فیلم کمدی بخارست به کارگردانی مسعود اطیابی که این روزها در شبکه نمایش خانگی عرضه می شود پر از کلیشه و شوخی های تکراری است.
به گزارش صبح به نقل از برترین ها; داستان این فیلم درباره دو برادر به نام‌های جلیل و جلال است که یکی در تاکسی اینترنتی و دیگری در استخر کار می‌کند. جلیل با بازی پژمان جمشیدی سعی می کند از طریق اینستاگرام و همزمان ساخت فیلم دوربین مخفی درآمد کسب کند. در ادامه این اقدام جلیل اتفاقات خنده داری هم می افتد.
داستان فوق العاده سطحی و کلیشه ای است و به همان سبک و سیاق فیلمسازی کارگردان ساخته شده است. به طور مشخص این فیلم از نظر مضمون بیشترین شباهت را به اثر دیگر این کارگردان یعنی «تگزاس» دارد.
فیلمی که دو شخصیت اصلی را در کنار هم قرار می دهد تا مخاطب از دیدن حماقت آنها در کنار هم لذت ببرد. در اینجا هم کارگردان با استفاده از فرمول «تگزاس» یک سری موقعیت های نامرتبط را کنار هم می گذارد تا خنده مخاطب را به دنبال داشته باشد.
اما مشکل اینجاست که «بخارست» آنقدر بی مزه است که حتی یک لحظه خندیدن به آن سخت ترین کار است.
ترکیب پژمان جمشیدی و حسین یاری در این فیلم فاجعه است.
شوخی های بی مزه ای که در طول فیلم برای این دو نوشته می شود نه تنها باعث خنده مخاطب نمی شود، بلکه سر مخاطب را نیز به درد می آورد! دعوای این دو که هیچ وقت عادی نیست و مدام سر هم داد می زنند، یکی از آفت های اصلی فیلمنامه است.
به غیر از آن، در نیمه دوم فیلم، اکثر شخصیت های جدید پتانسیل قابل توجهی برای ارتقای فضای طنز آن ندارند. مسعود اطیابی آنطور که باید حتی نتوانسته از ظرفیت کمدین موفقی چون هادی کاظمی استفاده کند و حضورش در بیشتر لحظات بخارست وصله ای ناجور به نظر می رسد.
آرمان در نقش مرد خوب داستان (آقای اصلاح طلبی که علیه فساد پدرش قیام کرد) شخصیتی تخت، بی طرف و بی شخصیت دارد. اما از همه بدتر زنان آن خانه اشرافی هستند که از این نقطه به بعد در فیلم حضور پررنگی دارند.
اگرچه شخصیت های زن در «بخارست» تأثیر مشخصی بر داستان ندارند، اما در مجموع در چند لحظه ای که آنها را می بینیم، تصویری کلیشه ای و مبتذل از آنها ترسیم می شود.
اما شاید در میان نقاط ضعف «بخارست» لازم باشد به بخش هایی از فیلمنامه اشاره کنیم که رویکردی به اصطلاح سیاسی دارند و قصد انتقاد از مسئولان کشور را دارند.
رویکرد انتقادی که نافذتر و برنده تر است، مفهوم نقد را در سینما مطرح کرده است. به طور مشخص این فیلم به احمقانه ترین شکل ممکن به موضوع فساد در کشور پرداخته و چون اجازه و جرأت پرداختن به این موضوع را نداشت به این فکر افتاد که مسئولان پاک و بزرگ هستند و همه مشکلات کشور ناشی از اطرافیانشان مشخص شده است!
فیلم شلوغ و بدون نظم و یکپارچگی است.
اگرچه ژانر کمدی ژانری سورئال و خنده دار است، اما این باعث نمی شود که با رعایت نکردن برخی ساختارها، اساس ژانر را زیر سوال ببریم. هر ژانری مجموعه ای از بایدها و نبایدها دارد و کمدی بودن ژانر فیلم دلیل نمی شود که هر عنصر سورئال و غیرمنطقی را در فیلمنامه گنجانده و آنقدر پر و شلوغ شود که مخاطب احساس خستگی و بی حوصلگی کند. . در این مورد، فیلم مانند آش شلم است که همه چیز را می گیرد تا خنده دار به نظر برسد.
به طور خلاصه، «بخارست» مانند اکثر ساخته های اطیابی، یک ابتذال کامل است.
اما اینجا نه تنها ابتذال سینما که این کارگردان راهی طولانی برای به تصویر کشیدن آن دارد، بلکه پرداختن به مسائل اجتماعی نیز در این ابتذال گنجانده شده است و شاید به دلیل چنین ایده ای، سینمای ایران بتواند بودجه مناسبی به دست آورد و به راحتی آن را اکران کند. آثار. اما آیا مخاطب امروز سینما از این وضعیت استقبال خواهد کرد؟
مقاله به شدت از «پژمان جمشیدی» به خاطر بازی در یک فیلم بی مزه و مبتذل انتقاد می کند! اولین بار در صبح. ظاهر شد.
