به گزارش صبح امروز، مسجد حضرت رقیه (س) در محله پونک تهران 300 سال است که همچنان پابرجاست. ورود مردان به این مسجد محلی ممنوع است و بیشتر ساعت ها مملو از زنانی است که یکدیگر را می شناسند و اصالتاً پونکی هستند.
در میان کوچه‌ها و باغ‌های باستانی پونک، مسجد کوچکی وجود دارد که قدمتی 300 ساله دارد. مسجدی که با ورود به کوچه پونه یکمشرقی به دلیل معماری متفاوتش جلب توجه می کند.
از خشت گلی و نمای ناهموار آن گرفته تا پشت بام و عرشه آن که بر آن نوشته شده «مسجد حضرت رقیه (س)». ورود مردان به این مسجد محلی ممنوع است و بیشتر ساعت ها مملو از زنانی است که یکدیگر را می شناسند و اصالتاً پونکی هستند.
مسجد حضرت رقیه (س) اولین و قدیمی ترین مسجد روستای پونک است که بیش از 300 سال قدمت دارد. روستای پونک در گذشته به دو بخش پایین و بخش بالا تقسیم می شد و به بند گل پونه ها معروف بود.
از سوی دیگر به دلیل بارش برف و بارندگی طولانی در هر مکان مسجدی برای دسترسی آسان مردم بنا کردند.
ابتدا مسجد حضرت رقیه (س) در بند پایین (کوچه اول پونه) و سالها بعد مسجد حضرت ابوالفضل (علیه السلام) در بند بالا (کوچه هفتم پونا) با کمک اهالی ساخته شد. .
خانم رضایی، بانوی 64 ساله ای که یکی از خادمان مسجد حضرت رقیه (س) است، می گوید: «در آن زمان بیشتر مراسم خود را در مساجد برگزار می کردند.
مسجد حضرت ابوالفضل (ع) بزرگتر، فعالتر و محبوبتر از مسجد حضرت رقیه (س) بود. در این چند سال هیچکس به این مسجد کوچک نیامد و نیمه جشن بود.
تا اینکه عزت پونکی یکی از زنان تأثیرگذار پونک از بقیه زنان خواست که در این مسجد نماز بخوانند و چراغ را روشن نگه دارند».
مسجدی که نمی شد آن را تعطیل کرد
بعدها فاطمه کبیر دختر عزت پونکی مسجد حضرت رقیه (س) را احیا می کند. می گوید: «مسجد حضرت رقیه(س) تالار کوچکی بود که هرگز در آن نماز جماعت برگزار نمی شد.
هفته ای یک بار شخصی به نام آقای «الهی» از کن می آمد و فقط در مسجد ابوالفضل (ع) نماز می خواند. مادرم از پدرش شنیده بود که اینجا خانه خداست.
برای اینکه این مسجد غریب نماند، در ماه محرم و صفر به مسجد حضرت ابوالفضل (علیه السلام) و در ماه دیگر به مسجد حضرت رقیه (س) رفت. در خانه آش و حلوا درست می کردم و به مسجد می بردم.
با اینکه خواندن و نوشتن نداشت اما در آنجا قرآن و زیارت عاشورا و دعای علقمه می خواند. بعدها به پیشنهاد مردم و ایشان که 15 سال پیش از دنیا رفتند، مسجد را که به مسجد ربع سفلی معروف است به نام حضرت رقیه (س) نامگذاری کردند.
فاطمه کبیر ادامه می دهد: «در گذشته فقط همسایه ها از این مسجد استفاده می کردند، درب مسجد را می بستند اما قفل نمی کردند.
زیرا در مسجد جز چند مهر و یک چراغ کوچک قدیمی و یک حصیر چیزی نبود. اسالمهدی نیز نامی بود که خانه اش پشت اصطبل و نزدیک مسجد بود و از خانه خود اذان این مسجد را می گفت.
مرمت توسط خانم محله.
امروزه قطر دیوار بیرونی مسجد حضرت رقیه (س) تقریباً یک متر است. داخل آن یک اتاق 20 متری، حمام، آب انبار و پاسیو با چند درخت وجود دارد که همسایه ها اختصاص داده اند.
در واقع اهالی بخشی یا تمام اموال خود را برای گسترش سطح دو مسجد اهدا کرده اند. مسجد حضرت رقیه (س) در طول عمر خود چندین بار مرمت شده است، اما مهم ترین تغییرات بعد از انقلاب با کمک اهالی منطقه صورت گرفت.
خانم کبیر می گوید: سقف مسجد هنوز تیر چوبی است و با خشم آن را می بندند و روی آن را گچ می زنند، در واقع مسجد مقاوم سازی و مرمت شده است. در غیر این صورت، فضای داخلی بسیار تغییر کرده است.»
خانم پونکی یکی از نمازگزاران مسجد می گوید: سنا خانم که اولین کلیددار و همسایه مسجد است، مسجد را با پنجره های دوجداره، کف سرامیک، نقاشی دیواری و… بازسازی کرد. هزینه های خود
البته چند کلید از کلید اصلی مسجد درست کرد و به زنان فعال مسجد داد تا در غیاب او یکی از آنها در مسجد را باز کند تا زنان از آن استفاده کنند».
منبع: فرارو
