تینا مزدکی: تحقیقات زیادی در مورد چگونگی تأثیر سفرهای فضایی بر بدن انجام شده است. در حالی که بسیاری از مطالعات در مورد اثرات پرواز فضایی در مدار پایین زمین (LEO) نگران هستند، برخی نیز به اثرات منفی سفر فراتر از میدان مغناطیسی محافظ زمین پرداخته اند. این منطقه جایی است که قرار گرفتن در معرض پرتوهای کیهانی کهکشانی (GCR) و بی وزنی (ریزگرانش) به عنوان عوامل کمک کننده تصور می شود.
اکنون، در مطالعه‌ای که توسط محققان دانشگاه کالج لندن (UCL) انجام شده است، محققان مجموعه‌ای از آزمایش‌ها و تحلیل‌ها را در بزرگترین مطالعه تا به امروز انجام داده‌اند. این تحقیق در مورد چگونگی واکنش کلیه ها به پروازهای فضایی طولانی مدت مانند مریخ است. دکتر کیت سید، محقق پزشکی کلیه UCL و نویسنده اصلی این مطالعه، گفت: “ما می دانیم که مشکلات سلامتی فضانوردان، مانند سنگ کلیه، در پروازهای فضایی رخ داده است، اما نمی دانیم چرا این مشکلات رخ می دهد.”
کلیه؛ جلیقه نجات!
کلیه ها یک اندام ضروری هستند. آنها مواد زائد را از بین می برند و مایعات بدن را از طریق ادرار متعادل می کنند. آنها اسید، املاح و مواد معدنی موجود در خون مانند سدیم، کلسیم، پتاسیم و فسفر را تنظیم می‌کنند، هورمون‌هایی ترشح می‌کنند که فشار خون را تنظیم می‌کنند، شکل فعال ویتامین D را تولید می‌کنند که باعث تقویت استخوان‌های سالم و قوی و تولید گلبول‌های قرمز خون می‌شود. کنترل
تنها 24 نفر که به ماه سفر کردند در معرض GCR غیرقابل کاهش قرار گرفتند. و فقط برای یک دوره نسبتا کوتاه 6 تا 12 روزه. بنابراین، محققان داده‌های فیزیولوژیکی، آناتومیکی و زیست مولکولی را از 20 گروه مورد مطالعه، از جمله نمونه‌هایی از بیش از 40 ماموریت فضایی LEO که توسط انسان‌ها و موش‌ها انجام شده بود، که بیشتر مربوط به ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) بود، و 12 شبیه‌سازی فضایی با موش را تجزیه و تحلیل کردند . در هفت شبیه‌سازی، موش‌ها در معرض دوزهای GCR معادل مأموریت‌های 1.5 و 2.5 ساله به مریخ قرار گرفتند که سفر به اعماق فضا را شبیه‌سازی می‌کرد.
از نظر ساختاری، کلیه های انسان و جوندگان با قرار گرفتن در معرض شرایط فضایی بازسازی شدند. پس از کمتر از یک ماه در فضا، لوله‌هایی که تعادل کلسیم و نمک را تنظیم می‌کنند، نشانه‌هایی از انقباض را نشان دادند که به گفته محققان احتمالاً به دلیل گرانش میکرو بوده است، نه GCR. با این حال، محققان برای تایید این موضوع یا بررسی اثر GCR و سهم آن در این تغییرات ساختاری به تحقیقات بیشتری نیاز دارند.
مطالعات قبلی نشان داده است که فضانوردان به دلیل شرایط ریزگرانشی که باعث از بین رفتن استخوان و تجمع کلسیم در ادرار می‌شود، میزان تشکیل سنگ کلیه به طور غیرعادی بالاست. با این حال، مطالعه فعلی نشان داد که پرواز فضایی اساساً روش پردازش نمک در کلیه را تغییر داد که احتمالاً به تشکیل سنگ کلیه کمک می کند. نگران‌کننده‌تر، کلیه‌های موش‌هایی که 2.5 سال در معرض GCR قرار گرفتند، آسیب دائمی کلیوی و از دست دادن عملکرد را نشان دادند.
سیو می‌گوید: «اگر راه‌های جدیدی برای محافظت از کلیه‌ها ایجاد نکنیم، می‌توانم بگویم در حالی که یک فضانورد می‌تواند به مریخ برود، ممکن است در راه بازگشت به دیالیز نیاز داشته باشد.» ما می دانیم که کلیه ها دیررس نشانه های آسیب اشعه را نشان می دهند. تا زمانی که این امر آشکار شود، احتمالاً برای جلوگیری از تخریب یا از کار افتادن کلیه دیر خواهد بود، که برای شانس موفقیت ماموریت فاجعه بار خواهد بود.
این مطالعه جامع ترین داده ها را در مورد تأثیر 2.5 سال سفر فضایی ارائه کرد. اما کارشناسان معتقدند هنوز دیر نشده است و زمان برای یافتن راه حل موثر وجود دارد. استبان بی. والش، از دپارتمان پزشکی کلیه دانشگاه کالیفرنیا و نویسنده مسئول این مطالعه، گفت: «مطالعه ما این واقعیت را برجسته می‌کند که اگر می‌خواهید یک ماموریت فضایی انجام دهید، کلیه‌ها واقعاً مهم هستند. آنها را نمی توان در برابر تشعشعات کهکشانی محافظت کرد، اما همانطور که در مورد بیولوژی کلیه ها بیشتر می آموزیم، ممکن است بتوان اقدامات تکنولوژیکی یا دارویی را برای تسهیل سفرهای فضایی طولانی مدت ایجاد کرد.
آبنما: نیوتلاس
۵۴۳۲۳
