اسرائیل در حال شکست در جنگ است – خبر آنلاین

مجله آمریکایی «نیشن» در تحلیلی به قلم تونی کارون و دانیل لوی درباره شکست های رژیم صهیونیستی پس از عملیات 7 اکتبر در طوفان الاقصی نوشت: شاید عجیب به نظر برسد که گفته شود گروهی از نیروهای مسلح. نیروهای مسلح نامنظم که تعداد آنها تنها به چند هزار نفر می رسد، آنها نیز از یک سنگر محاصره شده و با دسترسی اندک به سلاح های پیشرفته، برای رقابت با یکی از قدرتمندترین ارتش های جهان، تحت حمایت و مسلح ایالات متحده، آمده اند. تعداد فزاینده ای از تحلیلگران راهبردی تشکیلات در غرب هشدار می دهند که اسرائیل ممکن است در این جنگ با فلسطینیان با وجود خشونت فاجعه باری که از زمان حمله حماس به اسرائیل در 7 اکتبر علیه غزه به راه انداخته است، بازنده باشد. و در حالی که حماس ممکن است به بسیاری از اهداف سیاسی خود با حمله اسرائیل

به نظر می رسد که اسرائیل و حماس هر دو شرایط رقابت سیاسی خود را نه به وضعیت قبل از 7 اکتبر، بلکه به وضعیتی که در سال 1948 وجود داشت تغییر می دهند. معلوم نیست در آینده چه اتفاقی خواهد افتاد، اما وضعیت به این شکل نخواهد بود. دوباره همان.

حمله غافلگیرانه حماس تأسیسات نظامی اسرائیل را خنثی کرد، درهای بزرگترین زندان روباز جهان را باز کرد و تقریباً 1200 اسرائیلی را کشت. حماس با سهولت غافلگیرکننده ای به خطوط دفاعی اسرائیل در اطراف نوار غزه نفوذ کرد و بسیاری را به یاد “تت” معروف سال 1968 در طول جنگ ویتنام انداخت. البته تفاوت های زیادی بین جنگ نیروهای اعزامی آمریکا در سرزمینی دورافتاده خارج از مرزهایش و جنگ اسرائیل برای دفاع از یک اشغال در داخل مرزهایش وجود دارد. در عوض، قیاس بین دو جنگ در منطق سیاسی است که حمله نیروهای شبه نظامی را شکل داد.

انقلابیون ویتنامی در این نبرد در سال 1968 شکست خوردند و بسیاری از زیرساخت‌های سیاسی و نظامی پنهانی را که در طول سال‌ها با شکیبایی ساخته بودند قربانی کردند. با این حال، حمله تت به یک رویداد کلیدی در شکست ارتش آمریکا تبدیل شد، اگرچه هزینه زیادی برای ویتنامی ها داشت. چریک های ویتنامی که به سلاح های سبک مسلح بودند، در یک روز به بیش از 100 هدف در سراسر کشور حمله ای نمایشی و چشمگیر انجام دادند و توهم موفقیتی را که دولت جانسون رئیس جمهور وقت آمریکا به مردم این کشور داده بود، از بین بردند. . این حادثه به آمریکایی‌ها نشان داد که جنگی که ده‌ها هزار فرزند خود را برای آن قربانی می‌کردند، غیرقابل پیروزی بود.

رهبران ویتنامی موفقیت اقدامات نظامی خود را با تأثیرات سیاسی و نه با آمارهای نظامی متعارف، مانند سربازان و تجهیزات از دست رفته یا قلمرو تصرف شده، اندازه گیری کردند. به همین دلیل است که هنری کیسینجر، وزیر امور خارجه سابق آمریکا در سال 1969 اظهار تاسف کرد: «ما جنگ نظامی داشتیم، اما مخالفان ما جنگ سیاسی به راه انداختند». ما به دنبال خستگی جسمانی بودیم. حریفان ما به دنبال خستگی روحی بودند. در این روند، ما یکی از اصول اساسی جنگ چریکی را در نظر نگرفتیم: اینکه چریک ها در جنگ خود پیروز می شوند اگر در آن شکست نخورند و ارتش متعارف اگر در آن پیروز نشود، بازنده است.

