به گزارش رکنا، حدود 130 سال پیش، یعنی زمانی که ناصرالدین شاه هنوز بر ایران حکومت می کرد، خزنده سبز خالدار کوچک با پشتی خاردار در جزیره کوچکی در نیوزلند متولد می شد. جانوری که هنوز زنده و سالم است!
این تواتارا ( مارمولک پاول داماگی)، خزنده ای منحصر به فرد و کمیاب بومی نیوزلند، از لانه خود در کف جنگل بیرون آمد، جایی که به طور معجزه آسایی از دسترس پرندگان، موش ها و همتایان آدمخوار بالغ پنهان شد تا اینکه به اندازه کامل بالغ خود (این حیوانات) رسید. (35 ساله، وزن تقریبی یک کیلو و طول نیم متر).
این حیوان سپس در چند دهه بعد در اطراف جزیره استیونز، در منتهی الیه شمالی جزیره جنوبی، پرسه می زد، شب ها شکار می کرد و در طول روز زیر نور خورشید می رفت، تا اینکه در 80 سالگی به زندگی خود در طبیعت پایان داد در سال 1970، آن را به موزه ای در آن ها به اینورکارگیل، جنوبی ترین شهر کشور منتقل کردند تا زندگی جدیدی را با نام “هنری” آغاز کنند.
تواتارا یک گونه ارزشمند برای مائوری ها است
اکنون اعتقاد بر این است که هنری بین 110 تا 130 سال سن دارد و احتمالاً او را مسن ترین تواتارای زنده جهان و قدیمی ترین تواتارای زنده در نیوزیلند می کند.
نیوزلند مار یا لاک پشت بومی ندارد و بیشتر 150 خزنده آن انواع مختلفی از مارمولک ها هستند. اما اگرچه تواتارا (بزرگترین خزنده نیوزلند) ممکن است شبیه یک مارمولک باشد، اما یک مارمولک نیست – این تنها بازمانده از راسته خزندگان باستانی Sphenodontia است که همزمان با دایناسورها در 225 میلیون سال پیش زندگی می کردند.
این گونه در زبان مائوری تائونگا (به معنای گرانبها) نامیده می شود و جایگاه ویژه ای در قلب نیوزلندی ها دارد و تصویر آن بر روی سکه ها، تمبرها و در کتاب های کودکان و کارتون ها دیده می شود.
این خزندگان مدت هاست که دانشمندان را مجذوب خود کرده اند. آنها یک چشم جداری یا “سوم” در بالای سر خود دارند که نور را تشخیص می دهد. رشد این خزندگان جزو کندترین رشد خزندگان در جهان است.
بچه های این گونه 16 ماه طول می کشد تا متولد شوند، حتی بعد از 100 سال تولید مثل می کنند و تا 200 سال عمر می کنند. تواتارا که زمانی در نیوزلند فراوان بود، اکنون در جزایر پراکنده در سواحل که شکارچیان معروف آنها ناپدید شده اند، زنده می ماند.
برخی از تواتارا، مانند هنری، در زیستگاه های پیشرفته زندگی می کنند، جایی که محیط زیست، رژیم غذایی و سلامت آنها به دقت کنترل می شود.
کارولین داسن، افسر گونه های شورای شهر اینورکارگیل، با احتیاط در میان درختان و گیاهان پوشیده از خزه در داخل محوطه جدید تواتارا در فضای باز در پناهگاه حیوانات کوئینز پارک قدم می زند. این مرکز به گونه ای ساخته شده است که شبیه زیستگاه طبیعی تواتارا باشد و تنها نمونه از نوع خود در نیوزلند است. داسن می‌گوید: «ما باید خیلی مراقب جایی که هستیم باشیم، برخی از تواتارا دوست دارند در کنده‌ها زندگی کنند.
هنری و میلدرد با هم در یکی از لانه هایشان وقت می گذرانند.
داسن یک درب بتونی بزرگ را از یک لانه دست ساز بلند می کند. داخل آن تواتارا اما این هنر نیست. نام او لوسی است، یک زن 70 ساله یا بهتر است بگوییم یکی از دو همسر هنری! داوسون که در را به لانه خالی دیگری باز می کند، می گوید: «وقتی کار با تواتارا را شروع کردم، فکر می کردم کسل کننده هستند، تا اینکه به یکی غذا دادم و تعجب کردم که چقدر سریع می خورد. آنها مانند ماشین های کشتار غذا می خورند. داوسون آخرین در لانه هنری را بلند می کند و به داخل نگاه می کند: “مرد خانه آنجاست!”
هنری که از این آشفتگی آزارش نمی دهد و خیالش راحت شده است، همچنان در کنار میلدرد، همسر هفتاد ساله دیگرش دراز می کشد.
در ماه‌های سردتر، تواتارا به آرامی حرکت می‌کنند و به ندرت غذا می‌خورند، اما وقتی تابستان فرا می‌رسد برای شکار و آفتاب گرفتن بیرون می‌آیند.
داوسون به آرامی هنری را بلند می‌کند و او را روی چوبی در نزدیکی می‌گذارد: “عجب‌آور نیست؟”
کارولین داوسون با هنری
پوست این خزنده باستانی به رنگ کف جنگلی خالدار است. از بالای سر پهن و قوی تا نوک دم، ردیفی از خارهای مرواریدی کشیده شده است. چشمان سیاه و درشت او مانند صخره های آتشفشانی درخشان است و با سر بالا، او مانند همنام پادشاهش، هنری هشتم، باشکوه به نظر می رسد.
هنری توجه چندانی به بازدیدکنندگانش نمی کند و با دیدن آفتاب بعدازظهر که از میان درختان و هوا خنک می شود، تصمیم می گیرد به لانه گرم خود بازگردد.
هنری همیشه آنقدر مطیع نبود (به مدت 17 سال)، اما آنقدر عصبانی بود که مجبور شد کاملاً از تواتارای دیگر جدا شود. او علاقه ای به رابطه جنسی نداشت و وقتی 40 سال پیش نگهبانانش سعی کردند او را با میلدرد جفت کنند، او دو بار دم او را گاز گرفت.
در سال 2007، برداشتن تومور سرطانی از اندام تناسلی او همه چیز از جمله شخصیت و میل جنسی او را تغییر داد. سال بعد، هنری هنگامی که برای اولین بار در سن 111 سالگی پدر شد، تیتر اخبار بین المللی شد.
تاسیسات اینورکارگیل به گونه ای ساخته شده است که شبیه زیستگاه طبیعی تواتارا باشد و تنها نمونه از نوع خود در نیوزیلند است.
در ژوئن، یک سال پس از پنهان شدن از دید عموم، هنری و 16 تواتارای دیگر به محوطه جدید خود منتقل شدند. مهمانی خانه جدید هنری 2000 مهمان داشت که ساعت ها برای دیدن او در صف ایستاده بودند.
داسن به هنری شب بخیر می گوید و در را پشت سر او می بندد و می گوید: “همه تواتارا را دوست دارند و البته هنری یک شخصیت استثنایی است.”
منبع: فرادید / مترجم: زهرا ذوالقدر
