روایتی از معلمان بی کلاس نوشته مجتبی لشکربلوکی

با توجه “میزان«- مجتبی لشکر بلوکی نویسنده فضای مجازی در یادداشتی با عنوان نامه را زیر درب خانه بگذارید!» در کانال شخصی خود نوشت:

جوان بودم و مدیریت صنعتی می خواندم اما به مسائل ملی و پیشرفت کشور علاقه داشتم. پرسیدم، گفتند معلمی تازه از آمریکا آمده است، جوان و آگاه است و حرف های جدیدی زده است. برو پیشش کلاسش رو پیدا کردم بعد از کلاس رفتم پیشش. به او گفتم که نیاز به راهنمایی دارم و به این مسائل علاقه دارم. به من گفت: برای ملاقات با تو برو برنامه های 25 سال آینده ات را بنویس و نامه را داخل اتاق ببند. برنامه 25 ساله شما را می خوانم و بعد قرار ملاقات می گذارم. برای من خیلی تکان دهنده بود! 25 سال آینده!؟ تا به حال به چنین چیزی فکر نکرده بودم، اما این شرایط باعث شد این کار را انجام دهم. نوشتم و گذاشتمش زیر در. خواند و قرار گذاشت و مرا راهنمایی کرد. آموزش من به گونه ای پیش رفت که در دوره دکتری مدیریت توسعه خواندم.

آنچه خواندیم خاطرات دکتر ابراهیم شیخ بود که بعدها معاون شهردار تهران شد اما آن استاد کی بود؟ دکتر محمود سریع القلم.

تجزیه و تحلیل استراتژیک و تجویز:

این اقدام دکتر زارعی القلم برای همه ما سه درس و پیام دارد:

1) کسانی که به فکر توسعه ایران هستند ابتدا باید خود را توسعه دهند. به تعبیر خودش برای توسعه ایران به گروهی از نخبگان قابل قبول (نخبگان: نخبگان فکری و ابزاری) نیاز داریم. کسانی که قدرت محاسباتی و تعاملی بالایی دارند، می توانند تصمیمات درستی بگیرند، در روابط بین الملل خوب هستند و به طور کلی توانایی های شخصی بالایی دارند. وی یکی از دلایل توسعه نیافتگی ایران را نبود نخبگان متشکل، منسجم و موثر می داند.

2) کسانی که به ایران درازمدت می اندیشند ابتدا باید دید و افق بلندمدتی داشته باشند. شما نمی توانید از 10 تا 30 سال آینده برای ایران صحبت کنید، اما افق فکری شما نباید بیشتر از یک هفته باشد. او تا مدت ها «شخصیت ایرانی» را یکی از دلایل توسعه نیافتگی می دانست. او در یکی از مقالات خود نوشت: توسعه نیاز به یک فرد خاص دارد، شما نمی توانید توسعه طلب باشید و در عین حال نامنظم باشید.

وی کتابی به نام «سی ویژگی ایران مطلوب» نوشته است. او می نویسد: مرد ایده آل ایرانی کسی است که علناً مسئولیت ایرادات و اشتباهات خود را بپذیرد، آنقدر قابل پیش بینی باشد که دیگران به او اعتماد کنند، نیازهایش را آنقدر منطقی کرده باشد که دیگر نیازی به دروغ گفتن نداشته باشد، اگر یک دقیقه برای قرار ملاقات دیر کرد از میزبان عذرخواهی می کند و ریختن زباله روی زمین یا بیرون غیرممکن است. در این چند ویژگی می توان تاکید بر نظم، مسئولیت پذیری، منظم بودن و انتقاد را دید.

3) و سومین آموزش و البته مهم ترین تدریس: برای معلم بودن نیازی به کلاس درس نیست. هر یک از رفتارهای شما می تواند یک درس یا کلاس درس باشد. او با چنین رفتاری نشان داد که می تواند و باید «معلم بی کلاس» باشد. معلمی که دیگر منتظر کلاس و آموزش رسمی برای تربیت روح و فکر و شخصیت نیست.

من از معلمان بدون کلاس چیزهای زیادی یاد گرفته ام:

از راننده ای که انصاف را به من یاد داد. همکاری که به من یاد داد دقیق باشم. مدیری که مرا به یک بازیکن ثابت تبدیل کرد. پاکبانی که شعور کار را به شاگردان می آموزد. فیکس کننده ای که بر صداقت تاکید کرد. سیاستمداری که عذرخواهی کرد و معلمی که به جهل خود اعتراف کرد و من آموختم که ندانستن و اشتباه کردن اشکالی ندارد، مشکل اعتراف نکردن به اشتباه و نادانی من است. معلمان بدون کلاس تسهیل گر و فعال توسعه هستند.