مطالبی درباره فرخرو پارسا، وزیر آموزش و پرورش امیرعباس هویدا، نخست وزیر محمدرضا پهلوی، اعدام وی و نقش شهید آیت الله دکتر بهشتی در این زمینه سال هاست که توسط بنیاد نشر آثار و اندیشه ها منتشر شده است. شهید آیت الله بهشتی تکذیب کرده اند.
بنیاد انتشارات آثار و اندیشه های شهید آیت الله بهشتی اعلام کرد: با توجه به انتشار اخبار و اطلاعات کذب پیرامون سیره فکری و عملی آیت الله دکتر سید محمد حسینی بهشتی در رسانه های مختلف و فضاهای مجازی و لزوم اطلاع رسانی به شهروندان عزیز، حضرت آیت الله العظمی بنیاد نشر آثار و اندیشه های دکتر بهشتی از این پس این موارد نادرست را بررسی و به اطلاع عموم خواهد رساند.
سال هاست که مطالبی درباره فرخرو پارسا وزیر آموزش و پرورش دولت محمدرضا پهلوی نخست وزیر، اعدام وی و نقش شهید آیت الله دکتر بهشتی در این زمینه در فضای مجازی منتشر می شود. «دنیای عجیبی است» عنوان یکی از جدیدترین مطالب در این زمینه است که بدون نام نویسنده و همراه با تصویر تشکر نامه اداری وزیر آموزش و پرورش 21/1/1353 منتشر شده است. به شهید بهشتی. به عنوان کارشناس در تالیف کتب معارف دینی. تقریباً دو سال پیش همین شماره با ادبیاتی متفاوت در مقاله ای با عنوان «خاطرات شیرین عبادی از نخست وزیر ایران: یاد ارض، شمع خاموش، یاد ار» منتشر شد. در این دو تبصره چهار ادعا مطرح شده است:
ادعای اول: شهید بهشتی و شهید باهنر مشاوران خانم فرخرو پارسا بودند.
این گفته نادرست است. آیت الله دکتر سید محمد حسینی بهشتی، آیت الله دکتر محمدجواد بهنار و آیت الله دکتر علی گلزاده غفوری کارشناسان گروه مؤلفان کتب معارف دینی بودند. آیت الله دکتر سید رضا برقایی نیز در همین گروه بودند و زمانی مشاور فرخرو پارسا بودند.
ادعای دوم: شهید بهشتی حکم اعدام فرخرو پارسا را صادر کرد.
این گفته نادرست است.
ابتدا امام خمینی در 13 اسفند 1359 حکم انتصاب شهید بهشتی را به ریاست دیوان عالی کشور صادر کردند و بر اساس قانون اساسی سال 1358 رئیس دیوان عالی کشور و دادستان کل کشور توسط رهبر تعیین شده و سه نفر انتخاب شدند. سایر اعضای شورای عالی قضایی از طریق انتخاب قضات. از آنجایی که اداره قوه قضائیه توسط شورای عالی قضایی انجام می شد، تعیین قضات منتخب برای ایجاد اداره جدید ضروری بود. امام خمینی در 30 خرداد 1359 دستور تأیید اجتهاد نامزدها را به آیت الله العظمی حسینعلی منتظری صادر کردند. سرانجام شورای عالی قضایی در تاریخ 31/4/1359 تشکیل و شروع به کار کرد. بنابراین، در زمان اعدام فرخرو پارسا، اداره جدید هنوز هیچ اختیار قانونی نداشت.
ثانیاً در دوره ای که اداره قوه قضائیه بر عهده شورای عالی قضایی بود (1368-1359)، دادگاه های انقلاب هرگز زیر نظر شورا نبودند. حکم قضات و سایر مقامات قضایی دادگاه های انقلاب توسط امام خمینی (و در دوره ای از طرف ایشان توسط آیت الله اعظمی منتظری) صادر شده است.
ثالثاً، در تمام دوره نه ساله شورای عالی قضایی، احکام اعدام دادگاه انقلاب توسط حاکم شرع (از جمله اعدام‌های سال 67) تک مرحله‌ای بوده، قابل اعتراض نبوده است. آنها اعدام شدند. بلافاصله پس از پخش آن به دیوان عالی کشور مراجعه نکرد.
رابعاً، صورتجلسات شوراي انقلاب حاكي از انتقادات پي در پي اعضاي شورا از جمله شهيد بهشتي نسبت به اقدامات دادگاه هاي انقلاب در بدو تشكيل به ويژه در رابطه با حجت الاسلام صادق خلخالي است. سال های اول فعالیت که از حوصله این مقاله خارج است. (در این زمینه می توانید به گزارش مستند منتشر شده در کتاب «روایتی از زندگانی و روزگار آیت الله سید محمد حسینی بهشتی (1307-1360)» توسط انتشارات سایان مراجعه کنید.)
ادعای سوم: وزارت آموزش و پرورش به دستور فرخرو پارسا حامی مالی مرکز اسلامی هامبورگ بوده است.
این گفته نادرست است. ریاست شهید بهشتی بر مرکز اسلامی هامبورگ از سال 1349 تا 1344 بود و در آن زمان نه در ایران بود و نه در سازمان تالیف کتب درسی کارشناس. کمک های مالی برای تکمیل ساخت مسجد هامبورگ عمدتاً توسط مسلمانان علاقمند مقیم اروپا از جمله تجار ایرانی مقیم هامبورگ و برخی مراجع تقلید در ایران از جمله آیت الله العظمی سید حسین بروجردی و پس از ایشان آیت الله العظمی سیدهادی صورت گرفت. میلانی. . فهرست دقیق اسامی و مبالغ دریافتی از داوطلبان هر ساله منتشر و به اطلاع عموم می رسد و متن آن در آرشیو بنیاد نشر آثار و اندیشه های شهید آیت الله دکتر بهشتی موجود است. در هیچ یک از اسناد باقی مانده اثری از دریافت کمک مالی به دستور فرخرو پارسا دیده نمی شود.
ادعای چهارم: شهیدان بهشتی و باهنر در تسریع حکم اعدام فرخرو پارسا مؤثر بودند.
صحت این گزاره باید توسط شاکی ثابت شود. آنچه در متن آمده حاکی از حدس و گمان و شبهه است و با توجه به آنچه قبلاً آمده است نمی تواند صحت داشته باشد.
علاوه بر این، مخاطب امروزی این موضوعات باید در نظر داشته باشد که هیچ رویداد تاریخی را نمی توان به طور دقیق خارج از چارچوب زمانی و مکانی آن درک کرد. در سالهای اول پس از پیروزی انقلاب (61-57) باید به خاطر داشت که در این دوره با نظام سیاسی مستقری مواجه نیستیم که همه عناصر و اجزای آن به طور کامل یا حتی تا حدی با یکدیگر هماهنگ باشند. مشمول تصمیمات مشترک هستند، به گونه ای که مثلاً اختلافات و اختلافات رویه ای حتی بین کمیته های انقلاب مناطق مختلف تهران مشاهده می شد. از خداوند مهربان می خواهیم که ما را در شناخت و معرفی صحیح تاریخ نهضت و انقلاب اسلامی یاری فرماید.
