اختلال احتکار؛ همه چیز در مورد وسواس ذخیره سازی

اختلال احتکار که به آن اختلال احتکار نیز می گویند باعث می شود که فرد نیاز شدیدی به نگهداری وسایل غیر ضروری داشته باشد. در این مقاله در مورد علائم، علل و روش های تشخیص و درمان این اختلال صحبت می کنیم. با ما بمان.

اختلال احتکار چیست؟

اختلال احتکار وضعیتی است که در آن فرد نیاز شدیدی به جمع آوری و نگهداری اقلامی مانند روزنامه، مجلات، لباس و وسایل دور ریختنی دارد. گاهی اوقات نیاز این فرد به نگه داشتن همه چیز آنقدر شدید است که هنگام دور ریختن چیزهای کهنه و غیر ضروری بسیار غمگین می شود. این اختلال نظم زندگی افراد را تغییر می دهد و باعث ایجاد اضطراب دائمی در زندگی اجتماعی، خانوادگی و کاری او می شود.

فرد مبتلا به این اختلال چیزها را طوری سازماندهی نمی کند که به راحتی در دسترس باشند. این افراد اغلب اشیایی را که ارزش اقتصادی کمی دارند، مانند تکه های کاغذ یا اسباب بازی های شکسته، احتکار می کنند.

چه کسانی بیشتر در معرض اختلال احتکار هستند؟

تمایل به انباشتن چیزها معمولاً از نوجوانی شروع می شود و با افزایش سن بدتر می شود. افراد بالای 60 سال و افراد مبتلا به بیماری های روانی مانند اضطراب و افسردگی بیشتر به این اختلال مبتلا می شوند.

علائم اختلال احتکار چیست؟

برخی از افراد مبتلا به این اختلال می‌دانند که باورها و رفتارهای مربوط به احتکار آنها مشکل‌ساز است، اما بسیاری از جدی بودن وضعیت آگاه نیستند. در بسیاری از موارد، رویدادهای استرس زا یا آسیب زا مانند طلاق یا سوگواری از دست دادن یکی از عزیزان باعث این اختلال می شود. افراد مبتلا به اختلال احتکار نیاز شدیدی به نگه داشتن تمام دارایی خود احساس می کنند. سایر علائم افراد مبتلا به این اختلال عبارتند از:

• دوری از دوستان و خانواده؛
• ناتوانی در خلاص شدن از شر موارد غیر ضروری؛
• اضطراب در مورد نیاز به تجهیزات در آینده؛
• زندگی در فضاهای شلوغ و نامرتب؛
• استرس شدید هنگام تلاش برای خلاص شدن از شر چیزها؛
• به دیگران برای دست زدن به وسایلتان بی اعتماد باشید.

علل اختلال ذخیره سازی

محققان هنوز علت اختلال احتکار را نمی دانند و معتقدند نقص پردازش اطلاعات در این مناطق در افرادی که از این اختلال رنج می برند نقش دارد:

قربانیان ممکن است به دلایل زیر اشیاء را احتکار کنند:

• باور داشته باشید که این وسایل در آینده مفید یا ارزشمند خواهند بود.
• آنها احساس می کنند که این دستگاه ها منحصر به فرد و غیر قابل تعویض هستند.
• آنها موارد غیر ضروری را یادآور یک شخص خاص یا یک رویداد مهم می دانند.
• آنها محل دقیق هر کالا را نمی دانند، بنابراین به جای دور انداختن آن، آن را کنار می گذارند.

گاهی اوقات مشکلات مربوط به عملکرد شناختی باعث ایجاد رفتارهای احتکار در این افراد می شود. برخی از این مشکلات عبارتند از:

این مشکلات می تواند بر عملکرد فرد مبتلا و شدت اختلال تأثیر زیادی بگذارد.

گاهی اوقات این اختلال بخشی از سایر اختلالات سلامت روان است. اختلالات روانی که بر این اختلال تأثیر می گذارد عبارتند از:

به گفته محققان، این عوامل احتمال ابتلای افراد به اختلال احتکار را افزایش می دهد:

• ضربه مغزی؛
• حوادث آسیب زا؛
• عادات خرید آنی؛
• سندرم پرادر ویلی؛
• اعضای خانواده مبتلا به اختلال احتکار؛
• اختلال مصرف مواد مخدر یا الکل؛
• ناتوانی در خلاص شدن از شر موارد رایگان مانند تبلیغات و بروشور.

