وب سایت فارین پالیسی در گزارشی به نقش فناوری های نوین نظامی در تغییر معادلات در جنگ اوکراین پرداخت و نوشت:
ژنرال والری زالوگنی، فرمانده ارشد نظامی اوکراین، اخیراً در اکونومیست نوشت که جنگ علیه روسیه به بن بست رسیده است و به نظر نمی رسد که هیچ یک از طرفین در حال حاضر قادر به دستیابی به یک پیشرفت استراتژیک نباشند. اظهارات او پس از پنج ماه درگیری شدید بیان شد که در طی آن حمله متقابل مورد انتظار اوکراین نتوانست دستاوردهای ارضی قابل توجهی داشته باشد.
به نوشته وب سایت فارین پالیسی، از دلایل عدم پیشرفت می توان به سیستم دفاعی لایه لایه قدرتمند روس ها، تمایل به متحمل شدن خسارات جانی و تجهیزات سنگین و ضدحملات شدید محلی اشاره کرد. حملات اولیه ضعیف و ناهماهنگ اوکراین و همچنین تأخیر در تحویل تسلیحات غربی و محدودیت در مقدار و نوع تسلیحات تحویلی به اوکراین قطعاً در این امر نقش داشته است.
با این حال، برخی از تحلیلگران بر این باورند که پیشرفت اوکراین به دلیل چیزی بسیار اساسی تر از میادین مین و سنگرها کند می شود: ماهیت در حال تغییر خود جنگ.
این ناظران استدلال می کنند که افزایش نظارت گسترده، میدان نبرد جدیدی را ایجاد کرده است. پهپادهای همه جا حاضر و سایر فناوری ها امکان ردیابی هر حرکت نیروها را در زمان واقعی و پنهان کردن نیروهای عظیم و تمرکز وسایل نقلیه زرهی از دید دشمن فراهم می کنند.
همین نظارت تضمین می‌کند که سربازان، پس از شناسایی، بلافاصله مورد اصابت گلوله‌های توپخانه، موشک‌ها و پهپادهای انتحاری قرار می‌گیرند. بنابراین، هر تلاشی برای رسیدن به موفقیت تبدیل به یک امر دشوار شده است.
به عبارت دیگر: اگر دشمن بتواند همه چیز را در خط مقدم و پشت خط مقدم ببیند، اعم از یگان ها و حتی نیروهای فردی که در عقب حرکت می کنند، حمله زمینی کلاسیک متشکل از توده های زرهی را باید عملاً مرده تلقی کرد. در رقابت تاکتیک‌های نظامی قدیمی بین رادارگریزی و شناسایی، به نظر می‌رسد تاکتیک‌های نظامی برنده هستند، حداقل تا زمانی که موج بعدی فناوری تعادل را دوباره تغییر دهد.
البته، حتی در میدان جنگ تحت پوشش پهپادهای قرن بیست و یکم، همچنان مسیرهای متفاوتی وجود دارد که هم اوکراینی ها و هم روس ها در حال کشف هستند. با توجه به مشاهدات من در طول یک سفر تحقیقاتی اخیر به اوکراین، میدان جنگ ممکن است هنوز تا حدودی تعیین کننده باشد.
در امتداد خطوط مقدم، به اصطلاح تاکتیک‌های نفوذ نیش و نگه دارید، حملات تدریجی در مقیاس کوچکتر توسط پیاده نظام با پشتیبانی حملات توپخانه، هنوز تمرین می‌شود. میدان نبرد شفاف که توسط پهپادها و سایر ابزارهای ردیابی رصد می شود، فرصت موفقیت چنین حملاتی را به میزان قابل توجهی محدود کرده است، اما آن را به طور کامل بسته نکرده است.
چندین راه برای کاهش یا حتی نفی مزایای ردیابی دائمی دشمن در میدان جنگ وجود دارد: تا جایی که ممکن است از دید دشمن دور بمانید، تمرکز بر پراکندگی و پنهان کاری، که اغلب به معنای رفتن به زیرزمین برای فرار از مشاهده بصری است، تاکتیکی که حماس در نوار غزه به خوبی عمل کرده است. اما پنهان کاری به عوامل محیطی ساده ای نیز مرتبط است که بر موفقیت و شکست در میدان نبرد در طول تاریخ نظامی تأثیر گذاشته است، مانند زمین، زمان روز و شرایط آب و هوایی.
در واقع، یک نکته مهم از آخرین سفر من این است که حضور گسترده فناوری های جدید در میدان نبرد، فضایل نظامی فردی از جمله نظم و انضباط شدید، هماهنگی، آمادگی جسمانی و درک عمیق از زمین و محیط را حتی بیش از گذشته مهم می کند. ..
برای مثال اول: در یک میدان نبرد واضح تر، زمانی از روز که فرد برای حمله انتخاب می کند اهمیت دو چندان دارد. بیشتر حملات اوکراین قبل از طلوع صبح یا در پایان شب در پوشش تاریکی رخ می دهد. دلیلش هم ساده است. بدون نور کافی، اپراتورهای هواپیماهای بدون سرنشین روسیه شناسایی مهاجمان را بسیار دشوارتر می کنند
اگرچه پهپادهایی با دوربین های مادون قرمز می توانند در تاریکی ببینند و به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرند، اما گران تر از پهپادهای معمولی هستند و بنابراین تعداد آنها بسیار کمتر از پهپادهای ساده در روز است و شکاف هایی در پوشش در امتداد جلو ایجاد می کند که قابل استفاده است.
