به گفته یک روزنامه نگار سیاسی زندگی; خودکشی یکی از روش هایی بود که منافقین هنگام دستگیری یا احساس خطر برای اجتناب از اعتراف از آن استفاده می کردند. برای این کار آنها روش های زیادی را امتحان کردند، اما رایج ترین آنها استفاده از قرص سیانید بود.
پس از انقلاب نیز اکثر منافقین از این ابزار برای عملیات خود استفاده کردند و حتی تا اوایل دهه 70 نیز این روند را ادامه دادند و به گفته شاهدان عینی جداگانه این سازمان در زمان رژیم صدام همه مسئولان سازمان و اعضای هیئت مدیره دریافت کردند. دو قرص سیانور که مردم باید همیشه همراه خود داشته باشند. مخصوصاً هنگام خروج از کمپ و در ترافیک، بررسی می کردند که مردم قرص ها را با خود حمل کنند. در زمان جنگ با عراق نگرانی سازمان از بازداشت اعضای هیئت مدیره و رهبران دوچندان شده بود و دائماً هشدار می دادند که نباید کسی را زنده اسیر کرد و به دست نیروهای آمریکایی یا کرد و غیره افتاد. و زمانی که احساس خطر می کنند باید قرص سیانور بخورند تا خودکشی کنند. از نیروها خواسته شد که دو عدد قرص سیانور با خود داشته باشند تا اگر اولی موثر نبود، دومی فرد را بکشد.
طبق قوانین خود فرقه رجوی، زنان و مردانی که بالاترین مناصب را در سازمان داشتند، حق خروج از سازمان را نداشتند و با هر حرکت خارج از اردوگاه، دو عدد قرص سیانور با خود حمل می کردند. که اگر یکی از اعضای شورای رهبری و افراد ارشد سازمان دیگر در سازمان باقی نماند و قصد خروج داشته باشد، خبری از خروج از سازمان نیست، مساوی است با مرگ و به همین دلیل فقط می تواند بشکند و قرصش را بخور و از شرش خلاص شو.
همانطور که اشاره کردیم یکی از رایج ترین راه ها خوردن سیانور بود. سیانید یک ماده شیمیایی سمی است که می تواند در عرض چند دقیقه باعث مرگ شود. اعضای سازمان مجاهدین خلق سیانور را در کپسول های کوچک پنهان می کردند و در زندان می خوردند.
این نوع خودکشی نوعی تاکتیک بود که از افشای اطلاعات داخلی سازمان جلوگیری می کرد، اما موسسه تحقیقات دفاع ملی آمریکا در گزارش خود از آن به عنوان یکی از آموزه های فرقه ای منافقین یاد می کند.
پس از مدتی، خودکشی‌های تاکتیکی توسط عوامل تروریستی با خودسوزی‌های ژوئن 2003 ابعاد جدیدی پیدا کرد.
پس از رای مثبت مجلس اول به بی کفایتی سیاسی بنی صدر، گروهک تروریستی منافقین به همراه سایر گروه های مسلح علیه جمهوری اسلامی قصد برگزاری تظاهرات در چند شهر را با هدف ایجاد تنش جدی در برخی نقاط کشور داشتند. کشور در 30 ژوئن. سال 67 که منجر به دستگیری تعداد زیادی از منافقین می شد.
خودکشی برای اعضای این گروه چنان جدی بود که حتی در زندان هم دست به خودکشی زدند، مثلاً اعضای سازمان مجاهدین خلق سیانور را در کپسول های کوچکی به نام «قرص آزادی» مخفی می کردند. این کپسول ها معمولاً در دهان، بین دندان ها یا در گلو پنهان می شدند. اعضای سازمان مجاهدین خلق اغلب در گروه های کوچک خودکشی می کردند. آنها قبل از خودکشی خداحافظی کردند و درباره دلایل این کار صحبت کردند.
روش دیگر خودکشی خودسوزی بود. اعضای سازمان مجاهدین خلق لباس های خود را سوزاندند و خودسوزی کردند. این روش خودکشی اغلب منجر به مرگ می شد.
پریدن از ارتفاع، ضربه زدن به خود با اجسام سنگین و مسمومیت با مواد مخدر از دیگر راه های خودکشی بود..
خودکشی انفجاری روش رایج دیگر خودکشی در میان مجاهدان شهر بود. به این ترتیب اعضای مجاهدین خلق با استفاده از مواد منفجره دست به خودکشی زدند و از این طریق به اطرافیان خود نیز آسیب رساندند.
در غیر این صورت اعضا خودکشی با سلاح گرم آنها انتخاب کردند و با شلیک گلوله خودکشی کردند.
اعضای مجاهدین شهر از خوردن و آشامیدن خودداری کردند و تا سرحد مرگ دست به خودکشی زدند.
رهبران فرقه بیم آن دارند که با جدایی این افراد تشکل های فرقه ای آنها از هم بپاشد، البته باید توجه داشت که این روش ها در زمان حضور اعضای سازمان در میادین لیبرتاد و تیرانا و حتی انجام شده است. در قرارگاه اشرف، زیرا به تعبیر رهبران این گروه; خروج از سازمان غیرممکن بود و هرکس می خواست از سازمان خارج شود باید خودکشی می کرد.
