به گزارش جهان مانا به نقل از جماران; عباس عبدی در یادداشتی با عنوان «درباره نامه آقا مصطفی» ادامه داد:
آخرین نامه آقا مصطفی درباره پرونده جدید نشان از وجود فاصله کاذب دارد. باید به صراحت گفت که یک طرف این ماجرا معتقد است که حق این رویکرد را دارد و طرف دیگر برای رسیدگی به این رویکرد به قانون استناد می کند. بدون شک این راه بن بست و بی ثمر است. تنها راه؛ این یک دور باطل است که باید شکسته شود. هر کس برای شکستن آن ابتکار عمل کند برنده است.
راه پرداختن به مبارزه یا حتی سبک زندگی مردم و زنان این است که برای زندان، دستگیری و اعدام به مقررات منعطف و مساعد قانونی حکومت وابسته نباشند. علاوه بر این، هیچ راهی برای غلبه بر فضای محاصره مبارزه و ادبیات مربوط به آن و حمایت صریح یا ضمنی از رویارویی های حاد وجود ندارد. این یک دور باطل است.
به هر حال، تجربه 150 سال اخیر ما نشان داده است که در پس انگیزه های ظاهری امنیت و ثبات اجتماعی در برخورد با شهروندان منتقد و مخالف; حفظ منافع است و از مبارزه خیرخواهانه و فداکاری های صادقانه محصولی جز خشونت و تکرار گذشته به دست نیامده است.
جالب اینجاست که نحوه برخورد دولت با منتقدان نیز بسیار متفاوت است و تجربه نشان داده است که اگر تا حدی باز باشید، عدم پرداختن به آنها نتایج موثرتری دارد. و با یک برخورد خشن، نه تنها اثرات روزنه ها از بین می رود، بلکه برخورد خشن با خودتان را کاربردی تر و موثرتر می کند. از سوی دیگر، برخوردهای تندتر در چنین فضایی به نتایج معکوس و انزوای سیاسی منجر خواهد شد.
به طور خلاصه، پرداختن به مسائل سیاسی و فرهنگی با تکیه بر قوانین و تفاسیر قانونی و زندان ها قابل حل نیست. در تاریخ معاصر ایران حتی یک مورد موفق را نمی توان یافت مگر اینکه زمینه های اجتماعی و سیاسی چنین رویکردی را تأیید یا توجیه کند. رشته ای که در حال حاضر اصلا وجود ندارد.
از سوی دیگر تقابل و ادبیات رادیکال، حتی اگر به نفع مردم باشد، در نهایت هزینه های این رویارویی برای مردم زیاد و زیاد و فواید آن اندک و سراب گونه و معمولا انجام نمی شود
یکی دیگر از جنبه های این بن بست هزینه بالای تصحیح موقعیت برای هر دو طرف است. در این زمینه دو نکته وجود دارد. یکی این است که کدام طرف اولین حرکت را انجام خواهد داد. ثانیاً، اگر یکی از طرفین قدم اول را بردارد، اما طرف دیگر آن را به عقب نشینی تعبیر کند و از اثربخشی و انصاف روش خود بهره مند شود، به وضعیت قبلی باز می گردد. جای سوال دارد که آیا دو طرف می خواهند از این وضعیت خارج شوند یا بقا و هویت خود را با این وضعیت تعریف کرده اند؟
اولین قدم باید تغییر وضعیت باشد. در این زمینه، ابتکار عمل متعلق به دولت است. در آن صورت نیروهای سیاسی نیز باید از این اقدام استقبال کنند. گام دوم این است که اقدام دولت را به شکست تعبیر نمی کنند و در این راه باید اقدامات متقابلی برای خروج از وضعیت دعوا و بازی با مجموع جبری صفر و حتی منفی انجام شود.
راه حل فعلی چیست؟ یکی از راه ها این است که مصطفی با ادبیاتی متناسب با روند شکل گرفته موجود همراه یا حتی سکوت کند و نقد وضعیت خود را به دیگران بسپارد. شاید اینطوری هم برای جامعه و هم برای پرونده موثرتر باشد.
دولت چه باید بکند؟ انجام آن راحت تر است. همین روز امکان آزادی بی قید و شرط اکثریت همین زندانیان را باز می کند. من مطمئن هستم که در مقایسه با مزایای غنی آن عوارض زیادی نخواهید دید. اگر عفو ملاک زمستان 1401 نبود، اکنون بزرگترین بحران سیاسی ادامه داشت. اگر اینقدر نگران هستند، حداقل به همه مجوز بدهید. این بزرگترین دستاورد سیاسی دولت خواهد بود.
وقتی پرونده جدیدی برای زیدآبادی باز شده، نتیجه زندان بودن این افراد چه خواهد بود؟ به فرض مشکلاتی برای دولت پیش بیاید، پس گل بی خار کجاست؟ فرآیند جدید را تکمیل کنید بین امنیت سنتی و حیاتی خط بکشید این نیز نیاز به یک تصمیم شجاعانه دارد. اگر کار نکرد، می توانید به مسیر خود برگردید، مشکلی نیست. اما پذیرش ریسک و هزینه های احتمالی از این طریق کاملاً ارزش تجربه و مزایای نهایی آن را دارد.
امروز مواضع بسیاری از افراد قابل نقد و بحث است اما زندانی شدن آنها مانعی جدی است. چه ضرری در آزادی آقای زیباکلام دیدید که در دیگران می بینید؟ همه می خواهند با دیگران و مردم خود زندگی آرامی داشته باشند. تعداد کمی هستند که در سیاست به شیوه ای ناسالم عمل کنند. “شما باید چشمان خود را بشویید و آنها را متفاوت ببینید.”
در این زمینه توصیه هایی هم برای آقای بیزیکیان دارم که در ادامه می نویسم. نباید اجازه داد وقایع اخیر بر سرنوشت برجام تأثیر بگذارد. این آخرین فرصت برای عبور مسالمت آمیز از بن بست فعلی است. پس از شکست، محکوم کردن یکدیگر فایده ای ندارد، همه بازنده هستند.
