به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، بسیاری از افراد «خوابگرد» را فردی تصور می کنند که ناخودآگاه با چشمان بسته و دست های دراز شده در مقابل او راه می رود. در حقیقت، خوابگردها اغلب چشمانشان باز است و ممکن است تعاملات پیچیده ای با محیط خود داشته باشند. دانشمندان علوم خواب از این رفتارهای غیرطبیعی خواب با عنوان “پاراسومنیا” یاد می کنند که می تواند از رفتارهای ساده مانند نشستن در رختخواب تا رفتارهای پیچیده تر مانند بلند شدن از رختخواب و حرکت در اطراف یا فریاد زدن از ترس متغیر باشد.
در حالی که پاراسومنیا از این نوع در میان کودکان شایع تر است، تقریباً 2 تا 3 درصد از بزرگسالان هنوز به طور منظم آن را تجربه می کنند. پاراسومنیا می تواند هم برای فرد خوابیده و هم برای شریک زندگی آنها ناراحت کننده باشد. فرانچسکا سیکلاری، مدیر آزمایشگاه رویا توضیح می دهد: “خوابگردها می توانند به خود یا دیگران آسیب برسانند و سپس از کاری که انجام داده اند احساس شرم کنند.”
سیکلاری و تیم او این مطالعه را برای درک بهتر آنچه در مغز در هنگام پاراسومنیا اتفاق می افتد انجام دادند. معمولاً اعتقاد بر این بود که رویاها فقط در طول خواب REM رخ می دهند. اکنون می دانیم که رویاها می توانند در مراحل دیگر نیز رخ دهند. کسانی که در طول خواب غیر REM دچار پاراسومنیا می شوند، گاهی تجارب خواب مانند را گزارش می کنند و گاهی کاملاً ناخودآگاه به نظر می رسند. برای درک علت این تفاوت ها در تجربه، سیکلاری و تیمش تجربیات و الگوهای فعالیت مغزی بیماران مبتلا به پاراسومنیا را در خواب غیر REM بررسی کردند.
توضیح خبرآنلاین: REM مخفف عبارت Rapid Eye Movement Sleep یکی از مراحل خواب پستانداران است که بدن در حالت خواب عمیق است اما واکنش مغز در حالت هوشیاری است. در خواب REM، حرکات چشم بسیار سریع با دوره های 10 تا 20 ثانیه وجود دارد، ضربان قلب تند می شود و سرعت متابولیسم مغز به سطح زمان بیداری می رسد.
اندازه گیری فعالیت مغز فرد در دوره پاراسومنیا کار ساده ای نیست. بیمار باید بخوابد، رویا را تجربه کند و فعالیت مغزی خود را در طول خواب ثبت کند. در حال حاضر مطالعات بسیار کمی وجود دارد که موفق به غلبه بر این مشکل شده است. سیکلاری توضیح می‌دهد که با الکترودهای متعددی که در آزمایشگاه استفاده می‌کنیم و برخی تکنیک‌های آنالیز خاص، اکنون می‌توانیم سیگنال بسیار واضحی را حتی زمانی که بیماران شروع به حرکت می‌کنند به دست آوریم.
تیم سیکلاری از دو ضبط متوالی برای بررسی رفتار بیمار استفاده کردند. در اولین ثبت، بیمار به طور طبیعی می خوابد. پس از آن شب که بیمار را بیدار نگه می دارند، فقط صبح روز بعد اجازه خوابیدن دارد. در طول این ضبط، بیمار در هنگام ورود به خواب عمیق در معرض صدای بلندی قرار می گیرد. در برخی موارد، این باعث پاراسومنیا می شود. پس از خواب از بیمار سوال می شود که در ذهن او چه می گذرد.
در 56 درصد از رویاهای مورد بررسی، بیماران ادعا کردند که هنگام خواب خواب دیده اند. این رویا اغلب در مورد بدبختی یا خطر قریب الوقوع بود. برخی گزارش کردند که فکر می کنند سقف در حال سقوط است. سیکلاری توضیح می‌دهد که یکی از بیماران فکر می‌کرد بچه‌اش را از دست داده است و به دنبال ملحفه‌ای می‌گشت و روی تخت ایستاد تا سعی کند کفشدوزک‌ها را از سر خوردن روی دیوار و مرگ نجات دهد. در 19 درصد موارد، بیماران هیچ چیز را تجربه نکردند و به سادگی از خواب بیدار شدند و خود را در حال انجام کارها دیدند، تقریباً انگار در حالت خلسه. بخش کوچک دیگری گزارش کردند که چیزی را تجربه کرده اند اما نمی توانند آن را به خاطر بسپارند.
بر اساس این سه دسته، گروه سیکلاری فعالیت های مغزی اندازه گیری شده را مقایسه کردند و شباهت های واضحی یافتند. سیکلاری گفت: «به نظر می رسد آنچه تعیین می کند که بیمار کاملاً بیهوش است یا خواب می بیند، بستگی به وضعیتی دارد که بیمار در آن زمان در آن قرار دارد. جالب اینجاست که بیماران تقریباً هرگز به صدایی که باعث پاراسومنیا شده است اشاره نمی کنند، بلکه به نوع دیگری از خطر قریب الوقوع اشاره می کنند. “هرچه بلندتر صحبت کنیم، بیشتر احتمال دارد که بیماران را عصبانی کنیم.”
از آنجایی که این تنها گام اول است، جای زیادی برای مطالعات آینده وجود دارد. در حالت ایده آل، ما می خواهیم سیستمی راه اندازی کنیم تا افراد بیشتری بتوانند خواب خود را در خانه ثبت کنند.
در حالی که هنوز تحقیقات زیادی باید انجام شود، سیکلاری مطمئن است که کار او می تواند اطلاعات ارزشمندی را ارائه دهد. “این تجربیات برای بیماران بسیار واقعی است و اکثر آنها احساس راحتی می کنند که آنها را با ما به اشتراک بگذارند. همانطور که در مطالعات قبلی، تحقیقات ما بر آنچه که آنها تجربه می کنند روشن می کند که از نظر آموزشی ارزشمند است. علاوه بر این، کاری که می توانیم با مداخلات دارویی خاص در آنها کمک کنیم. در آینده، پاراسومنیا اغلب با داروهای خواب آور غیر اختصاصی درمان می شود، که همیشه موثر نیستند و می توانند عوارض جانبی منفی داشته باشند، اگر بتوانیم استنباط کنیم که کدام سیستم عصبی عملکرد غیر طبیعی دارد، می توانیم در نهایت سعی کنیم درمان های خاصی را توسعه دهیم.
آبنما: scitechdaily
227227
