کاهان آن را دوست نداشت تا اینکه تیتر شاه را انتخاب کرد، در صفحه اول واکنش نشان داد و تیتر زد: مخالفان نجیب! نهایت سلیقه خوب کاهان همین علامت جهت است که گاهی به جای علامت تعجب از آن استفاده می کند. او در پاسخ نوشت که میثمی نه تنها نجیب است، بلکه نوکر بدون مزد اوباما و ترامپ است. همان روزها در جواب کاهان چیزی نوشتم که طبق معمول خورد و ننوشید و صاحب این قلم مدت ها پیدا نشد.
او در بخشهایی از آن یادداشت نوشته بود: «در روزگاری که اعتدال و عدالت حکم کیمیا را پیدا کرده است و اکثر قضاوت‌ها به انگیزه‌های خودخواهانه آلوده است، نگاه کردن به دنیا و مردم از این منظر هیجان‌انگیز است و شعاع کوچکی از امید را در دل‌های ناامیدمان نگه می‌دارد. ممکن است کسی موافق نباشد. با فرهاد میثمی، ممکن است برخی از عبارات نامه او را دوست نداشته باشد، اما نمی توان نجابت و شرافت او را کاملاً نادیده گرفت و از صفر به عقاید او قدردانی کرد و حاضر بود بهای متفاوت اندیشیدن را بپردازد. شاید این نشانه ها و اعلان تبعید بیگانگان، گوش های بیشتری را برای شنیدن سخنان آنها در اختیار بگذارد که در خارج از کشور نشسته اند و مدام از بیرون گودال فریاد می زنند «چه احمقی، چه احمقی». اگر واقعا به این مرز اهمیت می دهید، باید به فرهاد میثمی نگاه کنید. نمی شود در خیابان شانزلیز قدم زد و بعد از فقر و سیاهی سیستان و بلوچستان صحبت کرد. نمی شود در رسانه ای کار کرد که یک لقمه شک می خورد و به تهمت زنی مثل بن سلمان تهمت می زد و بعد سرود «ای ایران ای مرز پر گهر» می خواند. انتقاد از فرهاد میثمی معیار و معیار یک اپوزیسیون شریف و بزرگوار است. اگر کسی قصد مخالفت دارد باید خویشتن داری، صبر و وطن دوستی را بیاموزد. وقتی با حقوق بشر و دموکراسی سر و کار داریم، در جنایات وحشیانه ای مانند پمپئو، ترامپ، آل سعود و رجوی شریک می شویم..»
آن روزها سال نود و هفتم ژانویه بود. تقریبا شش سال پیش. از آن روز تا کنون فضای سیاسی ایران رادیکال‌تر شده و در نتیجه منتقدان و مخالفان رژیم صریح‌تر و بی‌پرواتر شده‌اند. با این حال، وقتی صحبت از ایران می شود، داستان به همان شکل باقی می ماند. این بدان معناست که مخالفان شریف و انتقادات رادیکال شریف هنوز با ایران شوخی ندارند. چند روز پیش وقتی دیدم عده ای توئیت کرده اند که یکی دو سال است که در زندان هستند و الان برای شرکت در نماز جمعه آمده اند، درست مثل زمانی که نامه فرهاد میثمی را خواندم، گوشه چشمانم. داغ شد این گونه انتقادها و مخالفت ها را باید نادیده گرفت. بیایید کمی منصف باشیم. اگر معیار و هنجار وطن پرستی است، چه کسی با این سرزمین زخمی همدردی می کند؟ منتقدی که بدون چشمداشت فقط از دوستان و دشمنان شلاق و نفرین می خورد یا آن منافقی که در لباس دوست محیط را خشن و تیره می کند و آب به آسیاب دشمن می ریزد؟ البته همه منتقدان اهل صلح نیستند، اما بدون شک همه کسانی که به وضعیت موجود تملق می گویند و هرگز از چیزی انتقاد نمی کنند، اگر عاملان مستقیم صهیونیست ها نباشند، حداقل متواضع ترین آنها هستند. موجودات زیبا روی زمین حال که به فرموده علی علیه السلام زمان غربال فرا رسیده است و غربال پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله بیش از پیش خائنان و دوستداران واقعی خدا و خلق خدا را از یکدیگر جدا می کند، بهتر است. برای توقف بازی بازی ها و آشتی را جدی تر بگیرید. و لااقل در مقابل حکم الشاداء علی الکفار رحمه الله سر تعظیم فرود نمی آوریم زیرا این بار دشمنان ما روزنامه نگار و روشنفکر و منتقد و رسانه نیستند. فعالانی که خدا را نادیده می گیرند و خون هزاران کودک از پیر و جوان بر گردنشان جاری است. سهل انگاری در چنین زمانی مجازات شدیدی را در پی خواهد داشت.
