به گزارش خبرآنلاین، پوست پر از نورون های حسی است; سلول های عصبی که تغییرات محیط را تشخیص می دهند و در پاسخ به آنها، احساساتی مانند درد را برمی انگیزند.
به گفته زومیت، زمانی که فرد با یک عامل حساسیت زا مانند بزاق پشه مواجه می شود، نورون های حسی آن را تشخیص می دهند و ممکن است در پاسخ احساس خارش کنند. آنها همچنین سلول های ایمنی مجاور را فعال می کنند و یک پاسخ التهابی را آغاز می کنند که باعث تورم و قرمزی پوست می شود.
برخی از افرادی که به طور مکرر در معرض آلرژن ها قرار می گیرند ممکن است دچار التهاب مزمن آلرژیک شوند. این وضعیت بافت هایی را که در آن التهاب شدید است تغییر می دهد. به عنوان مثال، سلول های ایمنی که به آلرژن ها پاسخ می دهند، می توانند حساسیت اعصاب شما را تغییر دهند و احتمال واکنش شما به یک ماده را افزایش یا کاهش دهند.
دکتر کارولین سوکول، نویسنده ارشد این مطالعه، از دانشکده پزشکی هاروارد، می گوید: همه ما نورون های حسی داریم، بنابراین می توانیم احساس خارش کنیم، اما حتی اگر در معرض همان آلرژن ها قرار بگیریم، همه به آلرژی مبتلا نمی شوند. بنابراین چه چیزی تعیین می کند که نورون های حسی برخی از افراد در پاسخ به آلرژن ها شلیک می کنند و برخی دیگر این کار را نمی کنند؟
برای کشف این موضوع، سوکول و همکارانش موش ها را در معرض ماده شیمیایی به نام پاپائین قرار دادند که باعث خارش می شود. گروه‌های مختلف موش‌های آزمایشگاهی در این مطالعه فاقد سلول‌های ایمنی متفاوت بودند. مطالعه جدید که در 4 سپتامبر در ژورنال نیچر منتشر شد، نشان داد که موش‌هایی که فاقد نوع خاصی از سلول‌های T (سلول‌های GD3) هستند، هنگام قرار گرفتن در معرض پاپائین، خراش نمی‌دهند.
محققان می‌خواستند بدانند چگونه این سلول‌ها که سلول‌های GD3 نامیده می‌شوند، پاسخ‌های عصبی حسی را تحریک می‌کنند. آنها سلول های GD3 را در آزمایشگاه رشد دادند و سپس آنها را در معرض یک ماده شیمیایی قرار دادند تا مولکول های سیگنال دهنده به نام سیتوکین ها را آزاد کنند. سپس به موش هایی با سیستم ایمنی طبیعی مایع حاوی سیتوکین تزریق شد که سلول ها در آن رشد کرده بودند.
تزریق مایع حاوی سیتوکین ها به خودی خود باعث خارش نشد، اما واکنش خارش موش ها به انواع آلرژن ها از جمله بزاق پشه را تشدید کرد. بنابراین عامل آزاد شده توسط سلول های GD3 باعث افزایش خارش ناشی از تحریک عصبی شد.
با مقایسه مواد شیمیایی ترشح شده توسط سلول های GD3 با مواد ترشح شده توسط سایر سلول های ایمنی در لایه میانی پوست، محققان دریافتند که تنها یک عامل منحصر به فرد برای سلول های GD3 وجود دارد: اینترلوکین-3، که در تنظیم التهاب نقش دارد.
فقط برخی از نورون های حسی به اینترلوکین-3 واکنش نشان دادند. نورون هایی که به این ماده واکنش نشان می دادند بیشتر در معرض نیش بودند. بنابراین می توان نتیجه گرفت که سیتوکین ها نورون ها را برای واکنش به آلرژن ها آماده می کنند. در مقابل، زمانی که محققان ژن‌هایی را که اینترلوکین-3 یا گیرنده‌های آن یا سلول‌های GD3 را رمزگذاری می‌کنند، به طور کامل حذف کردند، موش‌ها پاسخ آلرژیک نشان ندادند.
با آزمایش‌های بیشتر، محققان به این نتیجه رسیدند که اینترلوکین-3 دو سیگنال متمایز را فعال می‌کند: سیگنالی که خارش ناشی از تحریک عصبی را تحریک می‌کند و سیگنالی که جنبه ایمونولوژیک پاسخ آلرژیک را کنترل می‌کند.
به گفته سوکول، با آزادسازی اینترلوکین-3، سلول های GD3 در تعیین آستانه واکنش عصب حسی به یک آلرژن ضروری هستند. این واکنش زنجیره ای شامل اینترلوکین 3 ممکن است راه جدیدی را برای درمان اختلالات خارش مزمن باز کند.
اگرچه سلول‌های ایمنی موش در مطالعه کنونی دارای ژن‌ها و پروتئین‌های مشابه سلول‌های ایمنی انسان بودند، سوکول تأکید می‌کند که درک اینکه آیا سلول‌های T انسانی به اینترلوکین-3 نیز پاسخ می‌دهند یا خیر، مهم است. این داده‌ها برای اعمال یافته‌ها برای توسعه درمان‌های خارش یا روش‌هایی برای شناسایی افراد در معرض خطر آلرژی مورد نیاز است.
5858
