یاسمن بلواردی; بازار: صنعت فولاد کشور در سال گذشته از یک سو با بحران انرژی مواجه و از سوی دیگر تحت تاثیر وضع عوارض صادراتی از سوی بخش دولتی قرار گرفت. در عین حال تولیدکنندگان فولاد کشور معتقدند در صورت ادامه این روند نمی توان آینده خوبی را برای این صنعت متصور شد.
عضو هیئت مدیره انجمن فولادسازان ایران: صنعت فولاد در سال 1403 روزهای سیاهی را پیش رو دارد و تنها راه برای جلوگیری از این سرنوشت، پرهیز دولت از دخالت در بازار است.
احمد دنیانور عضو هیئت مدیره انجمن فولادسازان ایران در گفتگو با خبرنگار بازار درباره چشم انداز صنعت فولاد در سال جدید می گوید: آینده سیاه خواهد بود. در واقع به عنوان یک فرد با تجربه صنعتی معتقدم صنعت فولاد در سال 1403 روزهای سیاهی را پیش رو دارد و تنها راه برای جلوگیری از این سرنوشت این است که دولت از دخالت در بازار خودداری کند.
به بهانه اختلاف قیمت حامل های انرژی، مبالغ هنگفتی را از شرکت های فولادی گرفتند.
دنیای نور در خصوص عمده مشکلاتی که بخش دولتی در سال گذشته برای صنعت فولاد ایجاد کرد و باعث شد تولیدکنندگان فولاد روزهای سیاهی را تصور کنند، گفت: در روزهای پایانی سال با ادعای تفاوت قیمت برق و انرژی فولادسازان مجبور بودند مبلغ هنگفتی به آنها بپردازند و آنها مطالبه گر بودند. مقادیر آنقدر وحشتناک هستند که بر EPS (درآمد هر سهم) آنها تأثیر می گذارد.
دانیانور با بیان اینکه شرکت های فولادی که اکثرا در بورس هستند و سهام آنها در اختیار مردم است، گفت: اما این اقدام دولت دزدی محترمانه و سیستماتیک است، اگر امروز کالایی را می فروشید پول آنها را بگیرید. . و سپس در پایان سال مجدداً مبلغ جدیدی را مطالبه کنید و بگویید این تفاوت است. به نظر ما این اقدام تقریباً پول مردم را می گیرد و در نهایت چون از کانال شرکت های فولادی انجام می شود ضربه اصلی را صنعت فولاد متحمل خواهد شد.
این عضو هیئت مدیره انجمن فولادسازان ایران تصریح کرد: دولت با کمبود دانش و تسلط کافی بر مسائل فنی، تجاری و تولیدی در این بخش نشسته است. در واقع دولت صنعت فولاد را به چالش کشیده است و باید بدانند که در سال آینده نسبت به وضعیت فعلی در صنعت فولاد در شرایط بحرانی تری خواهیم بود تا جایی که بسیاری از کارخانه های فولادی تعطیل خواهند شد. بنابراین بزرگترین چالش فولاد در سال 1402 دولت بود.
دنیا نور درباره شرایط واردات برخی از ورق ها در سال گذشته نیز گفت: در واقع ما یک سری ورق های خاص داریم که در ایران تولید نمی شود زیرا ساخت کارخانه از آن نوع ورق ها در داخل به صرفه نیست، زیرا بر اساس فرضیه این است که مجموع مصرف سالانه 250000 تن در نظر گرفته شده است که به همین دلیل برخی از تولیدکنندگان این نوع ورق های ویژه را وارد می کنند.
عضو هیأت مدیره انجمن فولادسازان ایران: به همین دلیل برخی از مردم نگاه خوبی به عرضه کالا در بورس فلزات ندارند که مانع از دریافت رانت از تولیدکنندگان می شود.
از سوی دیگر یکی از مسائل دیگری که در سال گذشته صنعت فولاد کشور را در بر گرفت این بود که صنایع پایین دستی مانند خودروسازان، لوازم خانگی و … تاثیر گرانی فولاد را در قیمت محصولات خود دیدند. . بسیار شفاف. همچنین بسیاری از صنعت گران بورس فلزات را شفاف نمی دانند و معتقدند قیمت های موجود در بورس از قیمت پایه کارخانه ها گران تر است. اما این عضو هیات مدیره انجمن فولادسازان ایران این ادعا را رد می کند و می گوید: به همین دلیل این افراد دید خوبی به عرضه کالا در بورس فلزات ندارند. کیسه فلزی این نوع رانت از تولیدکنندگان اخذ می شود.
وی ادامه داد: همچنین حجم کل آهن مصرفی در یک خودرو 700 کیلوگرم است که اگر با قیمت ورق محاسبه شود، 2 میلیون و 800 هزار تومان می شود. این 2 میلیون 800 هزار تومان چقدر می تواند به قیمت خودرو کمک کند؟ لذا متأسفانه اینها سفسطه است. یا ماشین لباسشویی یا یخچال در مجموع 15 کیلوگرم آهن مصرف می کند و قیمت آهن حدود 300 هزار تومان است، بنابراین گرانی در آن مناطق کمترین رابطه را با قیمت آهن و فولاد دارد.
بورس فلزات بسیاری از صنایع پایین دستی را از سود هنگفت محروم کرده است
دنیا نور افزود: مشکل این است که در حوزه مسکن هم همین مشکل را داریم یعنی در هر متر مربع ساخت و ساز 35 کیلوگرم آهن مصرف می کنند و سوال اینجاست که این 35 کیلوگرم چقدر در میزان ساخت و ساز موثر است؟ اساساً این یک عقلانیت است، مخصوصاً که می بینند دولت شناخت کافی از فولاد ندارد، بنابراین همه با مبادله فولاد و فلز چیزها را می شکنند. در حالی که بازار سهام محلی برای پیشنهاد کالا است، قیمت ها بر اساس عرضه و تقاضا تعیین می شود.
وی خاطرنشان کرد: در واقع چون بورس امکان واردات ورق را برای این آقایان غیرممکن کرده است، نمی توانند با نصف پول ورق بیاورند و بعد مجانی بفروشند، از بورس فلز عصبانی هستند. در واقع از آنجایی که اکنون ورق در بورس عرضه می شود، نمی توانند ورق سفارش دهند یا بیاورند و سود زیادی از دست می دهند. یعنی این آقایان ترجیح می دهند محصولات نیمه تمام را وارد کنند و تبدیل به یخچال و لوازم دیگر کنند و با نرخ 60 هزار تومان به مردم بفروشند.
