آدم از زندان برمی گردد، کتاب را کنار می گذارد، مسلسل می گیرد/ مواضع سیاسی در ایران نیاز به سند ندارد.

خسرو گلسرخی شاعر و نویسنده مارکسیست لنینیست صبح یکشنبه 8 بهمن 1352 به اتهام توطئه برای آسیب رساندن به خاندان سلطنتی تیرباران شد.

آخرین دفاعیه گلسرخی به نقل از کیهان (دوشنبه 9 بهمن 1357) را بخوانید:

الهیه ایمان و جهاد. سخنرانی خود را با بیانی از ملا حسین، شهید بزرگ مردم خاورمیانه آغاز می کنم.

من یک مارکسیست-لنینیست هستم. برای اولین بار عدالت اجتماعی را در مکتب اسلام جستجو کردم و سپس به سوسیالیسم رسیدم. من در این دربار برای جانم مذاکره نمی کنم و حتی برای جانم قطره کوچکی از عظمت و آسیب مردمان مبارز ایران هستم، مردمی که مزدک ها، مازیارها، بابک ها، یعقوب لیث ها، سه تار و حیدر هستند. ، عموهای اوغلی ها، پسیان ها، میرزاها، ارانی ها و روزبه ها و دارای وارطان ​​بوده است. بله، من برای جانم مذاکره نمی کنم، زیرا من فرزند یک رزمنده و مردمی شجاع هستم.

شروع کردم به صحبت از اسلام، اسلام واقعی در ایران همیشه دین خود را وقف نهضت های آزادیبخش ایران کرده است. سید عبدالله بهبهانی، شیخ محمد خیابانی، نمایندگان واقعی این جنبش ها هستند و امروز هم اسلام واقعی به جنبش های آزادیبخش ملی ایران احترام می گذارد، وقتی مارکس می گوید: «در جامعه طبقاتی، ثروت از یک سو انباشته می شود. فقر و گرسنگی و بدبختی از سوی دیگر در حالی که مولد ثروت طبقه محروم است و مولا علی می گوید: «تا هزاران نفر فقیر نشوند نمی توانی قصر بسازی.» مثلاً در این داستان شباهت های زیادی وجود دارد. از ملا علی می توان به عنوان اولین سوسیالیست جهان و همچنین سلمان پارسی و اباذر غفاری نام برد.

زندگی آخوند ملا حسین نمودار زندگی ما است که در این دادگاه به نفع محرومان کشورمان قضاوت می کنیم. او در اقلیت بود و یزید دربار و لشکر و حکومت و قدرت داشت. قیام کرد و به شهادت رسید، گرچه یزید گوشه ای از تاریخ را اشغال کرد، اما آنچه در تداوم تاریخ تکرار شد، راه و پایداری ملا حسین بود، نه حکومت یزید. آنچه مردم تکرار کردند و می کنند سبک ملاحسین است. اینگونه است که در جامعه مارکسیستی می توان اسلام واقعی را به عنوان روبنا توجیه کرد و ما نیز اسلام حسینی و علی را تایید می کنیم.

مناصب سیاسی در ایران نیاز به سند ندارد

بار سیاسی در ایران نیازی به سند نیست، من خودم نمونه صادق این نوع متهمان سیاسی در ایران هستم. در ماه آوریل، همانطور که در کیفرخواست مشخص شده است، به اتهام تشکیل یک گروه کمونیستی بدون مطالعه حتی یک کتاب دستگیر خواهم شد. آنها مرا شکنجه می کنند (یکی از ماموران ساواک فریاد می زند: دروغ می گوید) و من خون ادرار می کنم، سپس مرا به زندان دیگری منتقل می کنند، سپس هفت ماه بعد دوباره از من بازجویی می کنند که توطئه کرده ام. من دو سال پیش صحبت کردم و اکنون به عنوان یک توطئه گر در این دادگاه محاکمه می شوم. این اتهام سیاسی در ایران است.

زندان های ایران مملو از جوانانی است که به خاطر تفکر و کتاب خواندن بازداشت، شکنجه و زندانی شده اند.

آقای رئیس دادگاه! دادگاه آنها را به زندان محکوم خواهد کرد. وقتی به زندان می‌روند و برمی‌گردند، کتاب را کنار می‌گذارند و مسلسل می‌گیرند، ما باید دنبال علل زمینه‌ای بگردیم، معلولان فقط ما را به شکایت وادار می‌کنند، پس آنچه در اطرافمان می‌بینیم فقط شکایت است. در ایران آنها را به خاطر تفکر قضاوت می کنند.

