اتفاقا رکنا. جعفر گدرزی وی نوشت: گاهی مرگ نیست که حتی شایعه مرگ یک انسان، به خصوص هنرمند محبوبی که به محبوبیتش معروف است، روح را ببندد… مثل شایعه مرگ جمشید خان هاشم پور به من. مثل یک چکش و باعث وحشت من شد. من را برانگیخت.
حدود سی دقیقه تلفن من هدف تماس های مکرر خبرگزاری ها، رادیوها، رسانه ها و دوستان بود. همه از کشف حقیقت ماجرا نگران و شوکه شدند. گویی در یک لحظه سینمای ایران و اهالی آن دچار مرگ مغزی شده بودند. آرامش از زندگی و خانواده استاد هاشم پور گرفته شد و این علاوه بر تضییع آرامش خانواده یک هنرمند یعنی جریحه دار شدن روح جمعی با اخبار جعلی.
آنچه در پس این تولید خبر شیطانی به ذهن متبادر شد، افتخار حرفه ای فعالیت رسانه ای و ضرورت اخلاقی آن است که رسالت رسانه راستگویی و حقیقت جویی است نه شایعه پراکنی و دروغ پراکنی. برای تضمین هویت و آزادی روزنامه نگاری، شأن رسانه و ارتباط دهنده بودن باید حفظ شود.
بانیان و راویان این شایعات کثیف و دروغ پردازی ها که با آزار دادن روح مردم، بازی با احساسات جمعی امرار معاش می کنند، خود آزاری می کنند و به حرمت حرفه خود بی وفایی می کنند. شایعه مرگ نه افتخار یک رسانه است و نه باعث رفاه و شوک کسی می شود. به خصوص در این زمان که جامعه در غم و اندوه است.
به اندازه کافی مرثیه خوان و مرثیه سرای خود و روزگارمان شده ایم، بی آنکه شایعه عزاداری را بر درد خود بیفزاییم. عجیب است که دیروز رسانه ها و خبرگزاری های رسمی قهرمان این شایعه بودند! چون تو؟!…
با همه این اوصاف، اگر این شایعه شوم فایده ای داشته باشد، باید به شکوه و کرامت استاد جمشید هاشم پور اشاره کرد که بی شک یکی از میراث های ارزشمند تاریخ سینمای ماست.
نه تنها او با تصویر جمشید آریا در دهه 60، ما او را با تصویر یک بازیگر خوش استایل در خاطره سینمایی مان حک کرده ایم، حتی نحوه راه رفتن و نگاهش مایه لذت بصری و در صمیمیت بی نظیر است.
بازیگر توانمندی که حضور قدرتمندش در دهه 60 ارتباط مردم با سینما را تضمین کرد و نگذاشت رویای سینما از بین برود. او از آریا بودن به هاشم پور تبدیل شد تا نشان دهد که نه تنها در خلق تیپ مهارت دارد، بلکه می داند چگونه یک شخصیت خلق کند. بازیگری با استعداد و متواضع که همیشه یک اسطوره بود. زندگی و سلامتی شما پر برکت باد.
