یادم می آید که قبلا «هیولا» این کارگردان را تماشا کرده بودم و دنیای ذهنی و بازی او را دوست دارم، اما چیزی که در اینجا برایم مهم است طراحی پوستر «پنهان» است. تعجب می کنم که چند نفر نابینا، ناشنوا یا ناتوان در آثار هنری ما دیده می شوند. حتی نمی دانم که آیا استفاده از عنوان “ناتوان” درست است یا باید از کلمه دیگری استفاده کنم؟ به گوگل مراجعه می کنم. موضوع مورد بحث است و به نتیجه ای نرسیده است.
قصد دارم در مورد پوستری با طراحی متفاوت و جذاب داستانی تعریف کنم و این سوال را مطرح کنم که چقدر به این افراد در آثار هنری پرداخته ایم و سهم آنها چقدر بوده است؟ طولی نمی کشد که کارگردان داستان را بازگو می کند. من خوشحال خواهم شد. من صاحبان آثاری را دوست دارم که هنگام ارائه آثارشان تسلیم نمی شوند. شما باید نگران شغل خود باشید. من از شما تشکر می کنم و متاسفم که نمی توانم این شب ها اجرای شما را ببینم. در همین حین یکی از دوستان می گوید که شما مریم رشقی هنرمند خط بریل را می شناسید. به او می گویم نه و او ما را وصل می کند. با مریم آشنا می شوم و دنیای جدیدی پیش روی ما باز می شود. او یک هنرمند بریل “پنهان” است. دختری با چهره ای زیبا و قوی. با هم دوست می شویم و به قول مریم وارد دنیای سفید می شوم.
چند شبی است و حالا که شب هایم از کارهای قبلی ام خالی شده، قصد دارم «پنهان» را در تئاتر شهر ببینم. قبل از اینکه به علیرضا سعیدی بگوید، کروش شاهونه دعوت می کند.
«پنهان» کاری متفاوت از آن چیزی است که انتظار داشتم. حداقل کار روی نیم طبقه. موسیقی کوبنده فضایی وهم انگیز را ایجاد می کند که با محیط سیاه و سفید تقویت می شود. مانیتورهای دو طرف صحنه زنی را به گونه‌ای نشان می‌دهند که گویی در راهرویی باریک گیر افتاده است و به کارهای روزمره خود در زندگی روزمره می‌پردازد. وجود دوربین در مکانی خارج از دکوراسیون نه تنها در خدمت فرم است، بلکه فضای دکوراسیون را به اندازه کافی گسترش می دهد.
بازیگران سیاه و سفید روی صحنه می روند. آن زن نابینا است. اکنون ما خود را پیش از یکی از معدود نمایشنامه های تئاتر می یابیم که نقش اصلی موقعیتی را در دنیای نابینایان نشان می دهد. حالا قرار نیست داستان آشنای زن و مرد و چالش های زناشویی آنها به تکرار فریب تبدیل شود و این هم تمهیدی است برای روایتی دیگر از پوشش ها.
«پنهان» به دلیل فرم است، از طراحی صحنه، لباس و موسیقی گرفته تا کارگردانی، و حتی روایتی را می بینیم که این بار همیشه از زاویه ای متفاوت روایت شده است. کارگردان از مضمون کوری دوطرفه استفاده کرده است. او بخشی از جامعه را نشان می دهد که اغلب نادیده گرفته می شود و به طور استعاری این نامرئی را فرصتی برای گفتن داستان خود می کند.
در حالی که «دیگری» و پذیرش غیریت، به ویژه در مورد اقلیت ها، موضوع روز است، این «دیگری» در «پهن» نیز نماینده ای دارد; زنی نابینا و زیبا که با لباس کاملا مشکی خود کنتراست صحنه را می شکند. کسی که در خانه خودش امن نیست و حریمش شکسته شده است. کسی که آنچه را که فکر می کند می بیند، نمی بیند. و اوست که پایان داستان را رقم می زند.
«پنهان شدن» با بازیگران زن و مرد خوبش پیشنهاد خوبی برای این شب هاست اگر به تئاتر بروید. گفتن بیشتر در مورد این اثر برای پایان اجراها محفوظ خواهد بود که تاریخ آن را به روی عموم مردمی که هنوز آن را ندیده اند باز خواهد کرد.
۵۷۵۷
