تحریم ها واردات را گران و پرخطر می کند، در حالی که صادرات محدود، گران و پرخطر است. تحریم ها ورود دانش فنی و فناوری به کشور را سخت و محدود می کند. تحریم ها باعث می شود سرمایه گذاری خارجی ناچیز باشد یا وجود نداشته باشد. عدم دسترسی به سرمایه و اعتبار خارجی، سرمایه گذاری داخلی را محدود کرده و به رشد ظرفیت تولید و زیرساخت ها آسیب می رساند.
. کمبود دانش فنی و فناوری به روز، کشور را از پیشرفت علم و فناوری انسانی عقب می‌اندازد، رشد و بهره‌وری را با مشکل مواجه می‌کند و به رشد اقتصادی آسیب می‌زند. تحریم ها حتی از استفاده از توانایی های مالی و فناوری کشورهایی که با آنها روابط دوستانه برقرار است، جلوگیری می کند. به عنوان مثال چین به دلیل تحریم ها محدودیت هایی برای مبادله مستقیم سرمایه و کالاهای واسطه ای یا مالی با کشورمان دارد.
قرار گرفتن در لیست سیاه FATF تراکنش بین بانک های داخلی و بانک های خارجی را مسدود می کند. دریافت پول از صادرات از طریق شبکه بانکی امکان پذیر نیست و باید از طریق شبکه های غیربانکی که پرهزینه تر و پر ریسک هستند، انجام شود. همچنین نمی توان از سیستم بانکی برای واردات استفاده کرد و به طور کلی قیمت تمام شده کالای وارداتی باید همزمان با سفارش از طریق واسطه های غیربانکی با هزینه های بیشتر، ریسک بیشتر و سرمایه در گردش بیشتر پرداخت شود. زمانی که بانک های کشور به خارج از کشور متصل نیستند، امکان ارائه ضمانت نامه بانکی برای صادرات کالا و خدمات وجود ندارد و صادرات کشور متضرر می شود.
بنابراین تحریم ها و قرار گرفتن در لیست سیاه FATF به همراه چالش برانگیز سیاست های خارجی، تنفس اقتصاد کشور را کاهش داده و امکان تحرک و رشد را از آن سلب می کند. این شرایط اقتصاد کشور را در تنگناهای مالی، فنی و تجاری قرار می دهد و آنچه در مبادله کالا و خدمات با وجود چنین موانعی می توان انجام داد نیز محدود، پرهزینه و پرخطر بوده و به شدت مانع رشد اقتصادی و بهره وری می شود. در واقع هیچ کشوری در تاریخ جهان را نمی توان یافت که بدون تعامل با محیط جهانی به رشد و شکوفایی دست یافته باشد.
محیط اقتصاد کلان علاوه بر تأثیرپذیری از تعامل با محیط جهانی، متاثر از سیاست های اقتصادی و اداری داخلی نیز می باشد. اگر موانع و مشکلاتی در تعامل با محیط جهانی وجود نداشته باشد، سیاست های اقتصادی و اداری می تواند باعث ایجاد یا مانع رشد و شکوفایی شود.
21302
