برنامه رانندگی شبیه سازی شده به نوجوانان مبتلا به ADHD کمک می کند تا در جاده ایمن تر باشند

اینها شگفت‌انگیزترین و قابل توجه‌ترین یافته‌ها برای اپستین بودند، که او همچنین روانشناس کودکان و مدیر مرکز ADHD در بیمارستان کودکان سینسیناتی، محل اولیه مطالعه است.

اپستاین می‌گوید: «من شک داشتم و وقتی نتایج ما به رانندگی در دنیای واقعی تعمیم یافت، بسیار خوشحال شدم.

اپستاین می گوید که تصمیم گرفت این مطالعه را بر روی کاهش نگاه های طولانی (بیشتر از 2 ثانیه) از جاده متمرکز کند، زیرا یک تحقیق قبلی ADHD مطالعه، که برای آن نویسنده بود، متوجه شد که نوجوانان مبتلا به ADHD نه تنها زمانی که حواسشان پرت می شد نگاه های طولانی تری به دور از جاده می دیدند، بلکه بیشتر از آن نگاه های بلند را می دیدند.

بنابراین ما تشخیص دادیم که این یک دلیل احتمالی برای تصادفات نوجوانان مبتلا به ADHD است، و گفتیم، خوب، بیایید سعی کنیم به آن رسیدگی کنیم. بیایید ببینیم آیا می توانیم آن را برطرف کنیم.»

برای این مطالعه، در مجموع 152 راننده نوجوان (سن 16 تا 19 سال) مبتلا به ADHD در هر دو گروه مداخله یا کنترل قرار گرفتند. همه نوجوانان دارای گواهینامه رانندگی بودند و حداقل 3 ساعت در هفته رانندگی می کردند. هر فرد 5 هفته آموزش دید، هفته ای یک بار.

افرادی که در گروه مداخله بودند با استفاده از برنامه ای به نام برنامه تمرکز متمرکز و یادگیری توجه (FOCAL) آموزش دیدند که کاهش نگاه های طولانی دور از جاده را هدف قرار می دهد. به افرادی که در گروه کنترل بودند، اطلاعاتی که عموماً در یک برنامه آموزشی رانندگان معمولی مانند قوانین جاده آموزش داده می‌شد، آموزش داده شد، اما آنها چیزی در مورد نگاه‌های طولانی و تمرکز توجه خود بر جاده یاد نگرفتند.

برنامه FOCAL توسط دونالد فیشر، دکترای دانشگاه ماساچوست، که در حال کار بر روی کاهش نگاه های طولانی دور از جاده در نوجوانان بدون ADHD بود، ایجاد شد. تیم تحقیقاتی اپستین می‌دانست که باید برنامه را فشرده‌تر کنند تا با نوجوانان مبتلا به ADHD کار کنند، بنابراین آن را تقویت کردند تا چندین جلسه را شامل شود. آنها همچنین یک قطعه شبیه‌ساز رانندگی اضافه کردند که نوجوانان پس از تکمیل این برنامه کامپیوتری FOCAL باید در شبیه‌ساز رانندگی می‌رفتند و هر زمان که نگاهی بیش از 2 ثانیه داشت با زنگ هشدار هشدار می‌دادند. تنها راه برای متوقف کردن زنگ هشدار این بود که دوباره به جاده نگاه کنید. در واقع، آموزش شامل آموزش به نوجوانان بود که بیش از 2 ثانیه از جاده نگاه نکنند.

اپستین می‌گوید این آموزش چند بار بیش از 7 ساعت طول کشید.

ما واقعاً آنها را مجبور کردیم این مهارت را بیاموزند تا زمانی که این مهارت تبدیل به روتین شد.»

یکی از تفاوت های کلیدی بین گروه مداخله و کنترل این بود که گروه مداخله بازخورد شنیداری را زمانی دریافت کرد که نوجوان به مدت بیش از 2 ثانیه از جاده شبیه سازی شده دور نگاه کرد، در حالی که گروه کنترل آن آموزش بازخورد شنیداری را دریافت نکردند.

مشخص شد که شرکت کنندگان در گروه مداخله به طور متوسط ​​16.5 نگاه طولانی در هر رانندگی در 1 ماه و 15.7 نگاه طولانی در هر رانندگی در 6 ماه داشتند که در مقایسه با 28 و 27 نگاه بلند به ترتیب در گروه کنترل. همچنین میزان لین بافی در 1 ماه و 6 ماهگی در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل به طور معنی‌داری کاهش یافت.

