زندگی با اختلال افسردگی اساسی

توسط النا اسلج، همانطور که به کارا مایر رابینسون گفته شده است

من تقریبا 12 سال است که با افسردگی زندگی می کنم. من الان 31 ساله هستم و در 19 سالگی متوجه شدم که به اختلال افسردگی اساسی مبتلا هستم.

من سال اول دانشگاه بدبختی داشتم، اما واقعا نمی دانستم چه مشکلی دارد. به یک درمانگر مراجعه کردم و تابستان بعد تشخیص داده شد که مبتلا به افسردگی شدید هستم. با نگاهی به گذشته، می بینم که در دبیرستان هم افسرده بودم.

کنار آمدن با تشخیص من یک فرآیند بود. درک اینکه چرا افسرده بودم و از کجا آمده بود برایم سخت بود. در ذهنم، هیچ چیز بدی را پشت سر نگذاشته بودم که بتوانم اختلال افسردگی اساسی داشته باشم.

درمان کمک کرد. درمانگر من تجربه من را عادی و معتبر کرد. یک دفعه به من گفت: “تو افسردگی داری چون افسردگی داری.” این چیزی است که من هرگز فراموش نکرده ام.

متوجه شدم که باید تشخیص خود را بپذیرم و اقداماتی را برای کمک به من انجام دهم.

مدیریت علائم

من در طول این سال ها به طور مداوم در درمان بوده ام. این بیشترین کمک را به من کرد.

داروهای مختلفی هم مصرف کرده ام. من یک SSRI (مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین) را برای حدود 2 سال زمانی که برای اولین بار تشخیص داده شد مصرف کردم. اثرات از بین رفت، اما در ابتدا خیلی به من کمک کرد.

من داروهای دیگر را برای مدت کوتاهی امتحان کردم، مانند سایر SSRI ها و SNRI ها (مهارکننده های بازجذب سروتونین- نوراپی نفرین). وقتی به آنها نیاز داشتم کمک کردند. من 100% طرفدار دارو برای سلامت روان هستم، اما چیزی نیست که در حال حاضر احساس کنم به آن نیاز دارم. اگر تغییر کرد، احتمالاً دوباره آن را امتحان خواهم کرد.

من همچنین تغییرات زیادی در سبک زندگی ایجاد کرده ام. دو سال پیش با یک مربی شخصی شروع به کار کردم چون به سختی فعالیت داشتم. من احساس قوی تر و انرژی بیشتری دارم. من هنوز 4 روز در هفته با همان مربی کار می کنم.

با ورزش سعی می کنم طوری از بدنم مراقبت کنم که حس خوبی به من بدهد. همچنین روی خواب کافی تمرکز می کنم. من به سختی الکل مصرف می کنم. من روی حفظ یک روال روزانه و مراقبت از سلامت معنوی خود تمرکز می کنم.