مطالعه ای که برای اولین بار فواید ADHD را نشان داد

به گزارش ایسنا، در حالی که تعاریف تشخیصی فعلی اختلال بیش فعالی کمبود توجه (ADHD) نسبتاً جدید است، پزشکان قرن ها این بیماری را با نام های مختلف تشخیص داده و تعریف کرده اند.

به گزارش NA، مطالعات ژنتیکی اخیر نشان داده است که این بیماری بسیار وراثت پذیر است، به این معنی که اکثر مبتلایان به این بیماری آن را به صورت ژنتیکی از والدین خود به ارث می برند.

بسته به معیارهای تشخیصی، بین 2 تا 16 درصد از کودکان را می توان به عنوان مبتلا به ADHD طبقه بندی کرد. در واقع، افزایش نرخ تشخیص در سال های اخیر باعث شده است که برخی از پزشکان استدلال کنند که این بیماری بیش از حد تشخیص داده شده است.

با این حال، آنچه نسبتاً واضح است این است که ویژگی‌های رفتاری زیربنای ADHD به طور بالقوه از نظر ژنتیکی برای مدت طولانی در جمعیت‌های انسانی وجود داشته‌اند و برخی از محققان را به این حدس می‌رسانند که مزایای تکاملی این شرایط ممکن است.

تصور کنید شما بخشی از یک قبیله سرگردان از انسان های اولیه هستید. گروه شما به زمینی پر از یک نوع میوه برخورد می کند و همه با یک سوال بزرگ روبرو می شوند. آیا در مزرعه ای مستقر می شوید و از ذخایر میوه آن بهره برداری می کنید تا زمانی که تمام شود، یا به سرعت آنچه را که می توانید جمع آوری می کنید و به کاوش برای یافتن غذاهای متنوع تر ادامه می دهید؟

این مخالفت با استثمار یا اکتشاف برای بقای همه حیوانات اساسی است. در چه مرحله ای خطر ماندن در یک مکان بیشتر از خطر جابجایی برای یافتن مکان بعدی است؟

در اوایل دهه 2000، تیمی از دانشمندان ژنتیک یک قبیله منحصر به فرد از مردم در شمال کنیا را مورد مطالعه قرار دادند. این قبیله که به آریال ها معروف است از زمان های بسیار قدیم به طور باورنکردنی کوچ نشین و کوچ نشین بوده و به زندگی خود ادامه داده است. برخی از اعضای قبیله آریال در قرن بیستم ساکن شدند و روش های کشاورزی مدرن را اتخاذ کردند، در حالی که برخی دیگر به عنوان دامدار عشایری به زندگی خود ادامه دادند.

دانشمندان تفاوت های ژنتیکی و سلامتی بین این دو گروه از قبیله آریال را مقایسه کردند و به چیز فوق العاده جالبی دست یافتند. به طور کلی، همه افراد قبیله آریال حامل یک جهش ژنتیکی منحصر به فرد به نام DRD4/7R بودند. این ویژگی ژنتیکی قبلاً معمولاً در افراد مبتلا به ADHD شناسایی شده بود.

این جهش ژنتیکی در کودکان فعلی مبتلا به ADHD به طور کلی با بی قراری و حواس پرتی همراه است و در آن دسته از کودکان قبیله آریل که به ثابت ماندن و آرام کردن رفتارها و اجتناب از حرکت عادت داشتند، این ژن با سلامتی مرتبط بود. بدرفتاری و رفتار مخرب در کلاس مرتبط بود. اما در آریالی هایی که هنوز زندگی سنتی عشایری داشتند، این جهش ژنتیکی با سلامت تغذیه و قدرت بهتر همراه بود.

دن آیزنبرگ، نویسنده ارشد این مطالعه در سال 2008، توضیح داد که جهش DRD4/7R با افزایش میل به غذا و دارو، جستجوی تازگی و علائم ADHD مرتبط است. این امکان وجود دارد که در یک محیط عشایری، کودکی با این جهش ژنتیکی بتواند به طور موثرتری دفاع کند. با دام ها در برابر مهاجمان مبارزه کنید یا منابع آب و غذا بیابید، اما همین تمایلات ممکن است به مشاغل ثابت مانند راه اندازی مدرسه، کشاورزی، یا فروش کالا محدود شود. مفید نیست.

