چین و ایالات متحده رقبای پایدار و شرکای متعهد نیستند و این وضعیت به زودی تغییر نخواهد کرد. با این حال، نشست‌هایی مانند سانفرانسیسکو نشان می‌دهد که ایالات متحده و چین به طور مشترک متعهد هستند حداقل به گفتگو ادامه دهند و اطمینان حاصل کنند که روابط دشوار بین دو کشور به حالتی خصمانه‌تر تبدیل نمی‌شود، حتی اگر این منجر به یک بحران شود. دوستانه تر. این رابطه را نداشته باش.
گفتن فردا | مایکل بکلی محقق موسسه امریکن انترپرایز در زمینه روابط چین و آمریکا است. مطالعات عمده دانشیار دانشگاه تافتس عمدتاً بر سیاست شرق آسیا متمرکز شده است. دکتر بکلی در وزارت دفاع ایالات متحده، موسسه RAND و بنیاد کارنگی کار کرده است. او نویسنده کتاب 2018 “بی رقیب: چرا آمریکا تنها ابرقدرت جهان باقی خواهد ماند” است که توسط انتشارات دانشگاه کرنل منتشر شده است. مقالات او در نشریاتی مانند “فایننشال تایمز” و “واشنگتن پست” منتشر شده است. آخرین کتاب او با عنوان «منطقه خطر: بحران بعدی در روابط آمریکا و چین» در ماه اوت سال جاری منتشر خواهد شد.
لبخند جلوی دوربین، دست دادن، گفتگوهای گرم و صمیمانه، تصاویری بود که از جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا و شی جین پینگ، همتای چینی اش دیدیم. با این حال، فراتر از تصاویر منتشر شده از رهبران دو اقتصاد بزرگ جهان، از اولین دیدار آنها در بیش از یک سال گذشته تغییر چندانی نکرده است. هیچ نشانه ای از رفع سوء ظن و رقابت ریشه دار بین آمریکا و چین در سال های اخیر وجود ندارد.
اخیراً «جو بایدن» تنها ساعاتی پس از گفتگوی رو در رو با شی به همین موضوع اشاره کرد و تأیید کرد که شی جین پینگ همتای چینی خود را «دیکتاتور» می‌داند. چین به این اظهارات واکنش نشان داد و مائو نینگ، سخنگوی وزارت خارجه این کشور به خبرنگاران گفت که اظهارات بایدن “بسیار اشتباه” و “غیر مسئولانه” بود.
به عنوان دانشجوی روابط ایالات متحده و چین، من معتقدم که روابط بین دو کشور را می توان به عنوان یک “رقابت پایدار” توصیف کرد، اصطلاحی که دانشمندان علوم سیاسی برای اشاره به دو قدرتی که با رقابت شدید خود از یکدیگر متمایز شده اند استفاده می کنند. در موضوع امنیتی . نمونه هایی از این را می توان در تاریخ معاصر یافت، از جمله روابط بین هند و پاکستان، بین فرانسه و بریتانیا، و بین غرب و اتحاد جماهیر شوروی.
در طول دو قرن گذشته، این رقبا تنها یک درصد از روابط بین‌الملل جهان را به خود اختصاص داده‌اند، اما بیش از 80 درصد از جنگ‌های آن را تشکیل می‌دهند. تاریخ نشان می دهد که این رقابت ها حدود چهار دهه به طول می انجامد و تنها زمانی پایان می یابد که یک طرف توانایی رقابت را از دست بدهد یا زمانی که دو طرف در برابر یک دشمن مشترک متحد شوند. هیچ یک از این سناریوها در رابطه با چین و ایالات متحده قریب الوقوع یا محتمل به نظر نمی رسد.
مسابقات پایدار چگونه به پایان می رسد؟
بایدن پس از دیدار با شی گفت: چین “یک کشور کمونیستی است… بر اساس شکلی کاملاً متفاوت از حکومت ما”. این اظهار نظر نشان می دهد که چرا دیپلماسی به تنهایی نمی تواند روابط آمریکا و چین را احیا کند. دو رقیب به خوبی یکدیگر را درک می کنند و به این نتیجه رسیده اند که جهان بینی آنها متضاد است و قابل آشتی نیست. همین امر در مورد بسیاری از مسائلی که دو کشور را از هم جدا می کنند و سناریوهای برد-باخت در نظر گرفته می شوند، صدق می کند.
