خالق بزرگترین بازگشت تاریخ پرسپولیس رفت – پرسپولیس نیوز

یحیی گل محمدی در مرحله دوم حضورش در پرسپولیس به مربی بزرگ و موفقی تبدیل شد و با خاطرات خوبی از این تیم رفت.

یحیی گل محمدی قبل از اینکه امپراطور جام ها باشد «مربی خوب» پرسپولیس بود و بیش از کسب جام ها و قهرمانی ها باید به خوب بودنش اشاره کرد.
البته یک تیم بزرگ به مربی بزرگ نیاز دارد و هدف همیشه قهرمانی است، اما مربی خوب متفاوت است. او مدت ها در سایه نام برونکو و موفقیت هایش به کارش ادامه داد، اما تیم خودش را ساخت، بازیکنان مورد علاقه اش را به پرسپولیس آورد، تیمش را با سیستم مورد علاقه اش به میدان فرستاد، فوتبال خودش را بازی کرد و کاملا مشابه
یحیی گل محمدی عاشق فوتبال مالکان بود. او در نقطه ایده آل خود، پپ گواردیولا را دید و می خواست تیمی داشته باشد که با مالکیت مطلق توپ در زمین از نظر بازی سازی و موقعیت سازی راه های مختلفی را امتحان کند و به پویایی و تنوع کارهای تاکتیکی و تهاجمی دست یابد. در فوتبالش دیده می شود. یحیی مربی تهاجمی بود که برنامه هجومی داشت و با توجه به خواسته تاریخی هواداران باشگاه هیچ گاه تیمش را از روی احتیاط رها نکرد و برنامه ای برای برد نداشت.
یحیی درست بعد از اولین قهرمانی شروع به تشکیل تیم خود کرد که خیلی ها آن را با تلاش کالدرون نیمه تمام می دانستند و البته خیلی ها هم معتقد بودند که با تیم برونکو به دست آمده است و در اولین قدم نشان داد که چقدر خوب است.
حضور موفق آنها در مسابقات لیگ قهرمانان آسیا، دوئل های فشرده مقابل تیم های قدرتمند و حضور در فینال، کیفیت آنها را از همان گام های اولیه نشان داد. یحیی به زودی به بزرگترین دستاورد برونکو دست یافت. فینال آسیا و اینجا جایی بود که می‌توان او را مهم‌ترین رقیب پروفسور در دوران طلایی پرسپولیس نامید، اما خیلی‌ها کوتاه نیامدند و سایه برانکو را آنقدر دراز کردند که یحیی را برای تلاش بیشتر به سمت بعدی سوق داد. موفقیت ها.
اتفاقا ادامه این حضور برای گل محمدی و پرسپولیس خوب بود. سه گانه فصل گذشته یحیی را به صدر بهترین مربیان تاریخ باشگاه رساند و هیچکس نمی توانست درباره آن سایه صحبت کند، اما به نظر می رسید که داستان یحیی قرار است پس از چهار سال به پایان برسد.
یحیی گل محمدی با بازگشت به عنوان سرمربی پرسپولیس به بزرگترین بازگشت تاریخ این باشگاه دست یافت. او یک دهه پیش با تحویل گرفتن این تیم کمی ناپخته بود و شاید سرنوشت طوری ترتیب داد که آن پنالتی ها در فینال جام حذفی خراب شد و او در پرسپولیس نماند.
قهرمانی پرسپولیس در جام حذفی آن فصل به احتمال قریب به یقین محمد رویانیان را متقاعد می کرد که یحیی را در جایگاه خود نگه دارد و شاید در آن صورت این دوران طلایی اتفاق نمی افتاد.
یحیی با شکست در آن فینال راه خود را به عنوان مربی جوانی ادامه داد که احتمالاً مانند بسیاری از ستاره های این باشگاه به یک مربی گمشده تبدیل می شد. مهمتر از آن، مدل فوتبال تیمش در مشهد بود که با وجود پیروزی در نیم فصل کالدرون، هیچکس را به بهترین و شاید تنها تصمیم مهم و حیاتی محمدحسن انصاری فرد اعتراض نکرد.
ماجرای یحیی با پرسپولیس از اواخر دی ماه 1397 شروع شد و در اواخر دی 1402 به پایان رسید. در این چهار سالی که کرونا را دید، روزهایی را دید که می خواستند یکی از جام های بزرگش را از دستش بگیرند، سختی ها را دید. و تبعیض، سوت ها و اشتباهات سرنوشت ساز را تحمل کرد، اما بالاخره طاقتش تمام شد و در نهایت به مقام قهرمانی رسید و مهمتر از آن مربی خوب و موفقی از پرسپولیس رفت.
امروز که او دیگر در پرسپولیس نیست، هیچکس از آن عصبانیت ها و استعفاها حرفی نمی زند، چون دستاوردهای او و کارهایی که برای تیمش انجام داده بسیار فراتر از اینهاست.
یحیی هیچ وقت از خودش گلایه نکرد و می خواست پرچم پرسپولیس را بالا ببرد. او در پایان دوران حضورش بدون درخواست اقدام، گلایه و شکایت از پرسپولیس رفت و شاید همین موضوع او را از دیگر مربیان بزرگ تاریخ باشگاه حتی از الگوی پرافتخارش متمایز می کند. به هر حال او از خانواده بزرگ پرسپولیس است و هرگز مورد طرد این خانواده قرار نخواهد گرفت، اما در تاریخ سرخ جای بزرگی پیدا کرد و خاطرات خوبی برای هواداران به جا گذاشت.

محمد کراگزلو