کربکندی: بین تاج و پرسپولیس معتدل بودم/از ناصر حجازی عقب افتادم

به گزارش ایسنا، محمدرضا کربکندی ملقب به رسول کربکندی در 11 آذر 1330 به دنیا آمد و فوتبال خود را مانند بسیاری دیگر از ستاره های فوتبال در زمین های خاکی با دروازه بانی آغاز کرد. نام او و ذوب آهن همیشه گره خورده و به عنوان باشگاه اصلی این دروازه بان 190 سانتی متری است. از سوی دیگر کربکندی دروازه بان تیم فوتبال ایران بود و در جام جهانی 1978 به همراه ناصر حجازی در تیم آرژانتین حضور داشت.

ببینید:

وی همچنین به عنوان مربی توانست تیم فوتبال ذوب آهن اصفهان را به مقام قهرمانی جام حذفی 2018-2018 و نایب قهرمانی لیگ برتر در سال 2018-2019 برساند. به همین منظور ایسنا گفت وگویی با این پیشکسوت فوتبال ایران داشته است تا نگاهی به زندگی فوتبالی او داشته باشد که در ادامه می خوانید:

از آغاز فوتبال خود بگویید.

من دنیای فوتبالم را در زمین های خاکی شروع کردم. امروزه با وجود این همه آکادمی و مدرسه فوتبال، استعدادها به دلیل نداشتن تمکن مالی راهی به فوتبال ندارند و حضور در این آکادمی ها هزینه های بالایی دارد. این در صورتی است که استعدادهای ناب فوتبال که بیشتر در مناطق محروم یافت می شوند، جای خود را برای سرگرمی ها تغییر داده اند.

چه اتفاقی برای ورود به دنیای فوتبال افتاد؟

از کودکی در محله بازی می‌کردم و به دلیل علایقم نقش رهبری تیم را داشتم. بعد از فوتبال محلی، در دبیرستان هاتیف که تنها دبیرستان با زمین چمن بود، روند رشد ما آغاز شد. از آنجا به اولین باشگاه فوتبالم، تاج اصفهان پیوستم.

در آن زمان باشگاه تاج 5 تومبا برای ثبت نام می گرفت، خانواده ام به خصوص پدرم علاقه ای به فوتبال نداشتند و از همسایه قرض گرفتم. روز اول تمرین حدود 2 ساعت زودتر به ورزشگاه باغ همایون رسیدم و یکی از آرزوهایم رفتن به آن زمین چمن بود. جرقه ورود من به فوتبال بود، سپس به باشگاه جوانان که متعلق به هلال احمر فعلی بود رفتم و در نهایت به ذوب آهن رسیدم.

چرا دروازه بان را انتخاب کردی؟

بچه ها از همان ابتدا حرکات دروازه بان را دوست دارند، من هم همینطور. وقتی دیدم دروازه بان ها در ورزشگاه تختی تمرین می کنند بیشتر علاقه مند شدم و سعی کردم حرکات آنها را تقلید کنم. در دبیرستان 2 سال قهرمان مدرسه بودیم که یکی از آنها بدون گل بود. با کمک معلم ورزشم و با در نظر گرفتن قدم این پست رو ادامه دادم.

ذوب آهن باشگاه اصلی فوتبال شما بود، چرا این باشگاه را انتخاب کردید؟

ذوب آهن پیش افتاد و به سمت ما آمد. اولین قراردادم با ذوب آهن 200 تومان بود. حدود 4 نفر بودند که با بقیه 300 تومان اما با من 200 تومان قرارداد بستند. نمی دانستم چرا، اما هرگز دست از تلاش برنداشتم. سال بعد بقیه 1000 گرفتند و من 1200. باز هم به جای ناامیدی تلاش کردم تا اینکه بالاخره در سال 57 که به تیم ملی رفتم، قراردادم 4300 و مابقی حدود 2300 یا 3000 تومان بود که جدای از کمک های من به دلیل جدیت و پشتکار من بود. مربیان متاسفانه در این عصر درد گریبان ما را گرفته است. خیلی تلاش کردم اما می توانم بگویم به آن چیزی که لیاقتش را داشتم نرسیدم. متاسفانه یا خوشبختانه از ناصر حجازی عقب افتادم و فرصت بازی نداشتم اما اگر دوباره برگردم فوتبال را انتخاب می کنم.

از تیم ملی و حضور در کنار ناصر حجازی بگویید.

2 سال در ذوب آهن خیلی خوب بازی کردم و تیم ملی را بردم. آقای حجازی حدود 7 سال قبل از رفتن به تیم ملی مربی تیم ملی بود. باهاش ​​عکس گرفتم و روی دیوار اتاقم گذاشتم. مدل ورزشی من شده بود. او گذشت و من در سال 1957 با سرعت نور هم اتاقی او شدم! توصیه من به جوانان این است که برای اثبات ارزش خود تلاش کنند و پیروز شوند. این که بنشینی و با حمایت دیگران پیشرفت کنی، کمتر از بهبود با تلاش خودت افتخارآمیز است. قبل از جام جهانی و در اردوها با ناصر حجازی که همیشه دوست داشتم با او عکس بگیرم هم اتاق بودم و این سرعت پیشرفت برایم خوب بود.

