نام دیگری از قرآن چیست و چرا؟

به گزارش رکنا، قرآن نور شفاف است یعنی در دل مؤمنان و پیروانشان علم و ادراک ایجاد می کند و پرتویی است که از ملکوت خدا به دل آنها می تابد.

قرآن علاوه بر نور بودن، راهنمای نور نیز هست; قرآن كريم نوري است كه انسان را از ظلمت فطرت و نفس بيرون مي آورد و به سوي نور معرفت خدا هدايت مي كند.

«نور» در معنای وسیع کلمه هر چیزی است که ذاتش مرئی و آشکار باشد و غیر خود را نیز متجلی کند. حضور خداوند در عالم هستی از هر چیز دیگری آشکارتر است و هر آنچه از او نیست در نور وجود دارد. از وجود و وجود او.

در بند 47 دعای جوشن کبیر درباره صفات خداوند آمده است: «یا نور النور یا نور النور یا خالق نور یا خالق نور یا تعیین کننده نور یا نور هر نور، یا نور قبل از هر نور، یا نور پس از هر نور، یا نور بالاتر از هر نور، یا نور لیس نور.

ای نور النور، ای نور چراغ، ای آفریننده نور، ای ثابت کننده نور، ای مداح نور، ای نور همه چراغ ها، ای نور پیش از همه چراغ ها، ای نور پس از همه چراغ ها، ای نور برتر از همه. چراغ ها ای نور که مثل آن نور نیست.

چرا نام دیگر قرآن نور است؟

همه انوار هستی از نور آن سرچشمه می گیرند و به نور ذات پاک آن منتهی می شوند.

هر موجودی دارای همان مقدار نور است که مربوط به خداوند است که منبع همه نور است. پس: قرآن نور است چون کلامش است، اسلام نور است چون دینش است.

پیامبران نور هستند زیرا فرستادگان او هستند. ائمه معصومین ما انوار الهی هستند زیرا پس از پیامبران، حافظ دین خود هستند.

«ایمان» سبک است زیرا راز ارتباط با اوست.

قرآن نوری است که انسان را از جهل و ظلمت می رهاند و او را با نور خدا پیوند می دهد.

علت نور بودن قرآن این است که دل را نورانی می کند و راه راست را به مردم نشان می دهد و حق را از باطل جدا می کند. نور هم نورانی است و هم نورانی، به انسان کمک می کند تا راه را از طریق تشخیص دهد و راه خود را بیابد، به همین دلیل است که قرآن به عنوان نور عمل می کند و هداوند قرآن را نور نامیده است.

قرآن علاوه بر نور بودن، راهنمای نور نیز هست. قرآن نوری است که مردم را از تاریکی ها بیرون می آورد و به سوی نور معرفت خدا هدایت می کند.

نامگذاری قرآن به نور

قرآن تمام وجود انسان را روشن می کند. در عالم، خدا نور است. هر موجودی که در بندگی به خدا نزدیک شود، حقیقتاً به منبع نور متصل است و خود نور می شود. آهسته «الله نور السموات و الارض»

خداوند متعال قرآن را در موارد متعدد نور خوانده است:

«از جانب خدا نور و کتابی روشن برای شما آمده است» «سوره مائده آیه 65» که به معنای نور است، قرآن است.

«و از نوری که با او فرستاده شد پیروی کردند». سوره اعراف، آیه 157.

و نیز خداوند فرمود: «وَ أَرْسَلْنَا لَکُمْ نوری آشکار» (سوره نساء، آیه 174).

همچنین خداوند فرمود: «پس به خدا و رسول او و نوری که بر ما نازل کرده است ایمان بیاورید» (سوره تغبان، آیه 8).

خداوند در همه این آیات قرآن کریم را نور نامیده است زیرا ویژگی نور این است که خود را روشن می کند و اطراف خود را روشن می کند.

قرآن انسان را به راه راست هدایت می کند. هرکس به قرآن عمل کند و آیات آن را در زندگی خود قرار دهد، گمراه نمی شود و از راه راست منحرف نمی شود و به سرنوشتی می رسد که سعادت و کمال انسان است.

امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) در توصیف و تعریف قرآن می فرماید: «قرآن نور مطلقی است که اقامه و زوال ندارد». نور درخشانی است که خاموش نمی شود. دریای عمیق و وسیعی است که عمقش را نمی توان یافت، راهی است مستقیم و مستقیم که مسافرانش را منحرف نمی کند. پرتوی از نور است که تاریکی راهی ندارد. (خطبه 198 نهج البلاغه)

منظور امام (علیه السلام) در این کلمات (قرآن چراغ روشنی است که نور آن خاموش نمی شود). زیرا به طور معمول پدیده های جهان مورد مطالعه قرار می گیرند و پس از مدتی از بین می روند. این است که قرآن معجزه ای جاودانه و جاودانه است و حقایق و مفاهیم آیات آن نه زمانی است و نه محدود به زمان و مکان خاصی. ابیات او همیشه جدید و زنده است که هر چه می گذرد تازه تر می شود.

منبع: پایگاه تحلیلی اخبار اندیشه معاصر.