علی نصری کارشناس روابط بین الملل در یادداشتی نوشت: اولاً آقای علیزاده، من قصد «تهمت و تهمت» به شما را نداشتم، اما از رویکرد سیاسی/جنایی شما و برنامه «ثریا» و تفسیر روزنامه ایران از ویدیوی منقطع دو-دکتر انتقاد کردم. دیدار ساعتی با ظریف و جمع بندی وی.
دکتر ظریف در نشستی دو ساعته از منظر «حقوق بین‌الملل» – که موضوع جلسه بود – با استفاده از استدلال‌های حقوقی، «مشروعیت مقاومت» مردم فلسطین را «حق مقاومت در برابر» خلاصه کرد. خارجی ها». اشغال و سلطه بیگانگان، «قانون طبیعی» دفاع از خود، «حق دفاع از خود محدود به کشورهای عضو سازمان ملل نیست»، مقایسه رژیم صهیونیستی با نظام آپارتاید دیوانه آفریقا و مقایسه وضعیت. در کرانه باختری با «بانتوستان ها» و نوار غزه با «زندان های باز» با تاکید بر ارتکاب جنایات «نسل کشی» توسط اسرائیل با استناد به سخنان وزیر دفاع و دیگر مقامات رسمی رژیم صهیونیستی، این واقعیت که شهرک نشینان در مناطق اشغالی “غیر نظامی” نیستند، هزاران اسیر فلسطینی در اسرائیل “گروگان” هستند، نیروی اشغالگر از “حق دفاع از خود” و فروپاشی چهره “شکست ناپذیری” و “ظلم” برخوردار نیست. اسرائیل صحبت کرد.
در جلسه فوق الذکر، دکتر ظریف با استفاده از زبان حقوقی و استدلال های سیاسی و استناد به تجربیات حرفه ای خود، تمامی تبلیغات امروز اسرائیل در رسانه های غربی و مجامع بین المللی را که کاملا مبتنی بر «حق دفاع از خود» است، مورد بحث و بررسی قرار داد. اسرائیل و مستقر است در واکنش به عملیات 7 اکتبر، طرف مقوله «تناسب» آن را تحریف می کند، آن را باطل می کند و در عوض فلسطین را تمام حقوقی می خواند که اسرائیل ادعا می کند به آن تعلق دارد.
شما، برنامه «ثریا» و روزنامه ایران چشمانتان را به روی همه این بحث ها می بندید و یک ویدیوی 30 ثانیه ای – در قسمت پرسش و پاسخ جلسه – را از متن همه این سخنان جدا می کنید و با تعبیری شگفت انگیز به پایان می رسانید. که ظریف سیگنال داده “تفنگ ما خالی است”! و به نوعی به طرفداران اسرائیل امکان حمله نظامی به ایران را داد! و باز هم به این نتیجه رسید که اگر دولت در دست روحانی و ظریف بود، امروز مردم ایران قتل عام می شدند و بچه های ایرانی در جوجه کشی بدون سوخت می مردند!
آقای علیزاده، اگر معتقد به وحدت ملی یا به قول خودتان «توافق جنگی» علیه اسرائیل هستید، باید استدلال‌های حقوقی دکتر ظریف در آن جلسه را به انگلیسی، عربی و فرانسوی زیرنویس می‌کردید و در مقابل تبلیغات رژیم صهیونیستی قرار می‌دادید. رسانه های غربی اینطور نیست که در زمان جنگ از رسانه ملی، تلویزیون اینترنتی و شبکه های اجتماعی کشور القا شود که وزیر امور خارجه و رئیس جمهور سابق کشور عزمی برای دفاع از تمامیت ارضی و امنیت کشور ندارند. و اگر روزی منافع سیاسی اش باز هم این طیف در مستند حکومتی حضور پیدا کند: چراغ سبز حمله نظامی اش به ایران خواهد بود!
یعنی با این تحریف و تفسیر نادرست از جمله وزیر سابق امور خارجه کشور و تبلیغ آن از طریق رسانه ملی، ناخواسته این سیگنال به دشمن داده می شود که اگر جناحی که بیش از 20 میلیون رای به دست آورد. در انتخابات گذشته، در انتخابات بعدی دوباره پیروز خواهد شد: هم دولت و هم حامیان آن سربازان خارجی را با گل و شیرینی پذیرایی خواهند کرد!
آقای علیزاده، «خستگی» بخش نابخشودنی مردم ایران از مسئله فلسطین، ارتباط مستقیمی با روش شما و جریان به اصطلاح «ارزش‌آفرین» یا «انقلابی» در استفاده ابزاری از آرمان فلسطین برای به حاشیه راندن دارد. و بخش بزرگی از جامعه ایران – و نمایندگان فکری آن – را از تمام عرصه های سیاسی، رسانه ای و فرهنگی کشور حذف کنند.
