفاده و جدایی خودی و غیر خودی، حتی در موضوعی مانند مقاومت و حوادث انقلاب است. منطقه از منظر اندیشه های پشت این تریبون.
آیا در موضوعی مانند مقاومت و منطقه، باید شکاف های سیاسی کیهانی در دستور کار رسانه ای نهادی مانند شهرداری قرار گیرد؟ این دستور قرار است چه دستاوردی ایجاد کند؟
علاوه بر این ابهامات در انتشار این گونه پیام ها و تصاویر، مشکل دیگری نیز وجود دارد که این گونه رفتارها در داخل و اطراف دولت ایجاد می کند. اینکه دولت پزشکی تصمیم گرفت ترکیب خاصی را برای کابینه تعیین کند و بخشی را به رقبا بدهد، باید با بازخورد مثبت این جریان مواجه شد، نه اینکه در رسانه ها و تبلیغات حتی در مورد موضوعاتی مانند محور استقامت سوپ را آنقدر شور درست کنید که روال کار را سخت کند.
صف بندی عجیب سیاسی در بنر شهرداری; قالیبافان صف اول، عراقچی در صف آخر! / زاکانی یا قالیبافان شهرداری تهران وسط است؟
آیا محور مقاومت به یک توافق سیاسی تبدیل شده است؟
انتظار می رفت جریان های اصولگرا و انقلابی همه طیف ها و جریان ها وقتی هر موضوعی را انتخاباتی و سیاسی می کنند حداقل در موضوع مقاومت و شرایط بحرانی کشور دست از این اقدامات بردارند. جای تاسف است که کار شهرداری تهران و درگیری های طیف های سیاسی و عطش خودنمایی در بطن اصولگرایی به جایی رسیده است که چیدمان مردم بر روی همان پرچم شهرداری نشان از نوعی بورس جویی دارد. . .
قرار گرفتن محمدباقر قالیباف در راس این پرچم، دستاوردی بزرگتر از سفر او به مرکز بیروت برای او نیست. حتی ممکن است فضای ایجاد شده برای او را در این زمینه تحت الشعاع قرار دهد و به نوعی ضد تبلیغات برای او عمل کند.
علاوه بر این، در شرایطی که کشور علیه اسرائیل در حالت آماده باش قرار دارد، تقسیم نیروها در جبهه و پشت خط چه پیامی را به خارج از کشور ارسال می کند؟ حضور محمدباقر قالیباف در راس قرارگاه مقاومت با چه تعریفی از نقشه سیاست خارجی محقق می شود؟ چرا برخی از نیروهای سیاسی معتقدند با این بنر می توانند قهرمان شوند؟
از دولت پشیمان نشوید
جواد امام، سخنگوی جبهه اصلاحات ایران، اقدام شهرداری تهران مبنی بر نصب بیلبوردهای شهری با سخنگو در جلو و رئیس جمهور پشت سر در توئیتی مبنی بر اعلام قانون اساسی جدید را عجیب و غیرعادی توصیف کرد و در شبکه ایکس نوشت: ظاهراً: در ذهن آقای نظام ریاست جمهوری جای خود را به نظام پارلمانی داده است.
سخنگوی جبهه اصلاح‌طلبان ایران در بخشی دیگر از توئیت خود نوشت: انتخاب وزرا، استانداران، معاونین استاندار، مدیران میانی و سازمان‌های زیرمجموعه دولت از میان جریان‌های رقیب و عدم بکارگیری نیروهای دارای هویت متعلق به جریان پیروز باعث شده است. عملاً شعار وفاق را تعلیق و اقتدار را تضعیف کرد. دولت با بی توجهی به روند پیروزی مهر در انتخابات موافقت خود را اعلام کرد.
وی همچنین تاکید کرد که “دولت ها بدون توجه به نظر اکثریت جامعه و شبکه پیروان آنها محکوم به تضعیف و شکست هستند.”
بیانات امام درباره این تصویر البته از نظر ماهیت انتقادی ریشه ای قدیمی تر از عمر این پوستر دارد. در بخشی از جریان اصلاحات، از ابتدای معرفی کابینه مسعود، پزشکان از حضور چهره های غیراصلاح طلب در اطراف پزشکان انتقاد کردند. این جنبش بر این باور است که نحوه کمک پزشکان به جنبش رقیب نه تنها فضیلت تلقی نمی شود، بلکه سرمایه اجتماعی پزشکان به عنوان رئیس جمهور منتخب را تهدید می کند.
تأکید امام بر اینکه حکومت ها بدون توجه به نظر اکثریت جامعه و «شبکه حامیان» ایشان محکوم به شکست هستند نیز از همین رویکرد ناشی می شود، زیرا از این منظر، حامیان مسعود المدیجیان و حامیان او در انتخابات رياست جمهوري 1403. به ايشان رأي دادند يا از او حمايت كردند، نمي خواستند چهره هاي نزديك به جريان رقيب در هيچ سطحي از حكومت حضور داشته باشند، زيرا در اين صورت به همان شخص راي مي دادند.
به بیان واضح تر، از منظر انتقادی امام – و در سطح وسیع تر از همه منتقدان این موضوع – اگر مثلاً به محمدباقر قالیباف در کابینه سهم داده می شد و چهره های نزدیک به ایشان حضور داشتند. در کابینه طبیعتاً حامیان پزشکان باید به او که کاندیدای انتخابات بود رای می دادند، اما رای دادن به مسعود بیشیکیان در واقع یک “نه” بزرگ برای این افراد و جریان های سیاسی نزدیک به آنها است.
این همان موضوعی است که امام در توئیت خود با اشاره مستقیم به موضوع انتخاب وزرا، استانداران، معاونان، مدیران میانی و سازمان های زیرمجموعه دولت از «جریان رقیب» به آن انتقاد کردند. موضوعی که از نگاه منتقدان بنر شهرداری نتیجه ای جز تضعیف و نادیده گرفتن برنده انتخابات و رئیس فعلی قوه مجریه ندارد.
چنین رفتارهایی از سوی شهرداری تهران به دستور هر کسی – چه علیرضا زاکانی برای تسویه حساب با مسعود بزیکیان و وزیر امور خارجه اش و چه برنامه ریزی برای ارتش باقیمانده قالیبافان در وسط و نیروهای انسانی شهرداری تهران – می تواند بیش از این باشد. ، ایجاد فضای وحدت ملی در مواجهه با مسائل و مشکلات منطقه است که باید به عنوان سنگی در سازندگی جدید دولت چهاردهم و تلاش برای آرامش و اتحاد تلقی شود. سنگی که همیشه درونی ها به بیرون کوبیده اند.
