روزنامه شرق نوشت: ساده ترین دلیل این است که آلبانی به دلیل تحریم های آمریکا علیه ایران از صدور ویزا برای جنگنده های ایرانی خودداری می کند. با وجود این اتفاقات دیگری نیز رخ داده که به تدریج باعث نگرانی جامعه ورزش شده است. شاید عدم ویزا دادن به جنگجویان ایرانی زیر 23 سال در سال 2023 بود که حساسیت را نسبت به این کشور کوچک افزایش داد.
با وجود شکایت ایران به کمیته بین المللی المپیک، آلبانی از صدور روادید برای کشتی گیران ایرانی خودداری کرد تا نام این کشور به چند کشور اروپایی دیگر که به ورزشکاران ایرانی روادید نمی دادند اضافه شود. بعدها که آن شکایت ها به جایی نرسید، ایرانی ها مستقیماً و به طور رسمی با رئیس اتحادیه جهانی کشتی وارد مذاکره شدند تا از وقوع چنین اتفاقاتی جلوگیری کنند. ناباورانه و در شرایطی که به نظر می‌رسید همه چیز رو به بهبود است و فدراسیون جهانی کشتی از ایران به‌عنوان یکی از قدرت‌های اصلی دنیا حمایت بی‌سابقه‌ای می‌کرد، همین فدراسیون بار دیگر برگزاری دو تورنمنت کشتی را به آلبانی سپرد. دور نگرانی ها در مورد عدم ویزا برای جنگنده های ایرانی افزایش می یابد.
ماجرا از این قرار است که چند روز پیش فدراسیون جهانی کشتی انتخاب تیرانا، پایتخت آلبانی را به عنوان محل برگزاری مسابقات قهرمانی جهان در اوزان غیرالمپیکی 2024 اعلام کرد. این رقابت ها از ششم تا نهم آبان سال آینده برگزار می شود و یک هفته بعد آلبانی میزبان مسابقات جهانی زیر 23 سال 2024 در همین سالن خواهد بود. طبیعتا ذهنیت منفی ایجاد شده نسبت به آلبانی این سوال را ایجاد کرده که آیا آلبانی دوباره به ایرانیان ویزا می دهد یا خیر؟ اگرچه بسیاری امیدوارند که اینطور نباشد تا رزمندگان ایرانی فرصت حضور در این عرصه را از دست ندهند، اما سوال اصلی به جای دیگری معطوف می شود. چرا مذاکرات علیرضا دبیر، رئیس فدراسیون کشتی ایران، وزیر ورزش و نناد لالوویچ در این زمینه بی نتیجه ماند؟
حوالی 30 آذر بود که خبر ملاقات علیرضا دبیر و کیومرث هاشمی وزیر ورزش با نناد لالوویچ در صربستان منتشر شد. هم فدراسیون کشتی و هم وزارت ورزش این دیدار را سازنده توصیف کردند. در بخشی از گزارش سایت فدراسیون کشتی درباره دیدار دبیر با لالوویچ آمده است: «رئیس فدراسیون کشتی رایزنی هایی را برای حضور نماینده ایران در انتخابات 2022 فدراسیون جهانی و فدراسیون جهانی کشتی انجام داد. به لالوویچ گفت: با توجه به جایگاه کشتی ایران که یکی از سه قدرت برتر کشتی آزاد و فرنگی جهان محسوب می شود، امیدواریم مقام ها و کرسی های متفاوتی در فدراسیون جهانی داشته باشیم و همچنین حضور نمایندگان ایران در کمیته فنی. و کمیسیون داوری فدراسیون جهانی یکی از اهداف ماست.علیرضا دبیر همچنین پیشنهاد برگزاری جام جهانی کشتی آزاد و فرنگی در ایران را به رئیس فدراسیون جهانی داد.نناد لالوویچ رئیس فدراسیون جهانی نیز تاکید کرد. جایگاه ویژه ایران در کشتی جهانی و گفت: ایران یکی از مهم ترین توانمندی های کشتی آزاد و فرنگی در جهان است که مشتاقان زیادی را در دل خود جای داده است و ما به این مقام احترام می گذاریم. می خواهیم کشتی ایران بیشتر در کشتی جهانی حضور داشته باشد.
