به گزارش رکنا، شخصیت اصلی. فیلم تابستانی همان سال. چه در جشنواره فجر امسال داستان عطا است که در دوران پیری برای دیدن خانه قدیمی پدرش به وطن و شهر کودکی خود بازگشته و در این بین بزرگترین ترس و حسرت زندگی خود را روایت می کند و اتفاقا این نقطه ضعف اصلی داستان است: عطا، بله دیوید، او نمی توانست در آینه ذهنش ببیند که آیا مرزی شکایت خود را پس می گیرد یا خیر. چرا مرزی اینقدر از خواهرش متنفر است در حالی که مادر منیر نامادری ناخوشایندی به نظر نمی رسد؟ چرا آتی اینقدر منفعل و فقیر است؟ اگرچه او ادعا می کند که خواندن و نوشتن بلد است و نمی توان گفت همان زنی است که در بیست و چند سالگی قصه می گوید؟
شخصیت پردازی داوود بهتر است و تماشاگر تا زمانی که آخرین توضیح راوی درباره سرنوشت خود را نشنود با او کاملاً همذات پنداری می کند و داستان داوود پس از ترک خانه پدری به شیراز ناشناخته می ماند، زیرا این تحول ناگهانی و بسیار ضعیف تبدیل شدن شخصیتی که برای بیننده قابل هضم نیست. هیچکس نمیداند شاپوری کیست! عطر فروش احتمالا ثروتمند و با نفوذی که با وجود چهره جعلی خود دزد و دزد است و نکته اینجاست که هیچ یک از اعضای خانواده نمی دانند که او چنین شخصیتی دارد! البته به گفته نویسنده، احتمالاً نیازی به ارائه اطلاعات بیشتر به بیننده نیست، زیرا توضیح قانع کننده ای در مورد پدر عطا وجود ندارد و بیننده متوجه نمی شود که او واقعاً بی گناه است یا فروشنده.
مادر منیر که همان پیرزن دوست داشتنی همیشه است که تنها دغدغه اش نزدیک نگه داشتن اعضای خانواده اش است. پایان فیلم قرار نبود پایان باز باشد، اما درباره اتفاقاتی که پس از مرگ مادر منیر و رفتن مرزی و مهرو بر سر خانواده آمده است، توضیحی به بیننده داده نمی شود.
عشق کودکی موسی و عطا در بسیاری از سکانس ها نیز یادآور درخت گلابی مهرجویی است و در این میان روایت اول شخص از سال های دور زندگی نیز بی تاثیر نیست.
نماهای دوربین به قدری زیبا هستند که بسیاری از ایرادات فیلم را می پوشانند و طراحی صحنه و لباس کاملاً باورپذیر و واقع گرایانه است و به خوبی در خدمت فیلم است. می توان گفت همه بازیگران در نقش هایشان جا افتاده اند، حتی نسیم ادبی و مهران مدیری در نقش های کوتاهشان، اما بازی علی شادمان بی نظیر است و او در نقشش آنقدر جا افتاده که انگار این نقش فقط برای خودش نوشته شده است. . !
داستان های کوتاه داستان در سرتاسر فیلم تعبیه شده است، اما نقطه عطف اصلی داستان همانطور که قبلاً گفتم چیز خاصی نیست و بیننده از ابتدا به این فکر می کند که چرا باید این داستان به این شکل در ذهن عطا سپرده می شد. دور؟ زیاد؟ یعنی وقتی بزرگ شدی نفهمیدی که این فقط یک بهانه است و مرضی کار خودش را می کند؟ و البته انتخاب سال کودتای مرداد نقش چندانی در داستان ندارد و اصلا معلوم نیست چرا آنقدر بر آن تاکید شده که حتی نام فیلم مدیون آن است مثلا داستان ممکن است در سال 33 یا 40 اتفاق بیفتد و هیچ تفاوتی در تاریخ وجود نداشته باشد.
در مجموع به جرات می توان گفت که کلاری بعد از سال ها دوری از کارگردانی می تواند در کار سوم خود نمره قبولی بگیرد و البته کلاری فیلمبردار چیز دیگری است!
منبع: ایرنا
