سامانه جدید دوربرد مهران ایران با موشک های 320 کیلومتری خود می تواند انواع بمب افکن ها، هواپیماهای سوخت رسان، هواپیماهای ترابری استراتژیک و انواع هواپیماهای شناسایی، شنود و راداری را که در فواصل فراتر از سامانه های تاکتیکی متعارف پرواز می کنند، تهدید کند.
مهران یک سامانه دوربرد است که هسته آن شامل چهار موشک مبتنی بر پرتابگر جعبه و رادار فازی و یک سامانه اپتیکی دوربرد بر روی خودروی تاکتیکی است و به همراه آن به خودروهای حامل 6 موشک متصل می شود. با جعبه پرتاب
این سامانه جانشین موشک 200 کیلومتری سوم خرداد است که با نام مهران 1 به این سامانه اضافه شد و همچنین مجهز به موشکی با برد بلندتر به نام مهران 2 است که برد ادعایی آن 320 کیلومتر است. به این ترتیب سامانه مهران از دو نوع موشک به عنوان سامانه دفاع هوایی موشکی استراتژیک استفاده می کند.
در برج سامانه مهران چهار موشک در دو بازوی مختلف نصب شده است که همانطور که در تصاویر منتشر شده مشخص است هر یک از این دو بازو دارای درجه آزادی حرکت مستقل در جهت ارتفاع هستند. علاوه بر این، کل مجموعه موشکی و راداری می تواند در صفحه افقی بچرخد.
رادار و اپتیک سامانه مهران به صورت مکانیکی به هم متصل شده و در حین حرکت به صورت افقی قرار گرفته اند تا سامانه کمترین حجم فیزیکی را داشته باشد. فقط سیستم اپتیکال نصب شده در مهران قابلیت دو درجه آزادی حرکت در جهت و ارتفاع را دارد.
سپاه در سوم خرداد از ترکیبی خاص و اثبات شده یعنی موشک های رادار فازی پیشرفته و چابک سوخت جامد با اضافه شدن عنصر دیگری یعنی حفاظت موشکی در داخل پرتابگر در سامانه جدید مهران استفاده کرده است، بنابراین گاهی اوقات می توان این کار را انجام داد. حتی حمله پرندگان و دشمن نیز می تواند در مناطق امن در فضای کشورهای متخاصم تأثیر بگذارد.
مهران با موشک های 320 کیلومتری خود می تواند انواع بمب افکن ها، هواپیماهای سوخت رسان، هواپیماهای ترابری استراتژیک و انواع هواپیماهای شناسایی، شنود و راداری پرنده را که در بردهایی فراتر از سامانه های تاکتیکی متعارف پرواز می کنند، تهدید کند.
قطعا مهران نیز مانند سایر سامانه ها از نظر اطلاعاتی با اتصال به رادارهای شناسایی و شناسایی زودهنگام پشتیبانی می شود تا در بهترین زمان ممکن اهداف را در مناسب ترین برد مورد حمله قرار دهد.
یکی دیگر از جنبه‌های ارزش عملیاتی سامانه‌ای مانند مهران که از تحرک بسیار بالایی برخوردار است، این است که به دلیل امکان حضور آن در هر نقطه از مناطق مرزی و به‌ویژه سواحل جنوبی ایران، هواپیماهای شناسایی و هواپیماهای پرنده رادار (آواکس) برای ایمن ماندن باید در فواصل بیش از 320 کیلومتر از کشور پرواز کرد که به معنای کاهش شعاع مفید شناسایی آنها با حسگرهای موجود است.