اگر سربازان سنگرها را در یک حمله سحرگاهی تصرف کنند، باید تا شب از آنها در برابر حملات متقابل دفاع کنند، تا زمانی که بتوانند دوباره حرکت کنند یا نیروی کمکی دریافت کنند. بنابراین، چرخه روز و شب، سرعت عملیات را به گونه ای دیکته می کند که دکترین و آموزش نظامی مدرن همیشه بر آن تأکید نمی کند. این نوع عملیات نه تنها مستلزم انضباط و تمرکز شدید سربازان و فرماندهان آنها است، بلکه به آمادگی جسمانی نیز نیاز دارد.
دوم، ماهیت زمین فیزیکی می تواند باعث ایجاد یا شکستن یک حمله شود. به عنوان مثال، پهپادهای دید اول شخص (FPV) مجهز به مواد منفجره را می توان به طور مؤثرتری از ارتفاعات بالا مستقر کرد، زیرا آنها به ارتباطات خط دید با یک ایستگاه زمینی نیاز دارند. در غیر این صورت ممکن است ارتباط قطع شود و حتی پهپاد منهدم شود.
با این حال، پهپادهای FPV به طور کلی به هواپیماهای بدون سرنشین برای ارتباطات اضافی نیاز دارند تا بتوانند به طور مؤثر در برد طولانی حمله کنند. این نیرو را در زمین های پایین تر در مضیقه قرار می دهد زیرا نیروی انسانی و تجهیزات مورد نیاز برای هر حمله را افزایش می دهد.
حتی خلبانان پهپاد هم نیاز به استراحت دارند. به علاوه، هرچه بیشتر از پهپاد استفاده کنید، احتمال گم شدن آن بیشتر می شود. در یک جنگ فرسایشی، طرفی که به نیروی انسانی و تجهیزات بیشتری برای عملیات فردی نیاز دارد، در درازمدت ضرر دارد.
سوم، شرایط آب و هوایی اهمیت بیشتری یافته است. بسیاری از پهپادها نمی توانند در بادهای شدید، باران شدید یا دمای زیر صفر کار کنند. در یک درگیری تحت سلطه توپخانه مانند جنگ روسیه و اوکراین، آب و هوای نامناسب می تواند فرصت هایی را برای هر دو طرف فراهم کند تا به سرعت از کاهش پوشش پهپادها استفاده کنند.
با این حال، این بدان معنا نیست که شرایط زمستانی لزوماً به نفع حمله است. کاهش پوشش پهپادها به دلیل برف، باران و سرما می تواند فرصت هایی برای مانور ایجاد کند. اما این مزیت بالقوه با مشکلات حرکت زمین به دلیل زمین گل آلود یا برف جبران خواهد شد.
در حالی که زمین یخ زده مانور را آسان می کند، درختان برهنه در زمستان فرصت کمتری برای پنهان شدن فراهم می کنند. در پایان روز، طرفی که نیروهایش بهترین آمادگی را برای مقابله با دمای زیر صفر و آب و هوای نامساعد دارند، از این مزیت برخوردار خواهند بود.
فراتر از نور روز، زمین و آب و هوا، عوامل دیگری وجود دارد که میدان نبرد در اوکراین را کمتر از آنچه برخی مفسران فکر می کنند شفاف می کند. اینها شامل استفاده از پارازیت‌ها و سایر فناوری‌های جنگ الکترونیکی است که توانایی دشمن در شناسایی سربازان و وسایل نقلیه را مسدود یا کاهش می‌دهد.
در حال حاضر، اوکراین و روسیه در حال نبردی هستند که از نظر فناوری سازگار است. هر دو طرف به‌طور فزاینده‌ای بر روی پارازیت‌های کوچک نصب شده روی وسایل نقلیه یا در امتداد سنگرها تکیه می‌کنند تا چترهای محافظی را بر روی موقعیت‌های خود تهیه کنند، که می‌تواند باعث شود پهپادهای مهاجم FPV از مسیر منحرف شده و سقوط کنند.
علیرغم بن بست ظاهری، میدان نبرد در اوکراین همچنان فرصت های زیادی را برای پیشرفت و پیشرفت های دیگر ارائه می دهد، اگر آنها به خوبی هماهنگ باشند و بتوانند از عوامل محیطی مانند تاریکی، آب و هوای بد و زمین فیزیکی استفاده کنند.
ممکن است درست باشد که حملات زرهی عظیمی که در کتاب‌های ناتو آموزش داده می‌شود در میدان نبرد شفاف‌تر و تحت نظارت هواپیماهای بدون سرنشین بسیار دشوارتر باشد، اما این ایده که نظارت گسترده به عملیات تهاجمی پایان داده است، در بهترین حالت، ناقص است و کاملاً درست نیست. .
