آسیب روانی به عنوان تجربیات دردناکی تعریف می شود که شامل موقعیت هایی مانند آزار جسمی یا روانی، از دست دادن والدین، قرار گرفتن در معرض حوادث جدی یا حتی زندگی در شرایط دشوار است.
این آسیب ها باعث واکنش های روانی متعددی مانند اضطراب، افسردگی و اختلالات رفتاری می شود که بر توانایی افراد برای رویارویی با چالش های روزمره تأثیر می گذارد و در نهایت بر کیفیت زندگی مصدومان تأثیر می گذارد.
این مطالعه بر روی حدود 6500 آمریکایی بالای 50 سال انجام شد که بین سال‌های 2006 تا 2020 فوت کردند. شرکت‌کنندگان علاوه بر ارزیابی وضعیت روانی و اجتماعی، پرسش‌نامه‌ای را درباره مواجهه خود با 11 نوع تروما نیز تکمیل کردند.
مصاحبه نهایی با اعضای خانواده یا نمایندگان قانونی آنها علائمی را که آنها در سال آخر زندگی خود تجربه کرده بودند آشکار کرد.
نتایج نشان داد که بین آسیب های دوران کودکی به ویژه «آزار جسمی والدین» و سطوح بالاتر درد جسمی، افسردگی و احساس تنهایی در سال های آخر زندگی رابطه قوی وجود دارد.
این مطالعه همچنین نشان داد افرادی که در معرض تروما قرار نگرفته‌اند، کمتر احساس غمگینی یا تنهایی می‌کنند.
محققان تاکید کردند که نتایج این مطالعه لزوم در نظر گرفتن اثرات ترومای دوران کودکی را هنگام برآورده کردن نیازهای بیماران در پایان زندگی نشان می‌دهد، زیرا این آسیب‌ها منجر به انزوای اجتماعی و عاطفی و بدتر شدن سلامت ضعیف می‌شود.
