ایلانا نوشت: به عنوان مثال «حق پرستاری» جانبازان عزیز که حق آنهاست، ماهانه 22 میلیون تومان یارانه است، اما این مبلغ برای معلولان شدید و خیلی شدید ثبت نام شده مددکاری اجتماعی شامل 2 میلیون و 200 هزار تومان یارانه است. . که عملاً یک دهم آن است و تقریباً بی تأثیر است. حداقل حق پرستاری برای جانباز حداقل 7 میلیون تومان برآورد شده است. با این تعریف می گوییم درست است که بسیاری از این معلولان جانباز نیستند، اما در جامعه هم حقوقی دارند و بیشتر از الان نیاز به مراقبت دارند.
کولیوند ادامه داد: در دو سال گذشته جامعه معلولان توسط سازمان بهزیستی رها شد. عملا بدترین دوره معلولان مربوط به دو سال گذشته بود که مدیرکل این سازمان تغییر کرد. خیلی ها فکر می کنند چون 30-40 درصد پایه حقوق می گیرند پس اوضاع بد نیست اما نمی گویند از چه پایه 30 یا 40 درصد می گیریم! الان مستمری یک معلول حدود 970 هزار تومان است! یعنی هنوز مستمری یک معلول به یک میلیون تومان نرسیده است.
وی با اشاره به مشکلات درمانی بازنشستگان این حوزه گفت: هزینه های از کارافتادگی دو یا سه برابر افراد عادی است. ما هزینه های درمانی زیادی را پرداخت می کنیم. مثلاً ویلچری به ما می دهند که بعد از یک ماه خراب می شود و کیفیت خوبی ندارد و شهرها برای معلولان مناسب نیست، بنابراین باید به قیمت پایین فروخته شود و معمولاً بازنشستگان باید حدوداً هزینه کنند. 20 میلیون تومان پس از فروش ویلچر خارجی. به این موارد هزینه های هنگفت پزشکی و پرستاری اضافه شده است. هزینه های حمل و نقل برای افراد معلول نیز بسیار بالا است. اما در حوزه درمان و هزینه های آن، این گروه خاص (یعنی معلولان) به کلی کنار گذاشته شد.
این فعال حقوق بازنشستگان ادامه داد: بسیاری از دولت ها به نام بار مالی به بازنشستگان از کار افتاده کمک نکردند. خانوارهایی داریم که بیش از 4 معلول دارند. عملاً شغل و زندگی سرپرستان آن خانواده وقف پرستاری است و دست از کار می کشند. دولت چه کمکی به این افراد می کند؟ ناتوانی اوتیستیک یا ناتوانی حرکتی عملاً زندگی یک خانه را مختل می کند.
وی تصریح کرد: بر اساس ماده 27 قانون جامع معلولیت گفته شده است که افراد دارای معلولیت شدید و بسیار شدید بدون اشتغال و درآمد باید حداقل دستمزد پایه را از وزارت کار دریافت کنند. اما این اتفاق نمی افتد. بالغ بر 600 هزار معلول شدید و بیکار بسیار شدید در کشور داریم که مشمول این قانون هستند اما این قانون اجرا نمی شود. اما سازمان مددکاری اجتماعی به جای 600 هزار نفر به 240 هزار نفر فقط 270 هزار تومان می دهد. یعنی اکنون که حقوق پایه 7.5 میلیون تومان است، نزدیک به یک میلیون معلول در کشور از دریافت حقوق پایه محروم شده اند.
کولیوند خاطرنشان کرد: ما معلولان و مستمری بگیران از کار افتاده از این مصوبه دولت و عملکرد سازمان بهزیستی مطابق با اجرای قانون به دیوان عدالت اداری شکایت کرده ایم و منتظر نتیجه هستیم. ما به مبارزه قانونی و صنفی خود ادامه خواهیم داد زیرا این وضعیت برای این قشر از جامعه ما قابل تحمل نبوده و نیست. وقتی با این حجم از هزینه های پزشکی و دارویی روبه رو می شوید، قطعا کمرتان زیر فشار معیشت کمانش می کند. در شرایطی که مجلس و دولت از ما حمایت نمی کنند چه می توان کرد؟
و افزود: تعدادی از دوستان معلول ما در سالهای اخیر موفق به کسب رای دیوان عدالت اداری شده اند. جالب است که بهزیستی به این رای اعتراض دارد که همان مستمری ناچیز و شرم آور را ندهید! این خیلی عجیب است. این در حالی است که هنوز ریالی این فرد معلول برای اخذ آن رای دریافت نشده است. سوال ما این است: آیا خودمان انتخاب کرده ایم که با تکمیل ده سال سابقه بیمه بازنشستگی و بدون سنوات بورسیه، بسیار کمتر از حداقل دریافت کنیم؟
کولیوند با اشاره به این موضوع که «از سازمان تأمین اجتماعی هم انتظار کمک و حمایت داریم»، گفت: همه می دانیم که سازمان تأمین اجتماعی یک نهاد بیمه اقتصادی است نه نهاد حمایتی. اما این سازمان در زمینه حمایت از معلولان و درمان مستمری بگیران معلول مشمول قانون خود نیز وظایفی دارد که نه در حوزه معیشتی و نه در زمینه از کارافتادگی و درمان این سازمان انجام نشده است.
این فعال حقوق معلولان در پایان تاکید کرد: معلولان تقریبا بین دو تا شش سال برای معلولان ما سنوات تحصیلی دریافت می کنند که البته معتقدیم سنوات بورسیه باید در بخش خصوصی اعطا شود که بازنشستگان آن تحت پوشش تامین اجتماعی هستند. . سازمان. اما هنوز این اتفاق نیفتاده است. معلولی که 40-50 درصد راندمان دارد شاغل است و با سختی کار می کند. این در حالی است که قرار بود بخشی یا درصدی (بیش از دو درصد) از مشاغل طبق قانون به معلولان اختصاص یابد و خود دستگاه‌های دولتی با عدم اجرای آن و عدم استخدام کارگران معلول اولین متخلفان این قانون هستند. و بخش خصوصی با وجود اقدامات داوطلبانه، دست در دست دولت به آن نگاه می کند. ما می گوییم این نوع نگاه به معلولان باید تغییر کند و در این زمینه نیازمند صدای رسانه ها هستیم.