همانطور که گفتم من از فطرت خود جدا نیستم، اما مصداق صادق آن هستم. این نوع برخورد با یک مرد جوان، کسی که فکر می کند، یادآور تفتیش عقاید و تفتیش عقاید قرون وسطی است. یک سازمان بوروکراتیک گسترده ای تحت عنوان فرهنگ و هنر وجود دارد که فقط یک قسمت از آن فعال است و آن اداره سانسور است که به آن «اداره نویسندگی» می گویند. هر کتابی قبل از چاپ تحت سانسور قرار می گیرد در حالی که در هیچ کجای دنیا رسمی نیست و این گونه است که فرهنگ مومیایی شده که از مناسبات تولیدی بورژوازی کمپرادور در ایران سرچشمه می گیرد در جامعه و در کتاب مترقی و پویا تثبیت شده است. . و فکر در یک سانسور شدید خفه می شود اما با این همه اعمالی که پیش می آید با این همه خفقان می توان جلوی این فکر را گرفت؟ آیا چنین نموداری در داستان خود دارید؟ خلق قهرمان ویتنام نماینده صادقانه اوست. بجنگید و بجنگید، بینی تمدن آمریکا (B-52) را به خاک بمالید.

در ایران ما با وحشت افکار و عقاید روبرو هستیم. در ایران حتی زبان های پرافتخار مردم ما مانند بلوچ ها، ترک ها و کردها را نمی توان به زبان اصلی خود منتشر کرد، زیرا واضح است که آنچه باید بر مردم ایران تحمیل شود فرهنگ است. یادی از امپریالیسم آمریکا که در دستگاه حاکمه ایران بسته بندی شده است.

توطئه های امپریالیسم هر روز ظاهر می شود. اگر زمانی را در نظر بگیرید که نیروهای آزادیبخش الجزایر می جنگیدند، مردم الجزایر با دشمن خود رو در رو بودند، یعنی سربازان، افسران و گشت های فرانسوی را می دیدند و می دانستند که این دشمن است. اما در کشورهایی مثل ایران دشمن قابل مشاهده نیست، بلکه دشمن را در لباس احمد پدر اژدان پنهان می کنند تا مردم ندانند دشمنشان کیست. در اینجا آقای دادستان به اصلاحات ارضی اشاره کرد و گفت: “دهقانان و خان ​​ها می خواهیم بیایند و دوباره خان ها را جایگزین دهقانان کنیم. این یک اصل است. این یک تحول اجتماعی بدیهی و بسیار ساده است که هیچ سیستمی را نمی توان معکوس کرد. برده داری به پایان می رسد، وقتی فئودالیسم تمام می شود، سیستم بورژوایی می آید. اصلاحات ارضی در ایران تنها راه را برای مصرف جامعه باز کرده و تولید مازاد امپریالیسم را کمرنگ کرده است. در گذشته اگر کشاورز فقط در کنار خان بود، اکنون در کنار بسیاری از خان ها؛ شرکت های کشاورزی و شرکت های تعاونی امپریالیسم در جوامعی مانند ایران مجبور به انجام اصلاحات برای اجتناب از انقلاب های توده ای است.

آقای رئیس دادگاه! کی افتخار داره مثل نظام آباد، مثل پل امامزاده معصوم، مثل میدان شوش، مثل دروازه غار به گوشه و کنار تهران بره و با اونایی که زیر سرشون روسری هست حرف بزنه و بپرسه از کجا میای؟ چه کار می کنی؟ می گویند فرار کرده ایم. در مورد چی از وامی که داشتیم و نتوانستیم پرداخت کنیم. درست است که اصلاحات ارضی طبقه خرده مالک را ایجاد کرد، اما این در جریان جنبش طبقاتی پایدار نیست. مالک کوچکی که با دولتمردان می سازد نزدیکتر است، ثروتمند است، آرام آرام صاحبان دیگر را می خورد، پس نمی توان گفت که فئودالیسم در ایران از بین رفته است، درست است که روش تولید کمی تغییر کرده است، اما از بین نرفته اند، مگر اینکه همین فئودال ها هستند که الان ما را اداره می کنند، آنها نئوفئودال های سابق هستند، حالا واسطه امپریالیسم هستند، خریداران بورژوازی شرکت های سهامی کشاورزی و تعاونی ها هستند که بیشتر برای ماشین سازی ایران استفاده می شوند. از خدایان

من از خلقت خود دفاع می کنم.

رئیس دادگاه: از شما می خواهم که از خود دفاع کنید.

گلسرخی: من از خلقت خود دفاع می کنم.

رئیس جمهور: به عنوان آخرین دفاع، از خود دفاع کنید و از من چیزی نپرسید، به عنوان آخرین دفاع، به شما تذکر داده شد که آنچه را که در مورد اتهام می دانید بگویید.

گلسرخی: من به نفع خودم حرفی ندارم فقط به نفع مردم حرف می زنم. “اگر آزاد نباشم صحبت کنم، می توانم بنشینم.”

رئیس جمهور: شما آزادید که به عنوان آخرین راه از خود دفاع کنید.

گلسرخی: (با عصبانیت و غرور) می نشینم، می نشینم، حرف نمی زنم…

رئیس جمهور: لطفا

گلسراخی می رود و با غرور در چهره اش می نشیند.

منبع:تابناک