شما در عمل به عموم مردم (از جمله کارشناسان روابط بین الملل) می گویید که «هیچکس حق دفاع از آرمان و مردم فلسطین را ندارد مگر استفاده از ادبیات رسمی ما که چاشنی نظامی گری است». اکنون در لندن، معترضانی را می بینید که از همه احزاب، گروه ها و ایدئولوژی ها برای دفاع از یک ملت مظلوم به خیابان ها آمده اند! اما این انحصارطلبی و خودسری و «تطهیر» عده ای در ایران که در سایر عرصه های اجتماعی نیز بسیار به چشم می خورد و آزاردهنده است، بخش زیادی از مردم را از آرمان فلسطین خسته کرده است! و انکار این واقعیت تلخ، فرو بردن سر در برف است.
آقای علیزاده حتما کتاب جنگ بزرگ برای تمدن اثر رابرت فیسک را خوانده اید. او در طول 50 سال گزارشگری جنگ، هر جنگ نیمه دوم قرن بیستم را شخصا از هر دو طرف جبهه پوشش داده است. او درباره سربازان ایرانی در جنگ ایران و عراق می نویسد: «این تکان دهنده ترین تصویری است که در ذهن من نقش بسته است و هرگز مرا رها نمی کند، تصویر سربازان جوان ایرانی شیمیایی شده است، پشت وانت نشسته و سرفه می کنند. با یک دست خون و بلغم را در دستمال‌های خود فرو می‌کنند، قرآنی در دست دارند و با دست دیگر می‌خوانند و با نگرانی به همان مزارع مرگ بازمی‌گردند.»
آقای علیزاده، این قدرت «مردمی» است که دکتر ظریف به اهمیت آنها اشاره می کند. و رابرت فیسک با 50 سال تجربه در گزارش جنگ تعجب می کند: او باعث می شود ایران به تنهایی در برابر ارتش صدام حسین و تمام ابرقدرت های جهان و سلاح های شیمیایی آنها پیروز شود و برخلاف ادعای برخی تحلیلگران که خود را “می نامند” واقع گرایان.” بخوانید – بدون داشتن کوچکترین درک از مولفه های تهاجمی “قدرت” – کوچکترین تناقضی با لزوم افزایش توان موشکی و پهپادی و سایر فناوری های نظامی مورد نیاز کشور وجود ندارد.
اگر با بودجه نظامی سالانه 800 میلیارد دلاری آمریکا از نظر صرفا نظامی (که نیستیم) و برد موشک های ما حتی به 10 هزار کیلومتر از خاک آنها هم نرسد. (که اینطور نیست)، ما معتقدیم که در حوزه «معنا» این پتانسیل را داریم که تمام کمبودهای قدرت نظامی خود را در برابر آمریکا، اسرائیل یا هر متجاوز دیگری جبران کنیم. اگر مردم «داشته باشیم» و این «مالکیت» گران قیمت را در کنار قدرت موشکی و همه دستاوردهای نظامی کنونی خود قرار دهیم، همان خاصیت بازدارندگی مطلوبی که همه آرزوی آن را داریم به دست خواهد آمد. اما اگر مردم را نداشته باشیم و آنها را اخراج کنیم – چون بخش قابل توجهی از آنها اخراج می شوند (هر چند با نیت خیر) – یا در نهایت فقط می خواهیم جمعیت به اصطلاح “هسته سخت” حامیان رژیم را داشته باشیم. – معادله! قدرت بین ما و آمریکا محدود به موشک های 1200 کیلومتری ما علیه موشک های قاره پیما، خاک ما در برابر پایگاه های نظامی آنها، قدرت هدف گیری ما در برابر قدرت تخریب چند صد تن بمب و کلاهک های هسته ای آنها خواهد بود!
آقای علیزاده، تخریب گران خارجی، رسانه های فارسی زبان و صفحات “فارسی” وزارت امور خارجه و ارتش و نهادهای امنیتی اسرائیل به اندازه کافی در شبکه های اجتماعی سرمایه گذاری می کنند تا شکاف ها و سیاست های اجتماعی را دو قطبی، شکاف و گسترش دهند. در داخل کشور نیز عده ای هستند که رسما جامعه را به دو دسته «داخلی» و «غیر داخلی» تقسیم کرده و سند کشوری را به نام خود گذاشته اند و از «غیر داخلی ها» دعوت به اخذ پاسپورت و خروج و حتی اگر یک «خارجی» دقایقی در آن حضور داشته باشد، برنامه رادیویی و تلویزیونی ندارد، چه کمتر در مجلس و دولت. «آرمان فلسطین» تنها یکی از قربانیان این شکاف عمیق اجتماعی و سیاسی در جامعه کنونی ماست. .
شما که به نظر می رسد عمیقاً نگران امنیت و منافع ملی هستید، از طریق «لطفارقوا» کار می کنید و وارد بازی تخریب کنندگان خارجی و انحصارطلبان ملی نمی شوید.
311311