بر اساس این منطق، جان آلترمن، یکی از همکاران مرکز مطالعات استراتژیک و بین المللی در واشنگتن، اسرائیل را در معرض تهدید قابل توجهی برای شکست از سوی حماس می بیند. وی گفت: حماس به دنبال نتایج سیاسی بلندمدت برای رسیدن به یک پیروزی نظامی است. حماس پیروزی را نه در یک یا پنج سال، بلکه طی چند دهه جنگ می بیند که همبستگی فلسطینیان را افزایش داده و اسرائیل را منزوی خواهد کرد. تحت این سناریو، حماس مردم محاصره شده و خشمگین غزه را در اطراف خود جمع خواهد کرد و با اطمینان از اینکه فلسطینی ها آن را به عنوان یک زائده ناکارآمد برای قدرت نظامی اسرائیل می دانند، به فروپاشی دولت خودگردان فلسطین کمک می کند. از این نظر، کشورهای عربی به طور جدی از روند عادی سازی روابط فاصله می گیرند، کشورهای بلوک جنوب قاطعانه خود را با آرمان فلسطین همسو می کنند، اروپا افراط گرایی ارتش اسرائیل را رد می کند و بحث در میان آمریکایی ها در جریان است. درباره اسرائیل و این بحث بر سر حمایت او دو حزبی را که اسرائیل از اوایل دهه 1970 در ایالات متحده از آن برخوردار بوده است، نابود می کند.

آلترمن می نویسد: حماس به دنبال استفاده از قدرت بسیار بیشتر اسرائیل برای شکست خود اسرائیل است. قدرت اسرائیل به آن اجازه داده است که غیرنظامیان فلسطینی را بکشد، زیرساخت‌های فلسطینی را ویران کند و خواسته‌های بین‌المللی برای خویشتن‌داری را سرپیچی کند. همه این موارد به اهداف جنگی حماس کمک می کند.

دولت بایدن و رهبران غربی قبلاً هشدارها در این زمینه را نادیده گرفته اند، در حالی که پذیرش بی قید و شرط آنها از جنگ اسرائیل ریشه در توهم آنها دارد که اسرائیل فقط یکی دیگر از کشورهای غربی است که قبل از حمله 7 اکتبر به طور مسالمت آمیز به آن حمله کرد. داشت کارش را می کرد، ببین. این توهم کسانی است که ترجیح می دهند از پذیرش واقعیتی که در ایجاد آن سهیم بوده اند اجتناب کنند.

“شکست اطلاعات” را فراموش کنید. شکست اسرائیل در پیش بینی حمله 7 اکتبر نتیجه ناتوانی سیاسی آن در درک عواقب رژیم خشن و سرکوبگر بود که سازمان های حقوق بشر اسرائیل و بین المللی آن را آپارتاید نامیدند.

بیست سال پیش، آوروم برگ، رئیس پیشین کنست، در مورد اجتناب‌ناپذیری واکنش شدید به سیاست‌های اسرائیل هشدار داد و در روزنامه اینترنشنال هرالد تریبیون نوشت: «به نظر می‌رسد که مبارزه 2000 ساله یهودیان برای بقا به پایان رسیده است.» «در یک کشور شهرک‌نشین به رهبری گروهی بی وجدان از قانون شکنان فاسد که نه به شهروندان خود و نه به دشمنان خود مدیون هستند. حکومتی بدون عدالت نمی تواند دوام بیاورد.”

حتی اگر عرب سر به زیر بیاندازد و شرم و خشم خود را برای همیشه فرو ببرد، فایده ای ندارد. ساختاری که بر اساس بی‌حساسیت ضد بشری ساخته شده است، ناگزیر به خودی خود فرو خواهد ریخت… اسرائیل که دیگر به فکر فرزندان فلسطینی‌ها نیست، نباید از غرق شدن آنها در نفرت و منفجر شدن آنها در مراکز واقعیت‌گریزی تعجب کند. اسرائیل

آوروم بورگ هشدار داد که اسرائیل می تواند روزانه 1000 سرباز حماس را بکشد و هیچ مشکلی را حل نکند، زیرا اقدامات خشونت آمیز خود اسرائیل صفوف آن را پر می کند. هشدارهای او با وجود اینکه بارها تایید شده بود، نادیده گرفته شد. همین منطق غلط اکنون در اقدامات تخریب غزه با شدت بیشتری دیده می شود و اعمال می شود. این خشونت ساختاری خشن که اسرائیل از فلسطینی‌ها می‌خواهد در سکوت تحمل کنند به این معنی است که امنیت اسرائیل همیشه توهمی بیش نبوده است.