به عنوان مثال، تایوان را می توان از تایپه یا پکن اداره کرد، اما نه هر دو. به طور مشابه، دریای چین شرقی و دریای چین جنوبی ممکن است بخشی از آب های بین المللی باشند یا بخشی از قلمرو چین در نظر گرفته شوند. روسیه می تواند فلج یا حمایت شود.
برای ایالات متحده، اتحاد این کشور با کشورهای آسیایی نیرویی برای ثبات در نظر گرفته می شود. از دیدگاه چین، اتحادهای آسیایی ایالات متحده محاصره سرزمین اصلی چین تلقی می شوند و خصمانه محسوب می شوند. هر دو کشور در ارزیابی خود صحیح هستند. دیپلماسی به تنهایی برای حل یک رقابت کافی نیست و در بهترین حالت می تواند به مدیریت آن کمک کند.
وقتی ایالات متحده تماس می گیرد چه کسی به تلفن پاسخ می دهد؟
بخشی از این مدیریت رقابت بین ایالات متحده و چین شامل یافتن مناطق توافقی است که در آن مصالحه شود. در 15 نوامبر، بایدن و شی توافق نامه هایی را برای محدود کردن تولید داروی کشنده فنتانیل (که به عنوان یک ماده مخدر استفاده می شود) در چین و احیای گفتگوهای سطح بالا و در سطح نظامی بین دو کشور اعلام کردند. با این حال، معامله شی در مورد فنتانیل بسیار شبیه به قولی بود که وی در سال 2019 به دونالد ترامپ، رئیس جمهور وقت آمریکا داده بود.
دولت آمریکا بعداً چین را به نقض این توافق متهم کرد. به همین ترتیب، تعهد به از سرگیری مکالمات سطح بالا یک چیز است و پیگیری موضوع دیگری است. تاریخ مملو از لحظاتی است که در مواقع بحران داشتن یک خط باز بین پکن و واشنگتن اهمیت چندانی ندارد. در سال 2001، هنگامی که یک هواپیمای جاسوسی آمریکایی یک جت جنگنده چینی را بر فراز جزیره هاینان پیدا کرد، پکن به تماس ها پاسخ نداد. به همین ترتیب، در جریان کشتار میدان تیان‌آن‌من، رئیس‌جمهور وقت جورج دبلیو بوش بلافاصله سعی کرد با همتای خود، دنگ شیائوپینگ تماس بگیرد، اما کسی جواب نداد.
علاوه بر این، برای مثال، چین از ایالات متحده می‌خواهد که فروش تسلیحات به تایوان را متوقف کند، اما واشنگتن تمایلی به این کار ندارد، زیرا می‌داند که پذیرش درخواست چین، جزیره مورد مناقشه را در برابر پکن آسیب‌پذیرتر می‌کند.
واشنگتن می‌خواهد چین به نمایش قدرت نظامی خود بر روی تنگه تایوان پایان دهد، اما پکن می‌داند که پذیرش درخواست ایالات متحده خطر حرکت تایوان به سمت استقلال را به همراه خواهد داشت. سیاستگذاران آمریکایی از مدت ها پیش گفته اند که آنچه آنها می خواهند این است که چین دستخوش “دگرگونی” شود که به معنای آزاد کردن فضا در سیستم دولتی و بازتر کردن آن است. با این حال، حزب کمونیست چین می‌داند که انجام این کار معنایی جز انحلال خود ندارد، زیرا هر رژیم کمونیستی که فضایی را برای احزاب سیاسی بدیل ایجاد کرده است، فروپاشیده است.