ناگفته نماند که تمرکز علیرضا دبیر در این دیدار کسب کرسی های بین المللی است و لالوویچ به صراحت گفته است که خواهان حضور بیشتر ایران در کشتی جهانی است. حالا اگر انتخاب آلبانی به عنوان میزبان نبود، بعید است که این دو اقدام انجام می شد. این بدان معناست که نه ایران جایگاه ویژه ای برای دوری از این مکان جنجالی دارد و نه لالوویچ با میزبانی از آلبانی به دنبال مشارکت بیشتر در مبارزات ایران در جهان است.
جزئیات مشابه هر چند با جزئیات بیشتر در اخبار منتشر شده از سوی سایت وزارت ورزش درباره دیدار وزیر با رئیس فدراسیون جهانی کشتی قابل مشاهده است. کیومرث هاشمی در بخشی از این گزارش خاطرنشان می کند: عضویت ایران در هیئت رئیسه اتحادیه جهانی کشتی، میزبانی مهم و سهم ایران در کشتی جهان، با توجه به اینکه نام کشتی ایران فرزند ارشد کشتی جهان محسوب می شود. اتحادیه، از مواردی است که مطرح شد، در جلسه امروز بود که امیدوارم با پیگیری هایی که شخصاً آقای دبیر به عنوان رئیس فدراسیون کشتی انجام می دهند، به سمت اجرای موضوعات حرکت کنیم و بتوانیم استفاده کنیم. ظرفیت آقای لالوویچ به عنوان یک فرد تاثیرگذار در کمیته بین المللی المپیک.
حال بدیهی است که اگر بخشی از این تعاملات قطعی می شد با توجه به اعتراضات رسمی در حادثه قبلی، آلبانی نباید دوباره میزبانی می کرد. این موضوع به خوبی نشان می دهد که ورزش ایران ابتدا و فدراسیون کشتی در سطوح پایین تر نیازمند تقویت دیپلماسی ورزشی هستند تا حق ورزشکاران ایرانی ضایع نشود. به نظر می رسد این موضوع مورد استقبال مسئولان ورزش ایران قرار گرفته است، اما اجرای آن در حال حاضر در دست بحث است. البته آلبانی نیز بیش از هر زمان دیگری ملاحظات سیاسی را برای ورزشکاران ایرانی مد نظر دارد. زیرا روابط سیاسی دو کشور از دیرباز با نوسانات مکرری همراه بوده است که بخشی از آن به رویکردهای ایدئولوژیک دولت آلبانی و بخشی دیگر به ترجیحات سیاسی مربوط می شود. در زمان دولت محمد خاتمی، ایران رسماً از آلبانی در ماجرای جنگ کوزوو حمایت کرد و بعدها در دولت روحانی نیز انگیزه های مثبتی برای تقویت روابط فرستاد.
با این حال، روابط سیاسی بین احزاب حداقل در یکی دو دهه اخیر آنطور که باید گرم نشده است. آلبانی از سیاست های آمریکا علیه ایران دفاع کرده و در مقطعی یک یا دو دیپلمات ایرانی را به دلیل تلاش برای خرابکاری در بازی فوتبال این کشور مقابل اسرائیل اخراج کرده است. از سوی دیگر، سال گذشته ایران را به انجام عملیات سایبری علیه آنها و قطع روابط دیپلماتیک متهم کردند. دولت ایران اما تمامی ادعاهای مندرج در این دو بخش را رد کرده و اعلام کرده است که دولت آلبانی چنین اظهارات و اقداماتی را به تحریک آمریکا و اسرائیل انجام می دهد. همچنین ایران به شدت از آلبانی به دلیل پناه دادن به گروهک منافقین شکایت می کند و آن را اقدامی غیر قابل وصف و موجه می داند.
اما آنچه در این مرحله مشخص است این است که مسئولان ورزش ایران چاره ای جز آغاز رایزنی در سطوح بالای دیپلماسی برای حل مشکل کشتی گیران این پرونده و ورزشکاران ایرانی در سطوح بالاتر ندارند. آلبانی تنها یکی از کشورهایی است که در سال های اخیر به ورزشکاران ایرانی روادید اعطا نکرده است و بدیهی است که اگر موضوع تقویت دیپلماسی ورزشی به طور جدی در دستور کار قرار نگیرد، بهبود شرایط ورزشکاران ایرانی برای حضور در رقابت های جهانی. . به این راحتی امکان پذیر نخواهد بود