هفته های پس از عملیات 7 اکتبر تایید کرد که هیچ بازگشتی به وضعیت موجود وجود ندارد. این احتمالاً هدف حماس از انجام حملات مرگبار خود بوده است. حتی قبل از حمله، بسیاری از رهبران اسرائیل آشکارا خواهان پایان دادن به پاکسازی قومی فلسطینیان توسط نکبه بودند و اکنون این صداها تقویت شده است.

پس از توقف بشردوستانه در جنگ در اواخر نوامبر، حماس با آزادی برخی از گروگان‌های خود در ازای آزادی فلسطینی‌های اسیر در زندان‌های اسرائیل و افزایش کمک‌های بشردوستانه به غزه موافقت کرد. زمانی که اسرائیل حمله نظامی خود به غزه را از سر گرفت و حماس نیز شلیک موشک را از سر گرفت، مشخص شد که حماس از نظر نظامی شکست نخورده است. کشتار جمعی و ویرانی که اسرائیل بر غزه تحمیل کرده است نشان می دهد که قصد دارد این سرزمین را برای 2.2 میلیون فلسطینی که در آنجا زندگی می کنند غیرقابل سکونت کند و تلاش می کند آنها را از طریق یک فاجعه انسانی طراحی شده توسط ارتش بیرون کند. ارتش اسرائیل تخمین می زند که تاکنون کمتر از 15 درصد از نیروهای رزمی حماس را نابود کرده است. این در حالی صورت می گیرد که بیش از 21000 فلسطینی، عمدتا غیرنظامی، که 8600 نفر از آنها کودک هستند، کشته شده اند.

تحلیلگرانی مانند طارق باکنی که جنبش حماس و افکار آن را در دو دهه گذشته مطالعه کرده است، استدلال می‌کند که این جنبش مدت‌هاست به دنبال شکستن زنجیره‌های اداره سرزمینی جدا از بقیه فلسطین با شرایط تعیین شده توسط یک قدرت اشغالگر بوده است. ، بوده است.

باکنی می‌گوید حماس احتمالاً احساس می‌کرد که باید برای پایان دادن به وضعیت موجود، که به عنوان یک مرگ آهسته برای فلسطین تلقی می‌شد، ریسک بزرگی را انجام دهد. او در فارین پالیسی نوشت: همه اینها هنوز به این معنا نیست که تغییر استراتژیک حماس در بلندمدت موفق خواهد بود.

حمله حماس اسطوره شکست ناپذیری اسرائیل و انتظارات شهروندانش برای صلح را نابود کرد، حتی در شرایطی که دولت آن زندگی فلسطینیان را بدبخت کرد. تنها چند هفته پیش از آن، بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل، به خود می بالید که اسرائیل با موفقیت درگیری را «مدیریت» کرده است تا جایی که فلسطین دیگر در نقشه «خاورمیانه جدید» دیده نمی شود. بعدها با توافقات ابراهیم و سایر ائتلاف ها، برخی از رهبران عرب اسرائیل را پذیرفتند. ایالات متحده از این راه حمایت کرد و رئیس جمهور سابق و فعلی دونالد ترامپ و جو بایدن بر «عادی سازی روابط» با رژیم های عربی که مایل به ترک فلسطینی ها هستند و در عین حال آنها را تحت آپارتاید اسرائیل قرار می دهند، تمرکز کردند. اما حمله 7 اکتبر یادآور بی‌رحمانه‌ای بود که نمی‌توان این راه را ادامه داد و مقاومت فلسطین در برابر تلاش‌های دیگران برای تعیین سرنوشت خود نوعی حق وتو به کار گرفت.

310310