پرداختن به مشکلات برای حل و بهینه سازی آنها بسیار مهم است، به همین دلیل روش هایی را برای رفع مشکلات در بخش کنترل کیفیت آموزش می دهند که برای هر واحد تولیدی به ویژه صنعتی و فرهنگی مهم است.
در فضای فیلم و اکنون در اکران خانگی شاهد موج هایی از فیلم سازی بوده ایم که گاه به دلیل استقبال مخاطبان از برخی آثار به وجود آمده است. برای مثال موج فیلم های طنز و مبتذل در سینمای ایران یا ادامه سریال های ترکی از جمله مواردی است که در فضای هنری و سینمایی با حجم زیاد ظاهر می شود.
حالا به نظر می رسد که موج جدید به خصوص در سریال های خانگی، موج آثاری است که به نام اکشن و جنایی ساخته می شوند، اما خیلی مشخص نیست که این سریال های خانگی متعلق به چه ژانری هستند و بیشتر خشونت ها در این سریال قرار دارند. در خون بازی نشان داده شده است.
پس از انعکاس آثاری مانند یاغی، پوست شیر و زخم کاری در شبکه تلویزیونی داخلی، حالا موج فزاینده ای از سریال ها به شبکه تلویزیونی داخلی هجوم آورده است. آثاری که حتی نامشان مشکوک است، نحوه صدور مجوز و مجوز انتشار.
«بکلینگ»، «بازنده»، «داریوش» موج بعدی سریال های این حوزه هستند که در فضایی تاریک و خونین پخش می شوند. به نظر می‌رسد آثاری که در بخش سینمای خانگی ساخته شده‌اند، بیشتر بازی‌های خونی به سبک تارانتینو هستند تا ژانر فنی. کارگردانی که به خاطر صحنه های خونین و قتل های بیمارگونه در سینمای هالیوود شناخته می شود. برخی از این آثار به قدری ریشه در قلمرو خونریزی دارند که آزاردهنده و آزاردهنده هستند و نمی توان این سریال ها را دنبال کرد اما همچنان ساخته و پخش می شود.
نکته اینجاست که ظهور این آثار خشونت‌محور در شرایطی اتفاق می‌افتد که جامعه به اندازه‌ای به شادی نیاز دارد که مردم نیز متوجه هر نوع آثار بدحالی می‌شوند و نیاز مخاطب در این سطح مشخص است. اما همچنان فیلمسازان خشن و قاتل می شوند. جالب است که همین روشنفکران در ژست ها و ژست هایشان القا می کنند که جامعه ایران غمگین است اما خودشان آثار خشن و عصبانی و افسرده تولید می کنند.
آتش زدن یک نفر در یک سریال، کشتن بچه در سریال دیگر و خونریزی در سریال دیگر صحنه هایی هستند که قطعا تماشاگر ایرانی برای دیدن آنها صبر نمی کند. پیام این نوع کارها خلاف تعامل و گفت و گوی اجتماعی است و به جامعه می گوید باید به زور حقش را بگیرد. جهت گیری نادرستی است که گاهی جوانان را در محاسبه و رفتار صحیح در زندگی گمراه می کند. این در حالی است که جامعه ایران به هر آنچه نیاز دارد، نیازی به خشونت منتشر شده در این آثار ندارد.
تعامل اصل اساسی زندگی اجتماعی است و یک جامعه می تواند امیدوار باشد که مشکلات خود را از طریق رشد و پیشرفت حل کند که گفت و گو را اصل می کند. فارس من سیستمی است برای به اشتراک گذاشتن دغدغه ها و مشکلات اجتماعی و یافتن راه حل جمعی.