سپس یک فرضیه جالب مطرح شد. اینکه آیا ویژگی‌های ژنتیکی ADHD می‌تواند تا حدودی برای یک قبیله مفید باشد، برخی افراد را مستعد “کاوش” می‌کند، آنچه در دوران مدرن به عنوان بی‌قراری و بی‌قراری ظاهر می‌شود ممکن است در واقع برای قبایل جستجوگر مفید بوده باشد.

دیوید باراک از دانشگاه پنسیلوانیا و تیمی از همکارانش این فرضیه را آزمایش کردند. آنها یک بازی منحصر به فرد را تولید کردند که در آن بازیکنان هشت دقیقه فرصت داشتند تا با شناور کردن بر روی یک بوته، تا آنجا که ممکن است توت ها را جمع آوری کنند. هر بار که توت ها را از بوته چیدند، برداشت بازیکن کمی کاهش می یافت، اما اگر به بوته جدید می رفتند، جریمه زمانی داشت.

پس اکثر بازیکنان چه کردند؟ آیا آنها به بوش اصلی چسبیده اند؟ یا خطر هدر دادن زمان برای آزمایش گیاه دیگری برای دیدن اینکه آیا میوه بیشتری تولید می کند؟ همان سوال اصلی: اکتشاف یا بهره برداری؟

حدود 450 نفر در این آزمایش شرکت کردند و همه آنها به طور همزمان برای علائم ADHD مورد آزمایش قرار گرفتند. جای تعجب نیست که محققان دریافتند افرادی که دارای نمرات ADHD بالاتر هستند زودتر از سایرین به دنبال گیاهان جدید هستند، اما مهمتر از آن این است که افراد مبتلا به ADHD به طور کلی حجم بیشتری از توت ها را می چینند.

در مطالعه‌ای که اخیراً منتشر شده است، باراک و همکارانش مشاهده کردند که شرکت‌کنندگان بدون ویژگی‌های ADHD تمایل به پرخوری از گیاهان جداگانه دارند.

در نهایت، با نگاهی به استراتژی خروج بهینه برای این بازی، مشخص شد که بازیکنان با نمرات ADHD بالا در کل موفق‌تر بودند.

محققان در نتیجه‌گیری خود نوشتند: «ما دریافتیم که شرکت‌کنندگانی که پیامدهای ADHD مثبت داشتند، راحت‌تر بوته‌ها را ترک کردند و نسبت به شرکت‌کنندگانی که نتایج منفی داشتند، به نرخ پاداش بالاتری دست یافتند». از آنجایی که شرکت کنندگان به طور کلی مدت طولانی تری در یک طبقه ماندند، آنهایی که نمرات ADHD بالایی داشتند، تصمیمات اکتشافی بیشتری گرفتند، مطابق با پیش بینی های نظریه جستجوی بهینه، و بنابراین رفتار بهینه تری داشتند.

لازم به ذکر است که این یافته ها بیانگر یک حکم قطعی در مورد مزایای احتمالی تکاملی ADHD نیستند، اما دلایل قانع کننده و قابل قبولی را ارائه می دهند که چرا درصد کمی از انسان ها هنوز این ویژگی ها را دارند.

در قرن بیست و یکم ممکن است ADHD را به عنوان یک اختلال منفی آسیب شناسی کرده باشیم، اما این می تواند صرفاً به این دلیل باشد که این ویژگی ها دیگر با دنیایی که ساخته ایم مناسب نیستند. بنابراین در زمینه ای متفاوت، فرد مبتلا به ADHD با کاوش بی قرار خود در زمینه های جدید می تواند ناجی جامعه باشد.

این مطالعه جدید در مجله Proceedings of the Royal Society B منتشر شده است.

انتهای پیام