اپستاین می‌گوید: «ما تفاوت‌های بسیار زیادی بین دو گروه و تفاوت‌های آماری بسیار بسیار معنی‌دار داشتیم.

سطح مهارت بین 1 تا 6 ماه تغییر چندانی نداشت.

اپستاین می‌گوید: «آنها این مهارت‌هایی را که ما به آنها یاد دادیم به خاطر می‌آوردند.

نتایج کارآزمایی ثانویه، میزان نگاه‌های طولانی و برخورد/تصادف‌های نزدیک در طول 1 سال رانندگی در دنیای واقعی بود.

به منظور اندازه گیری آنها، تیم تحقیقاتی دوربین هایی را در اکثر خودروهای نوجوانان قرار داد. دوربین‌ها لحظات منتهی به اپیزودهای رانندگی را که توسط نیروی g بالا بر روی خودرو ایجاد می‌شد، شناسایی و ثبت کردند که به دلیل تغییرات ناگهانی در حرکت خودرو مانند ترمز سخت، انحراف شدید یا برخورد اتفاق افتاد.

در طول رانندگی در دنیای واقعی در طول یک سال پس از آموزش، افرادی که در مداخله شرکت کردند، 24٪ کاهش در نرخ نگاه های طولانی به ازای هر رویداد گرم و 40٪ کاهش در نرخ برخورد یا برخورد نزدیک به هر گرم داشتند. رویداد نیرو در مقایسه با کنترل ها

توفیق، که در گروه مداخله بود، می‌گوید که این مطالعه چیزی بود که او واقعاً به آن علاقه داشت. شرکت در آن همچنین باعث شد که دلیل وقوع برخی از این حوادث را بهتر درک کند.

او می‌گوید: «این شبیه‌سازی واقعاً در تمام این سال‌ها به من چسبید. “این مفید بود زیرا به من یادآوری کرد که از محیط اطرافم بیشتر آگاه باشم و فقط به طور مستقیم در جاده توجه نکنم.”

جان راتی، MD، که به خاطر کتاب‌هایش در مورد ADHD، مانند مجموعه «Driven to Distraction» که با ادوارد هالوول، MD نوشته شده است، می‌گوید: «آموزش کارساز است.

راتی می‌گوید: «این مانند هر یادگیری دیگری است، اگر بارها و بارها و بارها ادامه دهید به شما کمک می‌کند.

“من فکر می کنم زمینه ADHD به سمت یادگیری مبتنی بر مهارت در حال حرکت است. اپستین می‌گوید، مثل اینکه باید به نوجوانان دارای مهارت‌های ADHD آموزش دهیم.

با این حال، حداقل یک محدودیت مطالعه وجود داشت. در حالی که محققان رانندگی در دنیای واقعی را به مدت 1 سال پس از تکمیل آموزش توسط نوجوانان تحت نظر داشتند، آنها قادر به نظارت بر مصرف داروی نوجوانان در آن مرحله از مطالعه نبودند. به عبارت دیگر، مشخص نبود که آیا نوجوانان در زمان برخورد داروی ADHD مصرف می کردند یا نزدیک به برخورد. اپستین خاطرنشان می کند که گفته می شود، نرخ دارو در میان مداخله و کنترل بسیار مشابه بود.

یادگیری واقعی

توفیق می گوید که اکنون در جاده احساس راحتی بیشتری می کند. او یاد گرفته است که خودآگاه باشد و از رانندگی “ترس” نکند. او همچنین این پیام را درونی کرده است که بیش از 2 ثانیه چشم خود را از جاده دور نکنید، یک نکته کلیدی برای او از مطالعه که به گفته او هنوز هم تا به امروز اعمال می کند.

گاهی اوقات دوستانش سعی می کنند هنگام رانندگی چیزی را در تلفن هایشان به او نشان دهند.

توفیق می‌گوید: «من نگاه نمی‌کنم زیرا می‌دانم که نگاه سریع ممکن است به چیزی وحشتناک تبدیل شود.

والدین و نوجوانانی که علاقه مند به کسب اطلاعات بیشتر در مورد این برنامه هستند می توانند به این برنامه مراجعه کنند این وب سایت. جفری اپستاین، دکترا، نویسنده اصلی مطالعه، گفت که امیدوار است این مداخله روزی با استفاده از واقعیت مجازی یا یک برنامه تلفن هوشمند در دسترس باشد. (هرکسی می تواند این آموزش را – در حال حاضر پنج هفته – در محل در بیمارستان کودکان سینسیناتی از ژانویه 2023 انجام دهد).