محمدرضا مجداسیان، منتقد و کارشناس سینما، شب گذشته 18 اردیبهشت در برنامه رادیویی «سینمازاویه» درباره سریال «عافی تهران» و رابطه آن با سینمای جنایی صحبت کرد و گفت: سینمای جنایی عمق بسیار بیشتری دارد. مهمتر از اینکه چه کسی مرتکب جرم شده این است که چرا مرتکب جرم شده و شخص مرتکب چه عوارض شخصیتی داشته است. در اینجا، برای یافتن عمق و عمق داستان، داشتن درک دقیق از تحلیل موقعیت و روانکاوی مهم است.
وی ادامه داد: پیمان معادی در سینمای ایران احساس نیاز کرده است و آن تنوع داستان و موقعیت است چرا که در سینمای ایران داستان های جنایی زیادی نداشته ایم که استخوان داشته باشند و به کمدی روی نیاورند.
مقدسیان درباره نحوه نشان دادن درونیات شخصیت در «افایی تهران» گفت: اما معادی اشتباه کرده و همان تلاشی که باید انجام می داد تا در موقعیت های مختلف وارد دنیای کاراکتر شود و او را به مخاطب عرضه کند. او را به اتاق درمان هدایت کرد. طبیعی است که هرکس وارد اتاق درمان می شود، درمانگر سعی می کند درون خود را شناسایی کند. اما اگر در اتاق درمان این اتفاق نمی افتاد، باید موقعیت های پیچ در پیچی ایجاد می کردم که در آن اطلاعات شخصیت کم کم به مخاطب منتقل می شد.
این کارشناس سینما را انگیزه ای برای اهمیت دادن بیشتر به سلامت روان دانست و افزود: واقعیت این است که کمپین هایی در دنیا شکل می گیرد تا مردم بیشتر به سلامت روان خود توجه کنند. اگر فیلم بتواند تغییری ایجاد کند یا روان درمانی تبدیل به چیزی شود که مردم به آن اعتماد می کنند و به آن روی می آورند، اتفاق بسیار مثبتی رخ داده است.
مقدسیان درباره انتخاب روان درمانگر و نحوه پرداختن سریال به این موضوع گفت: دغدغه پیمان معادی در این سریال علاوه بر اینکه به او کمک می کند تا با حضور در اتاق درمانگر، صمیمی ترین احساسات شخصیت را به مخاطب منتقل کند، به او در ایجاد نوع فرهنگ اما همانطور که روان درمانی و یافتن درمانگر موضوعی است که باید پرورش یابد، انتخاب درمانگر مناسب نیز باید امکان پذیر باشد.
و افزود: روان درمانگرانی داریم که سطحی نگر هستند، فاقد دانش هستند و احساس مسئولیت نمی کنند و این مضر است. به همین دلیل است که سیستم روان درمانی در دنیا دارای استانداردهای سختگیرانه ای است که باید مانند یک قرارداد پزشکی رعایت شود.
مجداسیان پاشنه آشیل سریال را در انتخاب روانکار دانست و گفت: سریال در این مورد اشتباه است. روابط در اتاق درمان به اندازه کافی منتقل نمی شود و ارتباط بین مراجع و روان درمانگر خارج از اتاق درمان رد می شود.
وی با بیان اینکه برای جذابیت بیشتر درام استانداردهایی برای رفتن به اتاق درمان وجود دارد، افزود: داستان این نیست که ما به اتاق درمان نرویم یا اگر رفتیم هر طور شده جذابیتش را ایجاد کنیم. یک سری خطوط قرمز در اتاق درمان وجود دارد.
مجداسیان ادامه داد: اطلاعات شخصی روان درمانگر نباید در اختیار مراجعان قرار گیرد و ملاقات با روان درمانگر نباید جز در اتاق درمان اتفاق بیفتد. شما فقط باید یک شنونده همدل باشید، اما در نقش روان درمانگر. وقتی مشتری درک شود، ممکن است احساس کند به درمانگر وابسته است. در اینجا درمانگر باید از تکنیک هایی استفاده کند و به مراجع بفهماند که این رابطه عاطفی بر عهده درمانگر است و نه بیشتر. اگر این اتفاق نیفتد، مشتری باید به درمانگر دیگری ارجاع داده شود.
این کارشناس سینما استانداردهای اتاق درمان را مهم دانست و افزود: رعایت استانداردها مهم است زیرا فردی پس از درگیری های فراوان با خودش می تواند قبول کند که تحت درمان قرار گیرد اما با این کار نتیجه و اعتماد فرد را نمی گیرد. در روان درمانگر که ترک کند و هرگز در زندگی خود به روان درمانگر مراجعه نکند.
مقدسیان در پایان درباره نقاط ضعف و مثبت این نمایش گفت: «افعی تهران» در بخش توجه به روان درمانی و همچنین به تصویر کشیدن اتاق درمان و رفتار سحر دولتشاهی به عنوان یک درمانگر و ارتباط عاطفی موفق است. . که بین او و مشتریانش وجود دارد (پیمان معادی)، اساساً مخالف روان درمانی است. دانش و توانایی فیلمنامه نویس در اینجا کم بود، او عشق پرداختن به این موضوع را داشت اما دانش نداشت. برای جذابیت درام، مولفه های دیگری هم وجود داشت که می شد بدون زیر پا گذاشتن استانداردها و خطوط قرمز از آنها استفاده کرد.
