ما در ابرهای تمام سیارات منظومه شمسی به جز دو سیاره: اورانوس و نپتون، دیده، یافته یا فرود آمده ایم. دورترین سیارات از خورشید که هنوز اسرار زیادی برای کشف دارند.
شاید به همین دلیل است که ناسا در بررسی های خود برای اولویت بندی برنامه های فضایی از سال 2023 تا 2032 اعلام کرده است که بازدید از این دو سیاره بسیار مهم است. سازمان فضایی اروپا نیز بازدید از این دو سیاره را بین سال های 2035 تا 2050 در نظر گرفته است.
اکنون دانشمندان از کاوشگرهای شبیه سازی شده ای استفاده کرده اند که می توانند به ما کمک کنند تا بفهمیم فرود آمدن در ابرهای این سیارات چگونه خواهد بود.
آنها با استفاده از تونل باد پلاسما در دانشگاه اشتوتگارت و تونل T6 Stalker در دانشگاه آکسفورد موفق به شبیه سازی فرود یک کاوشگر در جو این دو سیاره شدند. تونل استالکر سریع ترین تونل باد اروپا است و سرعت آزمایشی آن به 20 کیلومتر بر ثانیه می رسد.
در این آزمایش‌ها، دانشمندان شرایطی را شبیه‌سازی کردند که یک کاوشگر در حال فرود در جو اورانوس یا نپتون باید با آن مواجه شود، از جمله جریان‌های گرما و گرمایش همرفتی.
اگرچه جو این غول های یخی بسیار سرد است، اما کاوشگرها پس از ورود به جو این سیارات به شدت داغ می شوند و میزان آن گرما بسیار بیشتر از آن چیزی است که آژانس فضایی اروپا تاکنون با آن مواجه شده است.
در حال حاضر، آزمایش ها موفق به شبیه سازی سرعت 19 کیلومتر بر ثانیه شده اند، اما آزمایش های جدید قرار است سرعت واقعی ورود 24 کیلومتر بر ثانیه را شبیه سازی کنند. این سرعت معادل سرعتی است که کاوشگر برای دور زدن این غول های یخی به آن نیاز دارد.
دانشمندان آژانس فضایی اروپا می گویند که برای شروع طراحی چنین سیستمی، ابتدا لازم است که امکانات آزمایشی فعلی آژانس فضایی اروپا با شرایط واقعی برای شبیه سازی ترکیب جوی و سرعت های لازم تطبیق داده شود.
بر خلاف مشتری و زحل، اورانوس و نپتون دارای مقادیر قابل توجهی عناصر سنگین تر از جمله مقادیر زیادی متان هستند که به ابرهای سیارات رنگ آبی می دهد. به گفته دانشمندان، این سیارات همچنین ممکن است اقیانوس های مایع در اتمسفر خود و باران های الماس داشته باشند.
با این حال، اورانوس و نپتون جزو سیارات ناشناخته منظومه شمسی هستند. بنابراین، هر کاوشگری که به این سیارات ارسال شود، اطلاعات عظیمی در مورد این سیارات به ما می دهد. علاوه بر این، دانستن بیشتر در مورد این غول های یخی می تواند به ما در درک بهتر شکل گیری منظومه های سیاره ای کمک کند.
