تهران (بازار) – پروفسور پل پیلار که به مدت 28 سال تحلیلگر اطلاعاتی سیا بود، می گوید که پذیرش ایران قلمرو سازمان همکاری شانگهای را تا خلیج فارس گسترش می دهد و آن را بیش از یک سازمان آسیای مرکزی و جنوبی می سازد.
پیلار به خبرگزاری بازار گفت: «عضویت، حس حمایت بیشتر از ایران را در حالی که با غرب بر سر مسائل هسته‌ای یا مسائل دیگر دست و پنجه نرم می‌کند، اضافه می‌کند».
متن کامل این مصاحبه را در زیر می‌خوانید:
س: ایران رسما به عنوان نهمین عضو سازمان همکاری شانگهای (SCO) عضو دائمی شد. اهمیت این عضویت در نظم جهانی گذار چیست؟
به: اهمیت این موضوع نه چندان به نظم جهانی بلکه به اهمیت منطقه ای مربوط می شود. پذیرش ایران، قلمرو سازمان همکاری شانگهای را تا خلیج فارس گسترش می‌دهد و آن را فراتر از یک سازمان آسیای مرکزی و جنوبی می‌سازد.
*به نظر شما عضویت دائمی ایران در این سازمان چه مزایایی دارد؟
به: عضویت باعث ایجاد حس حمایت بیشتر از ایران می شود، زیرا این کشور با غرب بر سر مسائل هسته ای یا مسائل دیگر دست و پنجه نرم می کند. از آنجایی که سازمان همکاری شانگهای بیشتر یک سازمان اقتصادی را توسعه می دهد و با گفتگو در مورد ایجاد منطقه تجارت آزاد در داخل آن، ایران اکنون در موقعیت بهتری برای بهره مندی اقتصادی از چنین توافقاتی قرار دارد.
س: هند، چین و روسیه به عنوان محورهای اصلی سازمان همکاری شانگهای از عضویت دائم ایران استقبال کردند. ارزیابی شما از این موضوع چیست؟
به: هر یک از اعضای موجود دلایل خاص خود را برای نگاه مثبت به عضویت ایران داشتند. جهت گیری ضد غربی روسیه و چین باعث می شود که این کشورها تمایل به روابط نزدیکتر با کشورهایی داشته باشند که مانند ایران، تقابل خود را با دموکراسی های غربی دارند. هند محاسبات خود را بر اساس روابط دوجانبه مهم خود با ایران و احتمالاً تمایل به ایجاد تعادل بهتر در برابر پاکستان و چین خواهد داشت.
س: این سازمان به عنوان نهادی در روابط جنوب و جنوب ارزیابی می شود. آیا این سازمان می تواند همکاری های جهانی جنوب-جنوب را رهبری کند؟
به: سازمان همکاری شانگهای در چنین همکاری هایی نقش خواهد داشت، اما لزوماً نقش اصلی را ندارد. گروه BRICS، که روسیه، چین و هند در میان اعضای آن هستند، ممکن است نقش بیشتری داشته باشد، با توزیع جغرافیایی بیشتر و تعداد جمعیت یکسان.
س: موضع سازمان همکاری شانگهای در مورد نظم جهانی آینده چیست؟
به: این یکی از چندین گروه بندی سست است که بخشی از آن نظم خواهد بود اما آن را تعریف نمی کند. این یک اتحاد امنیتی متقابل نیست، مانند سازمان پیمان امنیت جمعی، که شامل برخی از اعضای مشابه است، چه رسد به یک اتحاد بزرگ مانند ناتو. نقش سازمان همکاری شانگهای به دلیل اختلافات و حتی تضاد منافع بین برخی از اعضای آن محدود خواهد شد. روابط آشفته هند با چین و پاکستان بخش بزرگی از آن است.
