همین دو سه سال پیش که هیاهوی اخراج اساتید غیرمتعهد از دانشگاه ها شروع شد، برنامه هایی را در اینستاگرام خبرآنلاین آماده کردیم. با برخی از افراد بیکار شده صحبت کردیم. از مسئولان دانشگاه هم خواستیم پاسخگو باشند و به گلایه های اساتیدی که سؤال می کردند پاسخ دهند، اما اگر صدایی از دیوار می آمد، صدای این آقایان هم شنیده می شد. برخی از پرافتخارترین، باسوادترین و محبوب ترین اساتید دانشگاه به دلایل مختلف اخراج شدند و هیچکس حاضر به پاسخگویی صحیح نشد و چرا؟ در عوض، آنها با کسانی جایگزین شدند که شاگردان زیادی برای شایستگی و شایستگی آنها حرفی برای گفتن داشتند. اساتیدی که جز ستایش قدرتمندان هنر نمی دانستند. به قول شاعر:
ایستادن لذت شماست که دو نفر شوید.
امروز بنده هستی که فردا خدا بشی.
تلویزیون در این سال ها هیچ گاه نماینده خوبی برای میدانداری نبوده است زیرا هیچ گاه بی طرف نبوده و برخلاف ادعای خود سال هاست که به طور رسمی و علنی از یک فرقه سیاسی خطرناک و رادیکال دفاع کرده است. در همان سال 1387 که رئیس جمهور محبوب این آقایان از حجاب وقاحت گذشت، نه مجری برنامه به ایشان تذکر داد و نه کسانی که مورد تهمت و توهین قرار گرفتند فرصت دفاع از حیثیت خود را پیدا کردند. در تمام این سال ها به بهانه دفاع از انقلاب و اسلام حرف هایی از این قاب تلویزیون بیرون آمده که پیر و جوان را شوکه کرده است. بنابراین، مطالبه ادب، احترام و آموزش از سوی صدا و سیما کاملاً بی ربط است. شهاب خان اسفندیاری هم آدم معمولی نیست.
او نظریه پرداز انحصارگرایی و تمامیت خواهی است که اگر اجازه داده شود، تمام زندگی 89 میلیون ایرانی را به نام سد و سیما مستند می کند. او فکر می‌کند که هر آنچه مردم ایران می‌بینند، می‌خوانند و می‌شنوند، باید قبلاً مورد تأیید او و دوستانش در سترا، رادیو و تلویزیون بوده باشد و هیچکس خارج از دایره تصمیم‌های او حق فکر کردن، تولید و توزیع چیزی را ندارد. ندارد. همه اینها را کنار هم بگذارید و بعد به اتفاقات شب گذشته فکر کنید. بله، من هم می خواستم دکتر فاضلی صبور باشد و با چهره ای آرام و مطمئن خشم خود را پنهان کند و آن طور که شایسته شهاب اسفندیاری و امثال اوست، پاسخ مناسب بدهد، اما سعی کنیم خودمان را جای آقای فاضلی بگذاریم. دیشب فضلی به جای همه آنهایی که از انحصار و کلیت به تنگ آمده اند به کابل آخر می رسی. شهاب اسفندیاری در این مملکت چه می کند که با چهره ای عبوس به عنوان بازجو از دیگران بازجویی می کند؟ سوالات حسین تعظمی بسیار تیزتر و اساسی تر است، اما هیچکس را آزار نمی دهد. سوال خود را محترمانه و صریح می پرسد و قضاوت را به عهده عموم می گذارد. اما شهاب اسفندیاری ناراحت است. به طور کلی شکل سوال شما، لحن و بیان آن به گونه ای است که کمتر کسی می تواند آن را تحمل کند. شب قبل از این فاجعه آقای پورمحمدی آنقدر عصبانی شد که گفتم خدا رحمتش کند. او خوش شانس بود که در مقابل توهین های آقای پورمحمدی سکوت کرد وگرنه معلوم نبود ماجرا به کجا ختم می شد. اینها را گفتم تا وقتی محمد فضلی را به عنوان یک معلم اخلاق محکوم می کنیم بدانیم که آن اتفاقات در چه زمینه ای رخ داده و داستان او چه بوده است. در عین حال فراموش نکنیم که این نوع وقایع به واقعیت و زندگی ما بسیار نزدیک هستند. جامعه ایران روز به روز خشن تر، خشمگین تر و بی رحم تر می شود. خشونت و خشم فقط در خیابان اتفاق نمی افتد. صورتی زیر موارد بالا را دارد. نعاس علی دین ملوکم. مردم بیشتر شبیه حاکمانشان هستند تا والدینشان. این حرف ها و حکمت ها و شعرها شوخی نیست. حقایقی وجود دارد که تأمل می تواند ما را نسبت به خودمان بیشتر آگاه کند.