از خاطرات جام جهانی برایمان بگویید.

جام جهانی برای من پر از خاطرات شیرین و خوب بود. آنها به همه ما نشانی از جام جهانی آرژانتین دادند که ما را به یاد آن روزها می اندازد.

با کدام یک از بازیکنان تیم ملی صمیمانه تر بودید و هنوز با چه کسانی در ارتباط هستید؟

با توجه به اینکه ما اهل شهرستان بودیم و آن زمان تیم های استقلال و پرسپولیس اکثریت داشتند، سعی کردیم در حد اعتدال و بین این دو گروه باشیم که جذب هیچ کدام از آنها نشود تا مشکلی پیش نیاید اما به هر حال من با مرحوم ناصر حجازی بودم و الان هم با آقای روشن در ارتباط هستم. همه آنها دوستان بسیار خوبی بودند و هستند، اما شرایط به گونه ای است که زیاد همدیگر را نمی بینیم.

دلیل اصلی قهرمان نشدن ایران در جام جهانی چیست و روند فوتبال ایران را چگونه ارزیابی می کنید؟

در جام جهانی قبل و زمانی که ما رفتیم، برخلاف الان فقط 16 تیم حضور داشتند و فقط یک مکان از آسیا و اقیانوسیه بود. فوتبال ما از دنیا دور بود و بیشتر توجهات فقط معطوف حضور ما بود و هیچکس انتظار نتیجه را نداشت. تساوی ما با اسکاتلند نتیجه بسیار خوبی بود. در این مدت 5، 6 بار به جام جهانی رفتیم اما هنوز نتوانسته ایم از گروه صعود کنیم و این نشان می دهد فوتبال ما پیشرفتی نداشته است، فقط حواشی بیشتر شده و هنوز خیلی عقب هستیم. فوتبال جهان ما آن را تایید می کنیم، اما اینطور نیست.

آیا به لژیونر شدن فکر کرده ای؟

زمانی که من بازی می کردم و در فرانسه بودیم، یکی از دست اندرکاران به من گفت: می خواهی ترتیبی بدهم که اینجا بازی کنی؟ اما در آن زمان به فکر لژیونر شدن نبودم و با ریخته گری آهن هم قرارداد داشتم.

با این تامل ها و تجربیات، حوصله ورود به عرصه مدیریت فوتبال را ندارید؟

من علاقه دارم، اما بستگی به این دارد که چه کسی آن را بخواهد و چه کسی آن را بخواهد. اگر دعوتم کنند حتی در محله حضور خواهم داشت. من پول خرج کرده ام و اکنون وظیفه من است که این کار را انجام دهم اما نمی توانم خودم را دعوت کنم. هر جا که بخواهند با لذت!

به نظر شما فوتبال در اصفهان و ایران چگونه می تواند رشد کند؟

مسئولان عالی رتبه باید تلاش کنند. چه بخواهیم و چه نخواهیم، ​​همه باشگاه های ما توسط دولت اداره می شوند که این برخلاف قوانین فیفا است. این در حالی است که باشگاه های ما نشان می دهد که دولتی نیستند، اما تمام سرمایه هایشان دولتی است. این فوتبال زمانی می تواند رشد کند که واقعاً حرفه ای بودن را تجربه کند. بازیکنان باید بدانند که برای پول کلانی که به دست می آورند باید در اختیار فوتبال باشند و به دنبال تفریح ​​نباشند. در همه جای دنیا از صبح تا شب در اختیار تیم هستند، اما اینجا فقط 2 یا 3 ساعت آنجا هستند و بقیه روز برای آنهاست. این نشان دهنده فقدان حرفه ای بودن است. تماشاگران حرفه ای نیستند. امکانات ما هنوز در آن سطح نیست. جنجال مربیان لب خط را ببینید. درآمد فوتبال شامل تیم های باشگاهی نمی شود و تلویزیون حق پخش فوتبال را نمی دهد. فوتبال در ایران فقط پول است. هیچ درآمدی ندارد و هر سال 700.8 میلیارد هزینه دارد. کارایی آنقدرها نیست. اگر تفکر همه ارکان فوتبال و ورزش حرفه ای شود می توان انتظار پیشرفت داشت.

حرف آخر؟

امیدوارم سیاست این باشد که برای جانبازان ارزش بیشتری قائل شویم. آنها در گذشته با امکانات کم احساس غرور کرده اند و حالا باید از آنها بپرسید که چگونه هستند تا جلوی خانواده خود سربلند باشند. من هم امیدوارم فوتبال ما در مسیر درستی حرکت کند تا بتوانیم با این هزینه های کلان افتخارات بیشتری برای شهرمان کسب کنیم. آرزو دارم سلامتی را در ورزش و فوتبال ببینم و از داوری گرفته تا تیمداری و بازی شاهد صفای بیشتر باشیم.

انتهای پیام