به همین دلیل است که تلاش های ایالات متحده برای گفت و گو با چین اغلب با سوء ظن و تردید در پکن مواجه می شود. همانطور که جیانگ زمین، رهبر سابق چین گفت، سیاست های سازش و مهار یک هدف دارد: پایان دادن به سیستم سوسیالیستی چین.
رهبر چین خواهان تکرار سرنوشت اتحاد جماهیر شوروی در مورد چین نیست، زمانی که میخائیل گورباچف رهبر شوروی در اواخر دهه 1980 تلاش کرد اتحاد جماهیر شوروی را در نظم غربی ادغام کند و تنها به نابودی موجودیت این کشور تسریع بخشید. اتحاد شوروی نظام سوسیالیستی در عوض، خواهان افزایش قدرت نظامی چین، تثبیت مجدد کنترل حزب کمونیست چین و سیاست اقتصادی مبتنی بر خودکفایی این کشور است.
سهام بلندتر است.
سخنان دلگرم‌کننده و توافق‌های محدودی که بین شی و بایدن در آخرین دیدار رد و بدل شد، نباید توجه را از اقداماتی که ایالات متحده و چین را از هم دور می‌کنند، دور کند.
قدرت نمایی چین در تنگه تایوان سه سال است که ادامه دارد و هیچ نشانه ای از کاهش آن دیده نمی شود.
به همین ترتیب، بایدن مسیر آمریکا را به سوی اتحادهای نظامی با هدف مقابله با تهدید چین ادامه داده است. این کشور اخیراً به یک توافقنامه سه جانبه بین ایالات متحده، ژاپن و کره جنوبی منعقد کرده است. این اتفاق دو سال پس از تأسیس OCOS رخ داد، یک مشارکت امنیتی بین ایالات متحده، استرالیا و بریتانیا، که اهدافی مشابه با توافق سه جانبه بین ایالات متحده، ژاپن و کره جنوبی دارد.
در همین حال، دولت آمریکا با اعمال محدودیت های مربوط به سرمایه گذاری در آن کشور، به تشدید و تشدید فشار بر اقتصاد چین ادامه خواهد داد. بایدن به خوبی می‌داند که جریان آسان پول نقد از وال استریت به چین به پکن کمک می‌کند تا در برابر فشارهای اقتصادی پرتلاطم اخیر مقاومت کند. در نتیجه برای جلوگیری از چنین وضعیتی، بایدن می خواهد از انتقال پول نقد به چین جلوگیری کند.
امتیاز دیپلماسی
این بدان معنا نیست که دیپلماسی و گفتگوهای رودررو بی فایده است. این اقدامات فوایدی را به همراه دارد. برای هر دو رهبر نمایش، تعامل با یکدیگر مزایایی به همراه خواهد داشت. برای بایدن، خوب بودن با چین چهره یک دولتمرد را به او نشان می دهد، به ویژه در زمانی که چپ های آمریکا او را به دلیل مواضع آمریکا در قبال اوکراین و خاورمیانه به «جنگ افروز» متهم کرده اند. علاوه بر این، تشویق پکن به اتخاذ موضع ملایم‌تر در سال قبل از انتخابات ایالات متحده ممکن است خط حمله احتمالی جمهوری‌خواهان را که سیاست دولت بایدن در مورد چین کارآمد نیست، تضعیف کند.
در همین حال، شی می‌تواند مهارت‌های دیپلماتیک خود را از طریق نمایش تعامل و دیپلماسی با بایدن نشان دهد، چین را به عنوان ابرقدرت جایگزین برای ایالات متحده معرفی کند، که به طور بالقوه جامعه تجاری غربی و شاید حتی کشورهای بزرگ اروپایی را از خود دور کند. ایالات متحده آن را منزوی می داند. علاوه بر این، نشست‌هایی مانند سانفرانسیسکو نشان می‌دهد که ایالات متحده و چین به طور مشترک متعهد هستند که حداقل به گفتگو ادامه دهند و اطمینان حاصل کنند که روابط دشوار بین دو کشور به حالت خصمانه‌تر تبدیل نمی‌شود، حتی اگر این منجر به یک بحران شود. دوستانه تر. این رابطه را نداشته باش.