تشخیص اختلال احتکار

افراد مبتلا به اختلال احتکار به ندرت به دنبال درمان اختلال خود هستند. به طور کلی، دوستان یا اعضای خانواده با دیدن علائم خود نگران می شوند و برای کمک با یک متخصص مشورت می کنند.

یک متخصص بهداشت روان از تست اختلال احتکار برای تشخیص استفاده می کند و در مورد بهزیستی عاطفی، عادات احتکار و پس انداز فرد سؤالاتی می پرسد و با گوش دادن به توضیحات در مورد علائم فرد، این اختلال را تشخیص می دهد. این عناصر معمولاً در توصیف علائم فرد ذکر می شوند:

• فضای زندگی بسیار به هم ریخته و پر از چیزهای غیر ضروری است.
• مشکل دائمی دفع دارایی های با ارزش و بی ارزش؛
• احساس نیاز شدید به نگه داشتن چیزها و احساس ناراحتی در دور انداختن آنها.

پیشگیری از اختلالات ذخیره سازی

هیچ راه شناخته شده ای برای جلوگیری از اختلال احتکار وجود ندارد. با این حال، رفتارهای احتکار معمولا بین 15 تا 19 سالگی رخ می دهد و سپس تکرار می شود. اگر علائم احتکار را در کودک یا اطرافیانش مشاهده کردید، برای تشخیص زودهنگام سریعا اقدام کنید و روند درمان را شروع کنید.

کنترل و درمان اختلال احتکار

متخصصان بهداشت روان معمولاً از 2 روش اصلی برای درمان اختلال احتکار استفاده می کنند:

1. درمان شناختی رفتاری

درمان شناختی رفتاری اولین و مهمترین روش برای درمان این اختلال است. با کمک روانشناس، فرد آسیب دیده دلیل رفتار احتکار خود را درک می کند و یاد می گیرد که هنگام دور انداختن وسایل خود کمتر مضطرب باشد. آموزش مهارت های سازماندهی و تصمیم گیری به افراد مبتلا به این اختلال بخشی دیگر از روند درمان آنهاست. با تمرین این مهارت ها، فرد مبتلا به اختلال احتکار یاد می گیرد که دارایی های خود را بهتر مدیریت کند.

2. مصرف داروهای ضد افسردگی

برخی از روانپزشکان برای درمان این اختلال داروهای ضد افسردگی تجویز می کنند. این داروها تا حدودی علائم بیماری را بهبود می بخشند.

اختلال احتکار در کودکان

برخی از والدین فکر می‌کنند که اجازه دادن به فرزندشان برای جمع‌آوری بسیاری از چیزهای غیر ضروری باعث کاهش اضطراب و جلوگیری از دعواهای خانوادگی می‌شود، اما این روش مقابله با اختلال احتکار در کودک نتیجه کاملاً معکوس دارد و در واقع کودک را به خرید و فروشگاه رغبت می‌کند. چیزهای در حال رشد مشارکت والدین در درمان کودکان مبتلا به اختلال احتکار بسیار مهم است. یک روانشناس به والدین می آموزد که چگونه به رفتار احتکار فرزندانشان واکنش مناسب نشان دهند.

آخرین کلمه

فرد مبتلا به اختلال احتکار نمی تواند چیزهای غیرضروری را دور بیندازد و آنها را نگهداری و انباشته می کند. فکر دور انداختن این چیزها او را گیج و عصبانی می کند. این اختلال از خفیف تا شدید متغیر است. در برخی موارد این اختلال تاثیر چندانی بر زندگی فرد ندارد در حالی که نوع شدید این اختلال عملکرد فرد را به کلی مختل می کند.

به طور معمول، افراد مبتلا به اختلال احتکار آن را مشکلی نمی دانند، بنابراین به روانشناس مراجعه نمی کنند و دارو مصرف نمی کنند. درمان تخصصی باورها و رفتارهای افراد را تغییر می دهد تا بتوانند زندگی ایمن تر و لذت بخش تری داشته باشند.

آیا علائمی از این اختلال در خانواده یا دوستان خود دیده اید؟ نظرات و تجربیات ارزشمند خود را با ما و کاربران عزیز در میان بگذارید.

در افسردگی، غم و اندوه به عمیق ترین لایه های زندگی نفوذ می کند و تغییراتی در احساسات و رفتار ایجاد می کند. اگر احساس افسردگی می کنید، مطمئن شوید که با کمک یک روانشناس ریشه مشکل را پیدا کرده اید و راه حلی برای آن پیدا کرده اید، برای تماس با متخصص افسردگی روی دکمه زیر کلیک کنید.